Na regen komt zonneschijn

15 december 2010 - Futaleufú, Chili

Het duurt nog eventjes voordat we de nieuwe schokbrekers kunnen testen. De Carretera Austral zal binnen een paar jaar tijd zijn geasfalteerd en wanneer we Coihaique verlaten zoeven we met 90 km/u  over het strakke asfalt voordat de weg weer overgaat in steenslag. We rijden langs nationale parken Rio Simpson en Queulat, door dalen en valleien waar bergruggen zijn begroeid met eeuwenoude regenwouden en de bermen zijn overdekt met bamboe, varens en reuze-rabarber (dit laatste heet hier 'nalca' en wordt rauw gegeten met zout) langs visrijke rivieren, fjorden en gletsjermeren. Het is een werkelijk schitterende omgeving waarbij we ons zo nu en dan niet in Zuid-Amerika maar in Azië wanen. Inmiddels is de bewolking overgegaan in stromende regen en de omgeving is gehuld in nevel waardoor we er steeds minder van  zien. De volgende vier dagen blijft het regenen met af en toe een droog moment.

We rijden naar het dorp Puerto Aisen en vervolgens maken een we afsteker naar het kleine vissersdorp Puerto Cisnes. Een leuk dorpje waar we een serie foto’s maken van de houten huizen, met name van de houten ‘wandpannen’ van die huizen. Al rond kijkend tellen we al snel 20 verschillende wandbekledingen. We staan geparkeerd op de plaza en zitten binnen vanwege de regen wanneer we schoolkinderen horen aankomen. Ze kloppen op de zijkant,rammelen aan de ketting van de motor en zitten op het trapje van de vrachtwagen. We willen graag een praatje met hen maken omdat we erg benieuwd zijn op welke manier deze jeugd het wonen in dit afgelegen gebied ervaart. Maar iedere keer wanneer wij de deur opendoen rennen ze jammer genoeg verlegen grinnekend weg.

Na een regendag in Puerto Cisnes gaan we  verder richting het noorden op weg naar het dorp Chaiten en de 10 km verderop gelegen Baai van Santa  Barbara. Dit is voor ons het eindpunt van de route op de Carretera Austral. In mei 2008 is er een vulkaanuitbarsting geweest en Chaiten en omgeving werden bedolven onder een dikke laag as. Wij gaan ervan uit dat ruim twee en een half jaar later het dorp inmiddels zal zijn herbouwd maar wanneer we er aankomen schrikken we ons een hoedje. Chaiten, een leuk dorp aan de stille oceaan, uitvalsbasis voor tal van toeristische activiteiten en haven voor de ferries uit Chiloe en Puerto Mont, blijkt nog voor een groot deel bedolven onder de as.We lopen wat rond, zien verlaten huizen, lege winkels,een lege school en een in brand gestoken provinciehuis. We maken een praatje met een medewerker van hotel Schiller. Zij vertelt dat het hotel alleen open is om een enkeling die met de ferrie aankomt onderdak te kunnen bieden. In Chaiten is al meer dan 2 jaar geen water, geen stroom , geen telefoon en al helemaal geen internet. Op onze vraag of en waarom de overheid geen hulp biedt  trekt deze mevrouw haar schouders op ...ze weet niet waarom maar tot op heden is er niet of nauwelijks hulp geboden, alleen aan de weg wordt gewerkt en van financiele compensatie is al helemaal geen sprake. Veel van de inwoners voelden zich in de steek gelaten en hebben daarom het provinciehuis in brand gestoken en 90% van hen heeft zijn huis,winkel of restaurant te koop gezet en zijn vertrokken naar elders. Maar kopers zijn er niet. Het is een trieste aangelegenheid.

We verlaten Chaiten en brengen de nacht door aan de baai van Santa Barbara. De volgende morgen is het helemaal opgeklaard en genieten we een dagje van de zon, de zee, de dolfijnen en maken een wandeling langs het (zwarte)strand. Een dagje, want tja, de volgende morgen regent het alweer.

We besluiten daarom, na twee weken Carretera Austral ,in een werkelijk verpletterend mooie omgeving weer terug te rijden richting Argentinie naar een drogere en hopelijk warmere omgeving. Onderweg zien we bij een bushalte twee lifters staan en we stoppen. Dan blijken het geen twee maar drie jongelui te zijn die vragen of ze mee mogen rijden naar een dorp 100 km verderop en even later liggen de rugzakken achterin en zitten we enigzins opgepropt met zijn vijven vóór in de cabine. Ze zijn alledrie 22 jaar en komen uit Israel, twee jongens en een meisje. Ze hebben alle drie net de militaire diensplicht van drie jaar vervult en voordat ze gaan studeren reizen ze liftend een half jaar door Zuid-Amerika. Liftend, want het budget is klein aangezien ze naast kost en inwoning maar 200 dollar per maand verdienden en daar kun je in Israel niet echt van sparen. We praten over  de Israel/Palestina kwestie en zij vertellen dat het wel eens moeilijk is omdat ook onderweg  iedereen het met hen daarover wil hebben. Ze reageren terughoudend op onze vragen en praten liever over hun reiservaringen maar op de vraag waar ze na de studie willen gaan wonen of werken  is het gezamelijke antwoord: Israel. Ze vertellen enthousiast over hun land en we nemen afscheid met de belofte dat we Israel niet over zullen slaan op onze reis rond de wereld. Tijdens een lunchstop langs de rivier worden we gepasseerd door een enthousiast toeterende camper. Even later nog één en dan nog één en nog één....afijn er rijden een stuk of twintig campers voorbij. Later komen we te weten dat het een hele groep duitsers is die onder begeleiding een rondje Argentinië en Chili doen. Lijkt ons niks met zo’n grote groep....alleen al het passeren van een grensovergang...voor ons alléén duurt het soms al een uur.

Het dorp Futaleufu ligt aan de grens met Argentinie in een mooie omgeving met een prachtige plaza. Vaak blijven we 's nachts niet aan een plein staan vanwege alle bankjes die nogal eens dienstdoen als hangplek voor de lokale jeugd. Maar in Futaleufu is het zoooo stil (en er is wifi), dat we besluiten te blijven staan. De volgende dag zijn we weer in Argentinie, en ...... alsof het weer dezelfde grens aanhoudt, het is warm en droog! Alleen jammer dat er geen diesel (goedkoper dan in Chili) meer te koop is....er was net een hele club duitsers voorbijgekomen....

 

 

 

Foto’s

1 Reactie

  1. Paul de Beer:
    20 december 2010
    Hallo Peter en Els,
    Zojuist op de fiets terugekomen van de alarmcentrale, ploegend door een laag sneeuw die soms bijna tot aan mijn knieën kwam.
    Leuk verslag en prachtige foto's weer!
    Wie van jullie tweeën is eigenlijk de schrijver/ster van deze boeiende verhalen?
    Feliz Navidad en alvast de beste wensen voor een nieuw jaar vol mooie belevenissen.

    saludos
    Paul