32 dagen op de Republica del Brasile

Eindelijk..we zijn in Buenos Aires, Argentinie, na 32 dagen varen. Een terugblik....donderdag 4 maart vertrokken uit Lisse. Afscheid nemen, ook wanneer je weet dat het tijdelijk is,  blijft  een lastig ding. Maar dan toch samen in de vrachtwagen op weg naar Antwerpen. In Leiden op de snelweg vanuit  het raam van het pand van Zorg en Zekerheid uitgezwaaid door vriendin Joke.. gelukkig de claxon werkt ook! Het haventerrein in Antwerpen is groot, heel groot, we rijden al 15 kilometer op het havengebied voordat we het schip in beeld krijgen. Het inchecken gaat wel heel makkelijk, een kwestie van het schip inrijden en de wagen neerzetten op de aangewezen plaats. De bemanning is van  Italiaanse en Filipijnse afkomst. De meeste Italianen spreken geen Engels,  de Filipijnen daarentegen wel. Het schip is negen verdiepingen hoog , alle hutten, eetzaal , washok ed. zijn op de achtste verdieping. Er is een lift. Onze hut  ziet er goed uit, met douche en toilet en gelukkig een raam! Later op de dag krijgen we een korte rondleiding van onze steward Luigi. Er is naast  een eetzaal, een lounche met tv en boekenkast, een kleine fitnessruimte met pingpong en tafelvoetbaltafel en wat kapotte fitnessapparaten. Lopen kun je eigenlijk alleen op dek acht en negen, op de rest van het schip staat de lading. Dat zijn zo’n duizend auto’s,oud en nieuw, vijfhonderd containers, een helicopter,vrachtwagens enzovoort. We hebben op de kade gezien dat er zelfs treinstellen worden vervoerd! Er zijn naast ons zes andere gasten aan boord,  een Duitser(Rudiger))van 69 jaar die alleen de reis op de boot heen en weer maakt, een Engelse(Ann) van 63 jaar die twee maanden in haar eentje  gaat rondtrekken in Zuid en Midden Amerika (stoer) en twee andere echtparen uit Zwitserland en Frankrijk. Zij gaan ook met de auto een reis maken. Wij zijn ingedeeld voor de maaltijden aan tafel met Ann en Rudiger. Uiteindelijk  zijn we pas op zaterdag 6 maart vertrokken en hebben we in Le Havre twee dagen vertraging gehad vanwege een staking van het havenpersoneel. De eerste dagen is het even zoeken geweest naar een ritme maar vrij snel hebben we ons aangepast aan het leven aan boord. De maaltijden werden stipt op tijd geserveerd. Ontbijt om 07.30uur, lunch om 12.00uur en diner om 18.00uur. En niet twee minuten over.....! Tja dat eten...... Ontbijt was gewoon ontbijt, broodjes, cornflakes, koffie,thee. Lunch; vier gangen en  als eerste altijd pasta, tweede gang meestal vis en derde gang vlees, met of zonder bijgerechten. (maar meestal  zonder) en vaak fruit als desert. Het diner, een herhaling van de lunch. Te veel voor ons en we hebben de groenten heel erg gemist. Tussen de maaltijden door hebben we vele rondjes over het dek gelopen, heel  veel gelezen, Spaans geleerd, geluisterd naar verhalen van Filipijnse bemanningsleden (heimwee naar hun thuisland en familieleden), in het zonnetje op het dek gezeten, over de reling gehangen (nee, niet zeeziek) om naar dolfijnen te zoeken, naar vliegende vissen en vogels te kijken. Gek is dat met de natuur, de vliegende vissen kunnen een stukje laag vliegen om te ontsnappen aan de vissen die op hen jagen.Vervolgens worden ze tijdens het vliegen gevangen door de vogels.  Aan boord was sprake van een gemoedelijke sfeer ( wat soms ook anders is hebben we begrepen uit verhalen). De  kapitein, 36 jaar en eerste stuurman, 32 jaar waren makkelijk aanspreekbaar.  We mochten altijd binnenlopen voor een praatje in de stuurhut en zij nodigden ons met regelmaat  uit voor een potje voetbal. Wat wij niet hebben begrepen maar  we wel veel lol om hebben gehad is het volgende; in Dakar kocht de kapitein een opblaasbaar zwembad van drie bij twee meter ongeveer. Wij gingen ervan uit dat dit nodig was voor het komende evement, het “dopen” van de bemanning en gasten op het moment dat we de evenaar gepasseerd zouden zijn. Maar nee, niets van dit alles. Elke middag wanneer het weer het toeliet lagen de kapitein en de eerste stuurman (beiden flink aan de maat) pontificaal in het voor hen opgeblazen en gevulde zwembadje. In een miniscuul klein zwembroekje, radio aan, ligstoelen ernaast (die er voor ons niet waren en waar hun namen opstonden)voor het opdrogen. Aan het eind van de middag werd door een van de bemanningsleden de hele boel opgeruimd om het de volgende dag weer klaar te zetten . Het heeft ons verbaasd hoe laconiek de bemanning (29 stuks)met dit gebeuren omging, het werd als normaal ervaren. Zij waren gewoon aan het werk... De rangorde op de boot is ons wel duidelijk geworden en Italianen..het blijven toch haantjes. We hebben met alle acht een rondleiding gehad over het schip, hebben alles gezien en uitgelegd gekregen, van de machinekamer tot aan het anker wat overigens zo’n 10.000 kilo weegt. Het schip verbruikt 65.000 liter stookolie  per 24 uur en er wordt dagelijks  van 20.000 liter zeewater drinkwater gemaakt. Tegenwoordig staat er niemand meer met de hand aan de stuurknuppel, het zijn allemaal computers en gps systemen die het roer recht houden. Automatische piloot dus. Alleen het  in en uitvaren in havengebieden gebeurt met de hand. Samen  met Rudiger en Ann zijn we van boord gegaan in Dakar (Senegal) Freetown (Sierra Leone) Rio de Janeiro en Santos (Brazilie) en Montivideo (Uruguay). In Dakar en Freetown, beiden West –Afrikaanse landen hebben we genoten van de kleurrijke markten en mensen. Dakar is een vrij grote modern aandoende stad waar  jongens  zich op een nogal opdringerige manier  aanbieden als gids  en waar je je geld goed in de gaten moet houden. Freetown daarentegen heeft nog zichtbaar te leiden van de oorlog die daar lange tijd heeft gewoed,  is een  drukke levendige stad met  vriendelijke, trotse mensen. Rio de Janeiro(Brazilie) zijn we alleen in de avond geweest , gewandeld op het beroemde Copacabana. Santos (Brazilie), met de op twee na grootste haven ter wereld is gewoon een leuke  stad om even in rond te lopen. Er komen nauwelijks buitenlandse toeristen en dat heeft zo zijn charme. In Santos hebben we een zogenaamde “kilorestaurant” opgezocht. Dit is een zelfbedieningsrestaurant waar je van alles opschept waarna je bord wordt gewogen en de prijs bepaald. Daar heb ik (Els) 400gram groenten en sla gegeten, heerlijk na al die borden pasta!! In Montevideo (Uruguay) hebben we een dag kunnen rondlopen. Was op zich niet heel bijzonder. Het feit dat één van onze reisgenoten onder onze ogen werd beroofd van haar handtas maakt de boel er niet beter op. Montevideo moet in de herkansing...

