Via de bushbush weer naar Santa Cruz

Onze kampeerplek aan de Suruti rivier ligt 7 km van het dorp vandaan en op de terugweg passeren we een koffieplantage. We gaan er even kijken en krijgen een rondleiding. De koffieplantage ligt op 400mtr hoogte en we leren van de gids dat op deze geringe hoogte toch koffiebonen kunnen groeien. De kwaliteit van deze koffie is wel minder dan de koffie die groeit op een hoogte van meer dan 1000mtr. Het restproduct, de minder goede deeltjes, worden gebruikt om oploskoffie van te maken. Het is goede vrijdag en terug in Buena Vista zien we hoe men zich opmaakt voor de belangrijkste processie van het jaar. Het is een indrukwekkende stoet van beelden, gedragen op de schouders, en honderden mensen die zich aansluiten. Twee uur lang loopt de stoet door de straten, op elke hoek wordt gestopt voor gebed en zang en de avond wordt afgesloten met een klassiek concert op het plein.

We moeten weer terug naar Santa Cruz maar twee keer 100km over dezelfde asfaltweg lijkt niet ons zo leuk. We nemen de onverharde “binnendoor” weg, die ook nog eens twintig km korter lijkt. De mensen aan wie we het vragen zeggen allemaal; de weg is goed maar je moet  in ieder dorpje wel even de  richting naar Santa Cruz vragen. De eerste 30 km gaan prima, de weg is inderdaad redelijk en breed genoeg. We rijden door mooie dorpen met riet gedekte huizen en uitgestrekte armen wijzen ons desgevraagd de weg. In het kleine dorp San Miquel stuitten we op de rivier. De dorpskinderen vertellen (wijzen vooral) dat we daar gewoon doorheen moeten rijden en dat na deze rivier er nog een tweede rivier komt waar je doorheen moet. Het is de weg….Deze kinderen hebben nog maar weinig toeristen gezien, sommigen zijn heel verlegen en kruipen achter moeders rokken. Maar de meesten vinden de vrachtwagen geweldig en wijken niet meer van onze zijde. Om door de rivier te kunnen rijden moeten we de bandenspanning laten zakken. We laten een paar van de jongetjes helpen, ze vinden het geweldig en als dank rijden we met alle kinderen luid toeterend, een rondje over het grasveld.

Na uitgezwaaid te zijn door de kinderen rijden we een heel eind door de rivier en omdat het donker begint te worden kamperen we in een droge rivierbedding. Er komt nog wel iemand waarschuwen dat wanneer het zou gaan regenen we hier niet zo veilig staan. Dat slaapt dan toch weer minder lekker. Gelukkig houden we droge voeten. Een personenauto die de volgende ochtend de rivier door wil rijden heeft minder geluk en komt diep vast te zitten. Al snel komt er een jeep met een lier uit het nabijgelegen dorp die de auto er vlot weer uit heeft. De omgeving is prachtig maar de weg wordt almaar slechter en een dag later (op eerste paasdag) dan verwacht komen we aan in Santa Cruz. Aan de rand van het centrum staat een grote menigte en we kunnen niet verder. He, bah! Alweer een blokkade….maar nee, het is een optocht en we stappen snel uit om te gaan kijken. Het blijkt een optocht van dansende vrouwen en mannen in de klederdracht van de provincie waar ze vandaan komen. De vrouwen dragen prachtig gekleurde jurken. Ze dansen met een ratel in de ene hand, een blik bier in de andere en een wang vol cocabladeren. De ratels zijn allemaal verschillend en hebben het model van een vrachtauto, een helm of zijn gemaakt van een gordeldier. We zijn er niet achter gekomen wat het doel is ( op het maken van geluid na) van de ratels maar een mooi gezicht is het wel.

We staan weer op onze plek bij de pilotenclub, op zondag en maandag kun je daar rustig staan maar op de andere dagen zijn er feestjes die tot diep in de nacht duren. Soms zitten er maar vier mensen op het terras buiten maar gaat de geluidsinstallatie vol open, tot s ‘nachts een uur of vier. Het is maar goed dat jullie de wallen onder onze ogen niet kunnen zien. In San Rafael in Argentinië heeft Peter een deel van een implantaat laten zetten en nu drie maanden later moet het werk worden afgemaakt. We doen een dagje ‘tandartsen bezoeken’ en dat blijkt een grappige onderneming. Eén van hen wil gelijk Peters hele gebit renoveren voor duizenden euro’s (“Maar het kan goedkoper als we het buiten de kliniek om doen, hoor!”) en de volgende laat hem plaats nemen in de stoel en bindt hem dan, echt waar ....een plastic peuterslabje met een konijntje erop voor! Maar aan het eind van de dag is de tandarts gevonden. Tussen de tandartsbezoeken door proberen we zoveel mogelijk te zien van de stad en rennen we, om ons leven te sparen bij het oversteken van de weg, elke dag voor ons leven. Een week later is Peter een paar kronen rijker en kunnen we eindelijk weer verder rijden. We twijfelen nog een beetje want op drie mei kunnen we Koninginnedag meevieren met de consul en Nederlanders die in Santa Cruz wonen. Dat betekent nog vier dagen wachten en dat vinden we na tweeënhalve week in de stad iets te veel van het goede. We laten de oranjebitter, haring en kaasblokjes voor wat het is en gaan verder….