standplaats Villa Marina

We rijden naar de westkust van het schiereiland Paranaquá. Het is het meest noordelijk gelegen deel van Venezuela en de Nederlandse Antillen liggen er recht tegenover. Landschappelijk gezien zijn er weinig verschillen. Zee, strand, huizen in felle kleuren en over het algemeen een lage begroeiing van prikkelbosjes en cactussen. We komen uit in een klein dorpje; Villa Marina, waar we direct aan het strand parkeren. Gedurende de dag komt de politie een aantal keer langs, op de brommer, motor en met de auto en ze vertellen allemaal hetzelfde. Overdag kun je hier prima staan maar ‘s nachts is het onveilig en kunnen we beter in de buurt (ook aan het strand) van het gebouw van de kustwacht gaan staan. De ”kustwacht” bestaat uit een paar jonge militairen die zonder boot of wapens de kustlijn moeten bewaken en het vervoer van drugs en illegalen moeten tegengaan. Hoe ze dit doen met alleen een verrekijker is ons een raadsel maar het zijn aardige jongens, ze vinden het gezellig dat we er staan en we mogen er de wc legen en water tanken. En zo doen we het; gedurende de dag staan we op een rustige plek aan het strand en aan het eind van de dag rijden we terug en staan we onder de felle lampen en het wakend (nou ja, wakend….) oog van de jongens van de kustwacht.

De buurman van een paar huizen verderop komt eens vragen waar we vandaan komen en wanneer hij hoort dat we uit Nederland komen zijn reageert hij enthousiast. Hij heeft vroeger voor Shell gewerkt en zelfs een aantal jaren in Rotterdam gewoond. Bij het afscheid hij roept hij…ik kom nog terug hoor…En hij houdt woord want een paar uur later zien we hem weer aankomen. Samen met zijn vrouw Daisy komt hij een grote pan vissoep en een bord versgebakken vis brengen! Omdat we Hollanders zijn, nou ja….

Elke dag komt de politie langs om te vragen of alles goed gaat en op een dag vraagt één van hen of we al bij “de Hollander” zijn geweest. Huh, Hollander?…ja, zo gaat hij verder, er woont een Hollander op de berg in Los Taques (een dorp 4 km terug) en een dag later gaan we een kijkje nemen en zo maken we kennis met de gepensioneerde Joop en zijn Venezolaanse vrouw Doris. Joop heeft jaren bij de marine gewerkt maar woont nu al twintig jaar in Los Taques en heeft eigenhandig een prachtig huis mét appartementen gebouwd. Even een kopje koffie drinken verandert in een dag gezellig praten en via Joop horen we van de Nederlandse Manja en haar Venezolaanse echtgenoot Enrique.

Een paar dagen later komt Joop bij ons langs mét Manja en Enrique en horen hun verhaal. Als 17 jarige kwam Manja, vanwege het werk van haar vader, op het schiereiland terecht én is na verliefd, verloofd, getrouwd met Enrique, nooit meer weggegaan. Ze zijn inmiddels ruim 25 jaar getrouwd en hebben twee zoons; Brian en Dani. De klik is er direct en van het een komt het ander. Ze verrassen ons met een heerlijke barbecue bij hen thuis in Judibana en we mogen zelfs blijven logeren. We zetten de auto op de oprit en slapen in één van de extra kamers mét airco! De volgende morgen gaan we op de koffie bij de Nederlandse Consul, hij woont om de hoek en aan het eind van de dag rijden we weer richting strand.

Nu staan we al ruim veertien dagen in Villa Marina en elke ochtend kijken we elkaar aan…gaan we rijden of blijven we nog een dagje?….en dan blijven we weer een dagje. En waarom ook niet; zon, strand, helder en warm zeewater en vriendelijke mensen. Maar boodschappen doen is een hele onderneming. Vlees, melk en koffie is vaak niet te krijgen, lange rijen aan de kassa en afrekenen kan vaak alleen na het opgeven van naam, paspoort en telefoonnummer. Hoezo Big Brother? Het grote verschil zie je in de supermarkt waar mensen met geld de winkelwagens ongelimiteerd volgooien en waar aan de overkant de armere mensen in lange rijen de (goedkopere) staatswinkel binnengaan. In Venezuela is alles (op brandstof na) vrij duur. Veel mensen hebben geen werk en als je werk hebt is het vaak voor maar 150 tot 200 dollar per maand. Manja, Enrique en Joop zien we inmiddels regelmatig. We vissen, eten oliebollen(!) en kletsen heel wat af. We praten over onze reis maar ook over het leven in Venezuela. Het leven dat er ook voor hen de afgelopen 15 jaar niet eenvoudiger op is geworden en we hebben respect voor de manier waarop zij daarmee omgaan.

We gaan een dagje naar de westkust en rijden via kleine dorpjes en ,voor een deel, over een prachtige vierbaans snelweg naar de noordpunt, Cabo San Roman, waarvandaan we bijna kunnen zwaaien naar de mensen op Aruba. Niemand kan ons het nut van deze dure weg (die aan de punt ook gewoon ophoudt)uitleggen. oh ja toch wel. Er wordt gefluisterd dat de weg s, nachts als landingsbaan wordt gebruikt voor vliegtuigen met duistere doeleinden. Wij gaan aan het eind van de dag weer terug naar ons plekkie aan de oostkust; Villa Marina. Morgen gaan we weer verder….of blijven we nog en dagje?