Op grote hoogte

Voordat we Miramar gaan verlaten lopen we nog een golfrondje over de enige “linksbaan” van Argentinie. Een mooie baan maar wel jammer dat een paar direct aan de zee grenzende holes hebben moeten wijken voor de lweg tussen Miramar en Mar del Plata. Het clubhuis dateert uit 1929 en is werkelijk prachtig, zelfs de plafonières zijn nog origineel. Dan wordt het tijd om afscheid te nemen van Veronique en haar Argentijnse vrienden die ons zo goed hebben geholpen en rijden naar de kaasfabriek. De kaasfabriek blijkt onderdeel van een grote landbouwschool waar kinderen vanaf 13 jaar een opleiding volgen. Cristina, de vrouw van Pablo (eigenaar van de kaasfabriek) geeft les op school , geeft ons een rondleiding en vertelt over de Indiers die hier het vak van “kaas maken” komen leren maar waarvan velen van hen nu niet meer terug willen naar India. Ze kunnen niet in de kaasfabriek blijven werken dus zullen ze andere middelen van bestaan moeten vinden. Een restaurant beginnen misschien.....lekkere Indiase curries als afwisseling van de Argentijnse steaks..Ons lijkt het wel wat maar of de Argentijnen er ook zo over denken...?

We rijden in anderhalve dag naar Cordoba en plotseling verslechtert het weer. Het regent continue en de nacht is extreem koud... heel vreemd. In Cordoba vinden we in een rustige straat een plekje om te overnachten en het is daar waar we van de buurtgenoten horen wat een ramp zich heeft voltrokken in Japan. Zij vertellen dat het slechte weer en de extreem koude nacht te maken hebben gehad met de Tsunami(?). In Cordoba kunnen we het nieuws over de ramp een beetje volgen en blijven er twee dagen.We kijken rond in het mooie historische centrum en zien zoals altijd op maandagmorgen de lange rijen wachtende mensen voor de bank en gaan voor een lunch naar het grootste “all you can eat” restaurant van Argentinie met 750 zitplaatsen en ongelofelijk veel en lekker eten. En dan weer op weg richting het noorden van Argentinië om daar de grens over te kunnen naar het noorden van Chili. Het landschap verandert langzaam van eindeloze soya- en aardappelvelden in een meer tropische begroeing met suikerriet en banananbomen.

Net voorbij de stad Tucuman stoppen we voor een camper die gevaarlijk langs de rand van de snelweg staat geparkeerd. Het blijkt de auto van een Duits echtpaar van dik in de zeventig. De aandrijfas is gebroken en ze staan al drie dagen en drie nachten langs de snelweg te wachten op een nieuwe aandrijfas. Slapen doen ze niet met al dat voorbijrazende vrachtverkeer. Ze spreken geen woord spaans maar vertellen dat ”mañana” het woord is dat ze inmiddels geleerd hebben. Van de garagehouder wel te verstaan die hen iedere dag opnieuw laat weten dat de aandrijfas er morgen zal zijn. De garage ligt in een dorp 5 km verderop en wij rijden met de man naar de garage in een poging hen te helpen maar helaas is het siëstatijd en is er niemand te zien of te vinden. Verder kunnen we niets voor hen doen (het liefst hadden we de camper van deze gevaarlijke weg af willen slepen maar het echtpaar wil dit niet, bang voor verdere beschadiging van de camper) dus rijden we verder en hopen maar dat het allemaal goed afloopt voor hen.

Onderweg naar de Jama-pas stoppen we op  een grote zoutvlakte, met de toepasselijke naam Salinas Grandes, om even te kijken naar de machines die ten behoeve van de zoutwinning grote geulen maken in het zoutmeer. Op  4400 meter hoogte steken we de grens over. Dat wil zeggen, we gaan Argentinie uit en zoeken het immigratie kantoor aan de Chileense kant. We kunnen het niet vinden, het is er gewoon niet en dus rijden we maar verder door het niemandsland  aangestaard door  kuddes lama’s en vicuna’s (kleiner soort lama). Na ruim 130 km en alsmaar stijgend tot een hoogte van bijna 5000mtr worden we  wat onrustig....waar is nu die verd...mde grenspost? We moeten toch echt een stempel in ons paspoort en invoerdocumenten voor de auto en motor zien te krijgen. Het wordt al donker wanneer we besluiten, nadat we zijn afgedaald tot 2800mtr, van de grote weg af te gaan en te overnachten in de woestijn. Als we de truck hebben geparkeerd voelt Peter zich inmiddels beroerd: duizelig, hoofdpijn, misselijk, overgeven en koorts dat staat voor....hoogteziekte. De volgende morgen is het gelukkig weer over en .... bij de ingang van het dorp San Pedro de Atacama (150km in Chili) is daar dan eindelijk de langverwachte grenspost en helemaal blij met de stempels rijden we naar de grote parkeerplaats in het dorp.

San Pedro de Atacama ligt vlakbij de grens met Bolivia en is uitvalsbasis voor allerlei tochten over de hoogvlakte, de Atacamawoestijn en de vele lagunes. Op de parkeerplaats staan een aantal landrovers van andere reizigers. Tijd om even lekker uit te rusten van de lange rijdagen en ervaringen uitwisselen met medereizigers uit Barry en Carol uit Australie en Johan en Cristina uit Frankrijk.

We hebben de afgelopen twee weken 7 rijdagen gehad waarin we 3344 kilometer hebben afgelegd en 874 liter diesel hebben verstookt......de komende dagen verplicht stilstaan!