Op weg naar Chili, Difunta Correa

17 september 2010 - Valparaíso, Chili

Het zal wel komen door het slaapgebrek maar wanneer we vanuit het internetcafe op de motor stappen proberen we weg te rijden met het slot er nog op! Dat lukt dus niet, ventiel afgebroken en band leeg. Gelukkig staan we niet al te ver van de vrachtwagen en even later rijden we naar een Comeria (bandenplakker) aan de rand van het centrum. We zijn band nummer vier en moeten even geduld hebben. We worden gadegeslagen door een paar 10 jarige jongetjes die ons (en wij hen) het hemd van het lijf vragen. Ze hebben vanmiddag vrij van school. Normaal gaan ze vijf dagen per week naar school, van half negen tot half zes en eten tussen de middag op school. Peter en de jongens oefenen het uitspreken van het gereedschap en vooral het Nederlandse woord; schroevendraaier zorgt voor veel plezier. Ze moeten zo hard lachen dat een van de moeders komt kijken of ze geen kattekwaad uithalen.  We worden enthousiast uitgezwaaid en we rijden naar een van de betere buurten van Mendoza. We parkeren in een straat met mooie huizen. Het ziet er rustig uit. We vragen aan de buurvrouw of ze het goed vindt dat we min of meer voor haar deur kamperen , zij vindt het geen probleem. We blijven nog drie dagen en overbruggen zo het weekend in de stad en het park. We luisteren naar de muziek en kijken naar de folkloredansjes, naar de professionele hondenuitlater, naar de man die op zijn fiets de eend uitlaat, naar de picknickende en sportende families en rijden wat rond in de omgeving om naar de wijngaarden te kijken. En oja, over het rijden in Argentinie kunnen we nog het volgende laten weten:

1)Voor voetgangers heb je als automobilist geen ontzag, ook niet wanneer deze oversteken op een zebrapad. Gewoon doorrijden.

2) Stoplichten staan hier voorbij  het kruispunt, zijn bijna niet te zien. Heel goed opletten dus.

3)Een kruispunt zonder stoplichten, niks rechts heeft voorrang. Je doet maar wat.

4)Overdag dimlichten aan,strenge controle en hoge boetes wanneer je dit vergeet.

5)In dorpen en steden hangen veel telefoon en electriciteitsdraden over de weg. Vaal heel laag, dus voor ons altijd opppassen geblazen.

We verlaten Mendoza en gaan op weg richting de grens met Chili. Argentijnen zijn misschien iets minder uitbundig dan Brazilianen maar wel heel aardig. Overal waar we rijden gaan de armen de lucht in en wordt er gezwaaid en in de dorpen ontstaan regelmatig spontane gesprekken. Zoals laatst op het plein in Chilecito. We zitten op een bankje als plots een man op van zijn moterfiets stapt en naast ons komt zitten. Pas een uur later stapt hij op  en hebben we heel wat verschillen tussen Zuid-Amerika en Europa doorgenomen.Wel vermoeiend want de man sprak erg snel en dan is het moeilijk te volgen. Maar hoe zal het zijn in Chili? De komende maanden zullen we op weg naar het Zuiden afwisselend in Chili en Argentinie rijden om beide kanten van het Andesgebergte te kunnen zien. In Argentinie rijden we dan aan de min of meer droge kant (omdat de regen al is gevallen voor het de bergketen kan overstijgen) en in Chili de vochtiger en daarom groenere kant van de Andes. De grensovergang ligt op 3500 meter hoogte en de weg ernaar toe is prachtig. Door de bewolking krijgen we helaas maar een glimp te zien van de vulkaan Tupungato, maar de Agoncagua, met 6970mtr dehoogste berg van Zuid-Amerika, zien we in zijn volle glorie. Het nationale park Agoncagua ligt 8 km voor de grens met Chili en we besluiten  onder aan de voet van de berg te overnachten. We maken een wandeling en genieten van het uitzicht op de berg met de 300mtr dikke gletsjer. Je mag geen groente, fruit, vlees en zuivelproducten over de grens met Chili vervoeren en daarom maken we alle verse etenswaren aan boord op. We hebben iets teveel maar eigenlijk is een dikke biefstuk met eieren als ontbijt best lekker als het buiten een paar graden vriest.  Wat we dan nog over hebben geven aan twee zwerfhonden die, zo lijkt het, voor het eerst van een bordje eten. Binnen twee seconden hebben ze alles naar binnen geschrokt. De nacht is bitter koud geweest en de vrachtwagen heeft het moeilijk. Met een flinke blauwe walm uit de uitlaat en al hortend en stotend komt de auto op gang. Maar nadat de motor is opgewarmd loopt ie weer als een zonnetje. Kennelijk is de diesel die ze hier verkopen ‘zomerdiesel’, die eigenlijk niet geschikt is om te gebruiken als het vriest. Bij de grens blijkt de samenwerking tussen Argentijnen en Chilenen prima en het stempelen en invullen van papieren gaat efficient en snel. Dan nog de controle van de vrachtwagen. Twee man sterk en een snuffelhond komen binnen en alle kastjes gaan open. In de la waar we nog uien en knoflook hebben liggen moet de hond er zowat ingeduwd worden voordat hij iets ziet of ruikt. Ook de appels en peren in de cabine ziet de hond niet maar de man wel en worden dus ook ingeleverd. Over de pakken melk, eieren en ham in de koelkast volgt een discussie tussen de beide mannen en mogen we gewoon houden (volgens de papieren die we hebben moeten tekenen  geheel tegen de regels. Ham wordt daarin zelfs letterlijk genoemd als verboden waar). We zijn in Chili en dalen met het nemen van 25 haarspeldbochten over een strakke asfaltweg af van 3500mtr naar 500mtr. We rijden de 25 haarspeldbochten achter een andere vrachtwagen (ook een Mercedes, dat schept een band) met in de achterbak een groepje militairen. Zo te zien en te merken aan hun gedrag zijn ze nog hartstikke jong. Ze roepen om de claxon en de turkse fluit en liggen dubbel van het lachen. Voor Peter geen enkel probleem om in iedere tunnel even te toeteren. Ze vinden het prachtig. Maar wat een ander gezicht aan deze kant van de Andes. We zien heel veel groen om ons heen (en dat terwijl de lente nog maar net is begonnen). Dat is fijn om te zien na vijf weken droog woestijnachtig landschap.

Difunta Correa,

 Tussen onze foto’s zit een foto van een klein tempeltje met veel flessen eromheen. Vanaf het begin van onze reis zijn we door landen gekomen waar het normaal is om een tempeltje te bouwen op de plek waar iemand is verongelukt. In noord Argentinië komen daar de vele tempeltjes nog bij ter ere van Gaucho Gil. Maar wat we ook zien zijn tempeltjes helemaal omcirkeld door flessen, al dan niet gevuld met water. Het ziet er bizar uit. Allemaal ter ere van Difunta Correa, een vrouw die ooit in de woestijn omkwam van de dorst, maar toen haar lichaam werd gevonden, was haar baby nog in leven omdat die van haar borst dronk. Haar eerste wonder was daarmee verricht en tot op de dag van vandaag verricht ze, volgens haar aanhangers, wonderen. De kerk erkent haar niet, maar wat haar volgelingen betreft is ze een heilige.

 

 

 

 

Foto’s