Weer terug in Zuid Amerika

De afgelopen drie weken zijn (te) snel voorbijgegaan en voordat we het weten staan alweer op schiphol maar om afscheid te nemen. Nadat we de douane zijn gepasseerd lezen we op de borden dat we anderhalf uur vertraging hebben. En zo blijven er in Frankfurt nog 20 minuten over om onze aansluitende vlucht te halen.Het is rennen geblazen, van de ene hal naar de andere maar we halen het net. Wij wel, maar wanneer we na 14 uur in Buenos Aires aankomen blijkt onze bagage te zijn achtergebleven in Frankfurt. Van een van de Lufthansa medewerkers horen we dat de bagage de volgende dag op de camping zal worden afgeleverd. Daar valt mee te leven (het is lekker weer , de vrachtwagen staat er nog en start direct) ware het niet dat we de volgende dag een mail ontvangen van Lufthansa waarin staat dat onze bagage in beslag is genomen door de douane. De douane heeft in een van de koffers  motoronderdelen gevonden en wil daarom de bagage niet vrijgeven. We gaan de bagage zelf ophalen en om te kunnen bewijzen dat we de onderdelen voor eigen gebruik nodig hebben ( en niet om te verkopen) maken we foto’s van de vrachtwagen en de motor. Eenmaal op de luchthaven gaan we samen met een medewerker van Lufthansa naar de douane. Na wat heen en weer gepraat en het laten zien van de foto’s snappen ze het en  mogen we de bagage zonder het betalen van 50% importbelasting meenemen. We vragen aan de medewerker van Lufthansa waarom het toch zo druk is overal, de vakantieperiode is immmers voorbij? Zij vertelt ons dat de Argentijnen voor het eerst sinds jaren een lang weekend vrij hebben vanwege de carnaval. De carnaval wordt maar op drie plaatsen in Argentinie echt (met de gebuikelijke optochten) gevierd maar het lange weekend wordt massaal benut om erop te trekken. Maar wij gaan (opgelucht dat we alle bagage weer hebben) richting Cordoba. We rijden nog geen uur en zijn net een vrachtwagen aan het inhalen wanneer andere automobilisten hevig wijzen en toeteren. Op datzelfde moment voelen we de auto zakken en scheef trekken en zien we in de spiegel metersgrote stukken van een autoband over de weg vliegen. We hebben een klapband en met veel moeite zetten we de auto aan de kant. We zien hoe een motorrijder nog net de rondvliegende stukken kan ontwijken.  Een levensgevaarlijke  situatie en het is een wonder dat er niemand gewond is geraakt. Nog natrillend en met gevaar voor eigen leven trekt Peter alle loodzware stukken band van de drukke weg en begint aan een letterlijk loodzware klus; het verwisselen van het wiel. Het duurt even maar twee uur later kunnen we rijden. Omdat het inmiddels donker is geworden besluiten we  maar weer naar de camping te gaan. We rijden nog maar net wanneer we worden aangehouden door de politie. De man reageert nogal verontwaardigd op het feit dat hij onze autopapieren niet kan lezen (de mensen spreken hier spaans dus moet je de papieren in het spaans aanleveren vindt hij..) en vervolgens vraagt hij of we koeien vervoeren??? Hij zal wel moe zijn denken we ( wij zijn het inmiddels ook) en doen maar net even alsof we geen woord verstaan en dat helpt, we mogen weer rijden. De volgende dag, terug op de camping mailen we onze vriendin Veronique (van de grote Scania)  met de vraag of we van haar twee banden mogen kopen. We weten dat zij dezelfde banden heeft en binnenkort terug gaat naar Frankrijk. Banden als de onze zijn in heel Zuid-Amerika niet te koop en we vinden het een groot risico om met maar één reserveband richting Bolivia te rijden.Veronique reageert snel, ze vindt het goed. Ze staat in Miramar, een dorp aan de kust, ruim 400km ten zuiden van onze camping. Maar deze omweg hebben we er graag voor over. We vinden elkaar snel en omdat Veronique al een tijdje in Miramar staat en er inmiddels vrienden heeft kunnen we de volgende dag al terecht. De mannen van de Gomeria(bandenplakkerij) en Peter en Gustavo en zijn zoon Joachim (de vrienden van Veronique) hebben bijna zes uur nodig om de banden van de beide wagens af te halen en te wisselen van velg. Van onze wagen worden alle banden gewisseld, de voorbanden gaan naar achter en de achterbanden naar voor. Op die manier slijten ze gelijkmatiger af, wat beter is voor de banden. Gustavo heeft samen met zoon Joachim en echtgenote Alexandra een sleepbedrijf en heeft Veronique leren kennen toen zij met haar Scania vast zat op het strand. Het blijken fantastische hulpvaardige, lieve, aardige mensen. Na al het zware werk in de Gomeria komen ze ons aan het eind van de middag ophalen voor een excursie over het strand in hun omgebouwde jeep (ook de zus,zwager en dochtertje zijn mee). We hebben veel plezier, drinken Mate en kijken naar de Argentijnen die ons op het strand voorbij scheuren op quads, crossmotoren en in auto’s of buggies. Na de strandrit rijden we naar het huis van Gustavo en Alexandra voor een heerlijke Asado (vlees van de gril). In de garage is een enorme open haard waar het vlees aan een groot spit voor het open houtvuur kan garen.  In dezelfde garage staat ook de buggie van Joachim, de 19 jarige zoon. Al twee jaar is hij bezig om de buggie te bouwen en hij is trots! Om 01.00uur ‘s nachts zitten we met z’n allen aan een lange tafel in de garage te eten  Maar dat is heel gewoon in Argentinië. Het is heerlijk.....muchas gracias familia Mario y Veronique!! Tijdens het wachten in de Gomeria hebben we een man ontmoet. Hij blijkt Argentijn, is eigenaar van de plaatselijke kaasfabriek en heeft een aantal Indiërs in dienst. Zijn Engels heeft hij van deze medewerkers geleerd. En zo ontstond de volgende conversatie: hij....I like truck very much, bere you come from....ah Holanda, bery nice country, bery much cheese… you like bisit cheesefabric? Wij .... yes, please we would like bery much..En zo hebben we een afspraak en gaan deze twee hollandse kaaskoppen morgen naar de kaasfabriek van Miramar....berry funny