Venezuela, een gevaarlijk land?

We rijden vanuit Bogota richting het noorden maar komen niet langs, zoals min of meer gepland, de dorpen Villa de Leyva, San Gil en Barichara. Het loopt anders. We rijden in de buurt van Tunga wanneer het lijkt alsof we via een prachtig onderhouden asfaltweg met een boog om de stad kunnen. We houden deze weg aan en komen dan niet uit op de hoofdweg, maar op de ruta 55 een “binnendoor weg”. Het is wel een weg die ook uitkomt in Cucuta, de grensplaats met Venezuela. We moeten een keuze maken….rijden we de toeristische route of de niet toeristische route…we kiezen voor het laatste. De keuze voor Venezuela heeft niets te maken met Colombia. We gaan Venezuela in om te kunnen tanken voor, als het allemaal nog klopt, een belachelijk lage prijs. Met volle tanks willen we via de Caribische kust van Venezuela terug naar Colombia.

Wanneer we de stad Duitema zijn gepasseerd klimmen we tot een hoogte van ruim 4000 meter en met het klimmen wordt de weg alsmaar smaller en slechter. De omgeving is prachtig en het is leuk om door deze kleine dorpen te rijden waarvan het lijkt alsof de inwoners nog nooit een toerist hebben gezien. De monden vallen letterlijk open van verbazing. In het dorp Bélen worden we achtervolgt door een groepje middelbare scholieren. Of wij “Gringo’s” met hen op de foto willen. Tuurlijk….willen we dat, maar na 30 keer “cheese” vinden we het welletjes. Het blijft klimmen en dalen, van de hoogvlakte naar en door de rivierbedding en weer naar de 4000 mtr. De omgeving is verschrikkelijk mooi maar de weg is verschrikk....uluk slecht! Smal, modderig, gaten, kuilen, rotsen, we komen het allemaal tegen. Net voorbij het dorp Cerrito is de weg afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Na drie uur mogen we erlangs en een hele stoet vrachtwagens glibbert en glijdt langs de wegversperring. De auto’s die vast komen te zitten in de modder(wij natuurlijk niet) krijgen een duwtje van een grote graafmachine. Het zijn drie vermoeiende rijdagen om de bijna 300km van Tunga naar Cucuta te overbruggen.

Op zondagmorgen komen we vlak bij de grens met Venezuela in een lange file terecht. Het blijkt het wekelijkse uitstapje van de inwoners van Cucuta….. “even” de grens over naar Venezuela, tanken en weer terug naar huis. Bij de immigratiedienst van Venezuela zijn de paspoorten binnen tien minuten gestempeld maar het douanekantoor is het weekend gesloten. Dit komt, zo wordt ons uitgelegd, omdat er nauwelijks handel is tussen Colombia en Venezuela (er is ook geen vrachtwagen te bekennen), er is te weinig te doen voor de douane. Maar zonder tijdelijk invoerdocument kunnen we het land niet in dus zullen we tot de volgende dag moeten wachten. Omdat het ons niet verstandig lijkt om in dit ” grensdorp” vrij te kamperen, zoeken en vinden we tenslotte een plekje op het terrein van een garagehouder.

Op maandagmorgen 8.00 uur staan we weer bij het douanekantoor en twee uur, heel veel papierwerk en vele stempels later, die we op verschillende plekken in het dorp moeten gaan ophalen, is alles in orde. We rijden 35 km richting de eerste stad, San Cristobal. Wat direct opvalt is de hoeveelheid grote Amerikaanse auto’s op de weg, vooral oude benzineslurpers uit de jaren 70/80. Binnen een half uur hebben we drie kopstaartbotsingen en tientallen pechgevallen gezien en rijden we vlak langs een in brand staande vrachtwagen (de vlammen slaan er aan alle kanten uit). We zien lange rijen auto’s bij de tankstations en overal waar we diesel willen tanken blijkt er geen diesel op voorraad of je kan alleen met en speciaal pasje tanken (anti-smokkel). We hebben nog zo’n tien liter in de eigen tank wanneer we maar weer eens stoppen bij een tankstation. Ook hier geen diesel te krijgen. Een medewerker laat ons weten dat in deze regio (40 km van de grens met Colombia)diesel moeilijk verkrijgbaar is en dat dit alles te maken heeft met de illegale handel. Maar..zo laat hij weten, jullie kunnen hier overnachten. Morgenochtend tussen 6.30uur en 8.30uur is er beperkt diesel verkrijgbaar en in het noorden, ver weg van de grens is het helemaal geen probleem meer.. ….zucht….. Twee uur later komt zijn baas bij ons langs….we mogen tanken, plotseling is er weer diesel!? Het maakt ons niet uit, een kwartier later zitten we weer op de weg. We hebben 200 liter gekregen, echt….. het is gekregen…200 liter diesel voor 90 eurocent!!!! Nee, niet per liter, echt waar 200liter voor 90 eurocent. Het is bizar, 0,0045 euro per liter diesel. Een liter melk is meer dan 200 keer zo duur als een liter diesel.

