Reparatie

We rijden op de Carretera Austral en we denken even terug aan de douanebeambte aan de grens. Hij heeft  uitgelegd dat Carretera “hoofdstraat” betekent maar dat deze weg op sommige stukken zo slecht is dat je niet van een hoofdweg kunt spreken. Het zou beter zijn wanneer de weg bekend zou staan als Camino, wat gewoon “weg” betekent. Hij heeft wel een beetje gelijk en deze onverharde steenslagweg (ripioweg) is echt een aanslag op iedere auto. Maar de omgeving is prachtig, we rijden langs de blauw/groen gekleurde rio Baker, de bermen staan vol met lupines en reuzenrabarber.

 Onderweg komen we veel stoere  fietsers tegen, ze hebben een groepje geformeerd, dat is gezelliger vertellen ze. Twee Italianen, een Duitser, een Fransman en een Spanjaard. Wij vragen ons wel af hoe het nu zit met Nederlandse fietsers, wanneer gaan wij die eens tegenkomen?

In Cochrane vinden we  een aantal bedrijfjes die lijken op een garage en overal willen ze ons helpen maar geen van allen hebben ze de bout die nodig is om de reparatie uit te kunnen voeren. Nee, zeggen ze hier, die bout hebben ze in Coihaique, 350 km noordelijker. Tja, daar hebben we nu natuurlijk niets aan, maar het weer is goed en we vinden Cochrane een leuk dorpje. Gewoon een recht toe recht aan stratenplan met in het midden de plaza. Houten huizen in allerlei kleuren en modellen en een ouderwetse winkel van sinkel  waar je echt alles kunt kopen. Van zadels en sporen tot buitenboordmotoren, kettingzagen, wasmachines en gelukkig ook etenswaren. We wandelen door het nationale park Tamanga en zien meren en fjorden, het is er ruig en ongerept. Vaak, wanneer we door dorpen wandelen krijgen we gezelschap van een of meerdere zwerfhonden. Soms loopt een van hen helemaal mee tot aan of zelfs in de vrachtwagen. Je zou ze allemaal wel mee willen nemen maar we laten het toch maar bij wat “bijvoeren”.  De auto staat geparkeerd naast het kleine ziekenhuis en tegen de avond wordt er aan de deur geklopt. Warempel ...daar staat Mario, de eenzame fietser! We vragen hem binnen en luisteren naar zijn verhaal over de barre tocht langs Lago Desierto naar de Chileense grens. Gedurende 11 uur heeft hij zijn fiets en bagage over een pad  gedragen(!). Eerst met de fiets op de nek een stuk lopen, dan terug, de bagage halen dan weer de fiets een stuk verder enzovoort. Hij komt van Villa O Higgins, het meest zuidelijk gelegen dorp aan de Carretera Austral waar wij ook naartoe hadden willen rijden. We praten nog lang en we luisteren geboeid naar het levensverhaal van deze voormalig Oostduitser en zijn hang naar de natuur, de stilte en de eenzaamheid.

We nemen een besluit; we rijden niet verder door naar het zuiden. Alles wat we nu zuidelijker gaan rijden  moeten we vervolgens ook weer terug rijden. (de weg houdt op bij Villa O Higgings) en dat lijkt op deze weg met het kapotte pakket bladveren niet verstandig. We rijden maar rustig aan, genietend van de prachtige omgeving, richting Cohaique, de grootste plaats op de Carretera.  Onderweg komen we door dorpjes als Rio Tranquilo en Bahio Muerto en zo ziet het er ook uit, rustig en doodstil. Het weer is nog goed en we wandelen bij het dorpje Cerro Castillo de vier kilometer naar de rotwand van “de handjes”. De verfhanden die je op de rotswand kunt zien zijn, naar men denkt, 10.000 jaar oud en afkomstig van de Indianen die er destijds leefden. Bij de ingang zit een jongen, Juan  en hij is blij, het is twee uur in de middag en wij zijn de eerste bezoekers ( en waarschijnlijk ook de laatste). Enthousiast neemt hij ons mee naar de rotswand en begint te vertellen over de handjes en en passant ook maar zijn eigen verhaal. Hij komt uit Santiago maar wilde weg uit de hektiek van de stad en werkt nu hier in de middle off nowhere. Vijf dagen per week van negen uur ‘s ochtends tot negen uur ‘s avonds zit hij in dit hokje (met alleen een leesboek) te wachten op bezoekers die hier nog maar mondjesmaat komen.

In Cohaique hebben ze een Mercedes-garage, waar we, wanneer we aankomen direct  maar naartoe rijden. Ook zij hebben de bout niet maar de baas kent wel iemand die het voor ons kan repareren. Tien minuten later staat deze man bij de Mercedes-garage, werpt een blik onder de auto en na even onderhandelen over de prijs rijden we achter hem aan naar zijn huis annex garage.We overnachten voor het huis en de volgende morgen beginnen ze aan de auto. Wij gaan het dorp in en wanneer we een uurtje later terugkomen blijkt dat ook een van de schokbrekers finaal is doorgebroken. De baas neemt ons mee in zijn auto op zoek naar nieuwe schokbrekers, ook deze hebben ze bij de mercedesgarage niet. De allergrootste die ze hebben zijn nog een paar maten kleiner dan wat we nodig hebben. Maar bij een onderdelenwinkel een eindje verderop hebben ze wel iets wat zou kunnen passen. Onze garagist is inventief; de schokbrekers worden met wat laswerk aangepast en zitten even later keurig onder onze vrachtwagen. Ook de centreerbout en het verenpakket zitten al snel weer goed gemonteerd. Al  met al zijn we erg tevreden over deze garage; hij kon direkt de volgende ochtend beginnen, deed dat ook keurig en was exact op de afgesproken tijd klaar, zelfs met extra werk voor de schokbrekers en het opnieuw draaien van schroefdraad aan de veerstroppen... en dat allemaal op zaterdag.

In het dorp is het feest,  georganiseerd door een telecombedrijf. Er wordt geld ingezameld ten behoeve van de mindervalide kinderen van Cohaique. Op het plein kunnen kinderen een rondje meerijden op een off the road motor, er zijn optredens van lokaal talent en de fanfare. Opvallend is de hoeveelheid politieagenten,die van het type wijkagent.  Wij tellen er op en rond het plein al zestien. Ze zijn alleen aanwezig, handjes op de rug, hier en daar  een praatje makend en wat ons al eerder is opgevallen bij dit soort evenementen in Chili; er is geen alcohol te krijgen.

Cohaique ligt in een dal omgeven door bergen en  valleien met boerenbedrijven met schapen en koeien, waar we te voet een dagtocht door maken. Dan vinden we het weer tijd om te gaan rijden, naar het  noorden, inmiddels is wel het weer aan het veranderen en pakken donkere wolken zich samen......