Wieskie

Het parkeerterrein waar we al een aantal dagen kamperen, ligt pal aan een groot en breed strand en tussen de paleizen van de Sjeika (tweede vrouw van de Sjeik). We kijken uit op het privéjacht van de Sjeik en het in de vorm van een palm kunstmatig aangelegde eiland ‘Jumeira’ en het Burj El Arab hotel. Het openbare strand lijkt voor Emirati en expats een geliefd weekend uitje. Het is dan druk met auto’s die  over het strand en door het mulle zand naar het water willen rijden maar “gek zeg….we staan vast”.  Een probleem is het niet want onze auto is in de dagen dat we er staan een centrale uitleenplek geworden voor schop en sleepkabel. Erg leuk om naar het geploeter te kijken en goed voor de contacten. We maken kennis met Ali, manager van het eiland en Saheeb de chauffeur van de Sheika, een Iranees die vast zijn kaartje geeft…zeker langskomen wanneer we Iran zijn en een Palestijnse expat vertelt dat hij hier zelfs na 37 jaar werken geen verblijfsvergunning zal krijgen. En begin je hier je eigen bedrijf dan moet 51 % van de aandelen in handen van een Emirati zijn. Al enkele dagen voor oud jaar en vaak midden in de nacht komen mensen aan met tenten en/of caravan. Naast de caravan staat de generator te brullen. Die is nodig voor de TL verlichting, de airco, de koelkast en om in de avonduren buiten op een enorm scherm film of tv te kijken. Kamperen Emirates style.

Het is 31 december, in het centrum van de stad staat het verkeer vast, de metro zit tjokvol maar rijdt. Het zijn de gastarbeiders uit India en Pakistan en een enkele toerist die gebruikmaken van het openbaar vervoer. Het is goed georganiseerd met moderne stations, treinen die op tijd en zeer regelmatig (elke twee, drie minuten) vertrekken en aparte gedeelten voor vrouwen en kinderen. We zoeven langs de torenflats, hotels, winkelcentra en de brede straten glimmend van de nieuwe luxe auto’s. Dubai, de stad heeft wat weg van Las Vegas; een hypermodern circus. We wandelen anderhalve kilometer! van het metrostation binnendoor en boven de snelweg en langs de hoogste toren ter wereld (Burj Khalifa, iets van 850 meter hoog) naar de ‘Dubai Mall’,het grootste overdekte winkelcentrum van de wereld  én shopping paradijs voor de superrijken van de wereld. We kijken onze ogen uit naar het enorme en prachtige aquarium, de ijsbaan en de talrijke restaurants en winkels.

Na ruim vijf maanden sluiten we Anne, de oudste van onze drie kinderen weer in de armen en reizen we in een propvolle metro terug richting strand. Onderweg komt er een melding dat de metro niet zal stoppen bij één van de stations, wij denken dat het vanwege de drukte is. Het hele strand is afgeladen vol met mensen en auto’s in afwachting van het vuurwerk maar de vreugde wordt een beetje getemperd door het nieuws over de brandende toren. We beseffen nu dat we er met de metro langs zijn gereden en die metro vanwege veiligheidsreden niet is gestopt. Op het grote scherm zien we de hele avond de beelden van de brand en muziek is er nauwelijks. Wel is het heel gezellig met de mensen om ons heen, zonder alcohol en gek genoeg geen nieuwjaarswensen. Iedereen blijft klokslag twaalf uur een beetje staan wachten tot het vuurwerk begint maar al voordat het spectaculaire vuurwerk is afgelopen begint iedereen op te ruimen en een paar uur later is het strand weer leeg. Oud en nieuw Emirates style.