We willen naar het noorden en kiezen niet voor de route via Merida (Andesgebergte hebben we even genoeg van gezien) maar die het meer van Maracaibo. We rijden over een wat eens een goede asfaltweg moet zijn geweest. Tegenwoordig is het meer een weg tussen de gaten met om de paar kilometer een enorm aanplakbord met het hoofd van Chavez erop. Bij het in en uitrijden van iedere stad, dorp of gehucht is er een politiecontrole en daartussen nog een flink aantal militaire controles. Er wordt echt gecontroleerd, vaak met honden en we zien met regelmaat hoe automobilisten hun hele auto moeten leeghalen. Wij mogen bijna altijd doorrijden, er wordt gezwaaid en de duimen gaan omhoog. Bij één op de twintig controles vragen ze naar onze papieren of willen ze gewoon even rustig een foto van onze auto maken. Eén van de eerste vragen is vaak of we Amerikanen zijn…en of dat nu zo gunstig is? We zeggen steeds maar snel dat we uit Holland komen. We zijn ons dan nog niet bewust van een kennelijke reputatie. Deze wordt ons op een bijzondere manier duidelijk gemaakt. Zo komt er een personenauto vlak voor ons rijden, steekt een kentekenplaat uit zijn raam NL en ST-ON-ED lezen we….oké, we weten genoeg.

Het is gezellig rijden langs alle straatverkopers die op de middenstreep van de snelweg hun waren aanbieden. Er wordt van alles verkocht van een kopje tinto (zwarte koffie) tot fruit, groenten en allerlei gadgets. Ze leggen hun zelfgemaakt verkeersdrempels op de weg zodat je wel moet afremmen. We staan een nacht in het kleine dorpje Bobures, direct aan het meer van Maracaibo, het grootste meer van Venezuela. De volgende dag rond een uur of vijf zijn we in de buurt van Barqouisimeto, een stad met meer dan een miljoen inwoners. We gaan van de snelweg af en vinden een rustige (denken wij) kampeerplek in een kloof naast de rivierbedding. En dan gebeurt het…rond tien uur die avond horen we een enorm kabaal en we kijken door een kiertje naar buiten. Onze auto is omsingeld door militairen, ze hebben de machine geweren op de vrachtwagen gericht en een politieman staat te roepen dat we uit de auto moeten komen. We twijfelen want het kunnen boefjes zijn. We zien een politieauto staan en stappen dan toch maar uit. We maken kennis met de commandant, een aardige maar vooral bezorgde man. We zijn gebeld, zo legt hij uit, door iemand die de auto heeft zien staan en zijn gekomen om jullie op te halen want deze plek is levensgevaarlijk. Te dicht bij de stad en de snelweg. Er opereren hier gewapende bendes die ‘s nachts verkrachten, roven en moorden. We pakken snel in en rijden achter de met militairen volgeladen pick-up aan. Ze dragen ons over aan collega’s van een militaire post langs de snelweg. Hier kunnen jullie rustig slapen zo verzekert de commandant ons en we nemen hartelijk afscheid van de commandant en zijn jongens.

Ook in Chichiriviche, een dorp midden in het nationale park Morrocoy kamperen we naast een militaire post. Een dikbuikige militair belt eerst naar zijn baas om toestemming te vragen. We mogen blijven maar voegt hij er gniffelend aan toe…mijn baas houdt niet van Hollanders..mucho droga..dus als hij nog langskomt zeg je maar dat ik jullie vrachtwagen minutieus heb doorzocht en de vraag om un regalo(cadeau) komt er moeiteloos achteraan. Een Zwitsers mes zou mooi zijn. Maar laten we daar als Hollanders nu nog nooit van gehoord hebben? En de Hollandse kaas is natuurlijk al lang op.

We blijven maar één nacht in het park, het regent pijpenstelen, het dorp staat onder water en het strand ligt vol achtergelaten afval. Een paar uur later staan we in het dorp la Vela de Coro, direct aan de Caribische kust en tegenover de Antillen. Op onze kaart staat aangegeven dat je hiervandaan met de ferry naar de Antillen kunt. We vragen het na, maar jammer genoeg blijkt deze ferry al een paar jaar niet meer te varen. Een herinnering aan de ferry is het plein met het beeld van een Hollandse Zeeuws meisje. We wandelen rond in het stadje Coro, de mensen, de huizen het zou zomaar in Willemstad kunnen zijn. Onder weg naar het meest noordelijk gelegen deel van Venezuela, het schiereiland Paraquana, zien we het enorme verschil tussen arm en rijk. Grote reclameborden met het aanbod aan luxe artikelen, nieuwe auto’s en boten maar voor het eerst in een lange periode zien we ook weer sloppenwijken.

We zijn ruim tien dagen in Venezuela, voor ons een interessant en avontuurlijk land. Er komen hier nauwelijks toeristen met eigen vervoer. De mensen zijn blij ons te zien, willen graag met ons praten. Over de toenemende nationalisering in hun land, de enorme armoede(ondanks gigantische olie-inkomsten) en vooral de volledig uit de hand gelopen criminaliteit. En dat we voorzichtig moeten zijn hier…….JADATWETENWENUWEL…...