Dan hebben we nog het doopritueel op de boot meegemaakt. Het schijnt zo te zijn dat wanneer je de Evenaar passeert per schip dat Neptunus langskomt om je te dopen. Iedereen moet dit een keer hebben meegemaakt. Wij waren alle acht het haasje samen met een van de bemanningsleden. Geblindoekt en handen op de rug gebonden was daar Luigi vermomt als Neptunus om ons te besprenkelen met olie en meel, vervolgens begon de Kapitein doodleuk onze haren af te scheren onder grote hilareiteit van de bemanning. Daarna nog natgespoten met de brandslang.  Peter had een paar mooie kale strepen aan de zijkant en ik mis een hele middenstrook! Ziet er niet uit, het was gebeurd voor ik goed en wel kon reageren! Peter is inmiddels helemaal kaalgeschoren maar zelf loop ik mooi nog een aantal weken voor gek. We hebben er een certificaat en een gezellige avond (met de hele bemanning)aan overgehouden met heerlijke verse kreeft,barracuda en inktvis. Aan alles komt een eind, zo ook aan een prachtige ervaring die we niet hadden willen missen. 32 dagen op de Replublica del Brasil. Niet zeeziek geweest, bijna alle dagen prachtig weer en een bovenverwachting mooie rustige zee.  Veel gehoord, gezien en geleerd en nieuwe aardige lieve mensen ontmoet. Rudiger en Ann gaan we zeker missen! Maar vanaf vandaag een nieuw avontuur..... Zuid-Amerika here we come!

Ps we hebben 146 foto's toegevoegd. We moeten ze nog voorzien van een titel en zo.....misschien zetten we er ook nog een filmpje bij van een taxirit door Freetown/Sierra Leone.