Met Anne rijden we een week door Oman. We kunnen met drie voorin de cabine zitten, Anne slaapt op de bank in de vrachtwagen en ze zit op onverharde wegen ook af en toe achter het stuur. Campings zijn er niet in Oman maar ‘wild’ kamperen kan en mag overal. Vanwege de toch beperkte tijd doen we van alles een dagje; een dag met een rit door de bergen en een dag op zoek naar een Wadi (rivierbedding) mét water (die we niet vinden), een dagje met dorp, stad, markt, moskee en na een prachtige dag en nacht in de woestijn rijden we naar Sur aan de kust op zoek naar de schilpadden. De donderdag aan de mooie baai van Fins begint rustig maar tegen de avond wordt het drukker en voller. Het is de avond voor het weekend en midden in de nacht worden er links en rechts van de auto tenten op- en generatoren en muziek aangezet. Kamperen Omani style. Het meest luidruchtige groepje vertrekt alweer vroeg in de ochtend en wat zij achterlaten gaan wij opruimen; twee 100 liter zakken afval! De andere buren komen zich, met het aanbieden van een bord vers gegrild vlees, verontschuldigen voor de herrie. De week vliegt voorbij, er is nog heel even tijd voor een glimp van Muscat maar dan zijn we alweer onderweg naar het vliegveld. Anne vliegt van Muscat terug naar Dubai en de dag erop naar Nederland.

We blijven het lastig vinden…kinderen weer te zien vertrekken en het duurt altijd even voor het knopje ’en nu gaan we door met de reis’ weer om gaat. We hebben de afgelopen dagen veel gereden en al een flink deel van een prachtig, ruig land gezien met wisselende landschappen en in iedere stad een fort en in ieder dorp een moskee. Het echte ‘Omani’ leven hebben we een beetje gemist, geen levendige drukke markten en op de kamelen na weinig andere dieren. Muscat is een moderne stad met een kustlijn van wel 60 kilometer en heel anders dan Dubai, geen wolkenkrabbers maar van laagbouw tot vier verdiepingen en 70% van de totale bevolking woont in deze omgeving. We gaan eerst naar de ambassade van Iran maar we krijgen er alleen een lijstje met adressen van tussenpersonen die het visum voor ons kunnen aanvragen. We komen terecht bij één van de kantoortjes op de lijst en de aardige Iranees legt uit hoe het werkt. Eerst wordt er via hem een registratienummer aangevraagd in Teheran en met dit nummer wordt hier in Muscat het visum afgegeven. Het zal acht tot tien dagen duren, is dat een probleem…nee hoor en we leveren paspoort, foto en kopieën in. We nemen voorlopig afscheid en ik geef de man een hand…..hij lacht en zegt…. les 1, bedek in Iran als vrouw het hoofd en les 2, Iranese mannen accepteren geen handdruk van een vrouw…..uhhh, pff…toe maar.

We willen de watertank vullen en staan naast de moskee in het oude deel van de stad. Peter probeert de tuit van de slang aan te sluiten op de kraan bij de moskee. Er stopt een taxi naast de auto en ik begin al met een afwijzend antwoord…..nee, niets aan de hand….geen taxi nodig…..nee, nee begint de man….de taxi is maar een hobby, bijzaak….ik vind het leuk om buitenlanders wat te laten zien van de stad.. gewoon als vriend…mag ik jullie uitnodigen voor de lunch thuis bij mijn familie? De tuit van de slang past toch niet en we hebben de tijd, we geven de man het voordeel van de twijfel en stappen in. De man is 51 jaar en heet Ibrahim….uhh waar is thuis eigenlijk….thuis is in Al Seeb en 70 km rijden……jeetje zover…Ibrahim, wil je dat wel….Yes…. no problem, no worry. We rijden langs het paleis van Sultan Qaboos én de kamelen en paardenstallen én de opera en de tuinen én de moskee van de Sultan. Ibrahim raakt niet uitgepraat over de Sultan….hij doet heel veel voor het land en zorgt voor rust en stabiliteit en is goed voor iedereen in Oman. Het grote huis is een typisch Omanihuis, van buiten veel tierelantijn en vrij lelijk en binnen gewoon leeg. We gebruiken de lunch zittend op de grond en rond de grote schaal rijst met vlees. De vrouw van Ibrahim is ‘housewife’, spreekt geen Engels en is de enige vrouw van Ibrahim. Een Omaniman mag vier vrouwen trouwen maar zegt Ibrahim lachend….ik heb geen geld voor vier huizen….so only one wife.

Ibrahim staat erop en haalt ons de volgende dag weer op voor een rit door de stad. We bezoeken de prachtige moskee, de vismarkt en de soek van Seeb. Ibrahim gaat  helemaal los in de sterke verhalen en biedt van alles aan…als zakenman verhuurt hij in Seeb verschillende panden en hij kan van alles  regelen…..zullen we een weekje naar India gaan of Bangkok, hij wil de vliegtickets wel betalen…wij buitenlanders houden toch van uitgaan, dansen en van bier en wieskie en wodka? Willen we naar een club of iets roken?...huh...nou we slapen er nog een nachtje over. Ibrahim is een gezet man, houdt van autorijden en van bier maar en hij klopt eens op de dikke buik….no more beer…now only wieskie..…more healthy….jaja… Laat in de avond rijdt Ibrahim naar een achteraf steegje en wisselt er bankbiljetten voor een fles Wodka in een bruine zak. Drankwinkel Omani style. Dan naar een afgelegen parkeerplaats om te drinken in de auto achter getint glas en nadat hij ons heeft afgezet rijdt hij ‘gewoon’ de zeventig kilometer terug naar huis.

Dag drie met Ibrahim; we worden weer opgehaald maar nu met twee auto’s en Mohammed, de 24 jarige jongste zoon. Hij heeft onderweg een stel Duitsers in een camper gespot en hen ook uitgenodigd dus even later rijden we in twee auto’s naar het huis. Daar wachten twee jonge Poolse rugzaktoeristen, ook opgepikt door Ibrahim. De vrouwen hebben weer een heerlijke maaltijd gekookt. De vrouwen en meisjes eten apart van de mannen maar wij, de buitenlandse vrouwen zitten bij de mannen. Na de lunch gaan we naar de arena, we kijken naar het stierenvechten of ‘bull butting’. De stieren vechten tegen elkaar maar het is gelukkig zonder bloedvergieten. Ik vraag aan Ibrahim of er weddenschappen zijn…..stom, stom…in dit land is ook gokken niet toegestaan. Tegen de avond brengen we het Duitse echtpaar terug naar de camper en rijden we met de Polen Kasper en Kasha mee naar het huis van de oudste dochter en schoonzoon. Ze wonen in het binnenland, het is weer twee uur rijden.  De hele familie zit te wachten, de dochters, schoonzonen en de kleinkinderen. Ze zijn allemaal ontzettend lief…we eten, slapen, ontbijten en rijden nog ‘even’ 100 km op en neer naar de markt in het dorp Sinaw. De schoonzoon vertelt trots over het stuk land wat elke zoon van vader krijgt, over de verse dadels en geeft nog een rondleiding door de palmentuin. Dan is er het afscheid en worden we twee uur later weer afgezet bij de truck.

We hebben nog steeds de watertank niet kunnen vullen maar via de Duitsers hebben we het adres gekregen van de moskee in de wijk  ‘al Qurm’, we mogen er de tank vullen met drinkwater en de wc legen. We zijn best moe van de indrukken, gesprekken en drie dagen in huis en auto’s zitten. Op nog geen 200 meter afstand van de moskee ligt een prachtig breed zandstrand; Shatti beach. ….heerlijk weer lekker lopen. ’s  Avonds kijken we naar de voorbijtrekkende jurken/pantoffelparade en picknickende families. We krijgen veel aanloop en geven een interview aan de journalist van het lokale gratis weekblad. Een paar dagen later krijgen we een e-mail van de Iranees…het visum is klaar en kan opgehaald worden. Het blijkt dat hij het interview had gelezen, een exemplaar van de krant heeft meegenomen naar de ambassade en met hulp daarvan, zo vertelt hij glunderend, een visum voor 45 dagen in plaats van de gebruikelijke dertig dagen heeft weten los te peuteren….wij zijn er blij mee….nu kan niets ons meer weerhouden om naar Europa te rijden…..met de stroom mee zullen we maar zeggen….