Een week in Arequipa

26 juni 2011 - Arequipa, Peru

We hebben een gezellige middag in de tuin van Theresa en Lucho. Ze laten ons allerlei Peruaanse drankjes proeven en het eten is heerlijk. De hele familie is aanwezig, zelfs de 91 jarige vader van Lucho, allemaal ontzettend aardige mensen. De volgende dag nemen ze ons mee naar een restaurant in de wijk Camai en daar eten we een (onder andere met pens) gevulde soep, een traditioneel gerecht uit Arequipa. In de stad rijden maar liefst 27.000 taxi’s, waarvan er heel veel niet officieel geregistreerd zijn. Iedereen die een auto heeft en een sticker met het woord “taxi” achter de voorruit plakt kan taxiritten uitvoeren.  Arequipa ligt op een hoogte van 2300 meter en heeft een heerlijk klimaat met ruim 325 dagen zon per jaar. De stad trekt (arme) mensen uit het hele zuiden van Peru en is de afgelopen jaren enorm gegroeid. Veel van deze mensen vinden geen vast werk, kunnen geen verzekeringen afsluiten en hebben geen geld voor medische behandelingen. We hebben in geen enkele stad zoveel  straatverkopers gezien als hier.  Alles is te koop: van reistassen voor kleding tot het gebruik van iemands mobiele telefoon.

Samen met de broer van Lucho, Guido, bezoeken we een grotendeels door Nederland gefinancierd hulp project. Het is een kinderziekenhuis waar kinderen met brandwonden, open ruggetje, waterhoofdje of hazenlip, waarvan de ouders geen behandeling kunnen betalen, gratis kunnen worden  geholpen. De operaties worden uitgevoerd door Nederlandse en Engelse artsen die hier gedurende een aantal weken pro deo werken. Dokter Manuel, een Peruaanse arts die hier fulltime werkt, geeft ons een rondleiding. De bouw van het ziekenhuis is bijna rond. Het wachten is nog op de inrichting van de operatiekamers maar over een maand of drie kunnen er 40 kinderen worden opgenomen. Het ziet er allemaal prachtig uit en trots laat Manuel ons de kamers zien met mooie oranje bedjes. De dokter laat weten dat er nog veel hulp  nodig is. Naast artsen zijn  ook verpleegkundigen, fysiotherapeuten en logopedisten die pro deo willen werken zeer welkom.

We weten inmiddels dat we zo vaak lekke banden hebben omdat onze binnenbanden een beetje oud en gaar zijn. We vinden een bedrijf waar we nieuwe binnenbanden kunnen kopen. De banden moeten uit Lima komen en dat duurt een dag. Het bedrijf ligt in de wijk Miraflores en recht tegenover de “Feria de Altiplano”, een enorme markthal. Van marktmedewerkers horen we van het lustrumfeest dat zal worden gehouden ter eren van het 35 jarig bestaan van de markt. De volgende dag gaan we kijken en zien een lange stoet van dansende en in mooie klederdracht gestoken marktmedewerkers.

 Elke dag komen Theresa en Lucho vragen of het goed gaat met ons, we mogen  de watertank vullen,  zoeken alvast een adres  waar we kunnen staan wanneer we in Cusco zijn en waarschuwen ons voor de gevaren van Peru. Op een middag worden we door Theresa en drie van haar vriendinnen uitgenodigd voor koffie met een “postre” (dessert)  gemaakt van de vrucht chirimoya. De bedienden die zeven dagen per week in het huis aanwezig zijn verzorgen alles. We babbelen over het vrijwilligerswerk, de kinderen, de vakanties en over Peru. Het voelt een beetje of we meespelen in een aflevering van Gooise Vrouwen.  We horen ook van hen dat ze niet blij zijn met de nieuwe president. De campagne van deze president is voor een groot deel gefinancierd door de ultralinkse Venezolaanse president Hugo Chavez en aangezien zij tot de gegoede burgerij behoren, maken ze zich zorgen.

We halen de binnenbanden op, nemen afscheid van de geweldig lieve en gastvrije Theresa en Lucho (muchas gracias!!) en rijden de zuidelijke route richting de Colca Canyon. De eerste honderd km zijn geasfalteerd, daarna wordt het een onverharde weg.  Maar zelfs de onverharde weg is een genot om te rijden in vergelijking met de Boliviaanse wegen. Langzaam stijgen we tot een hoogte van 3600 meter en krijgen de kloof in zicht. Het is een vruchtbare vallei van 2 km diep en 100km lang. Kleine dorpjes liggen in de diepte en we zien de prachtige terrassen waar voornamelijk mais op wordt verbouwd. We stoppen voor een nacht in het dorpje Cabanaconde, midden in de kloof. Ze hebben een feestje vandaag en we kijken naar het stierenvechten. Er is een heuse arena en het hele dorp is uitgelopen om te kijken. Het is een grappig om te zien dat de stieren niet veel zin hebben. Wanneer ze de arena binnengelaten worden kijken ze een beetje verbaasd om zich heen. De ‘toreadors’ zijn meer geïnteresseerd in het bier dat ze gratis krijgen dan dat ze wat met de stier doen en de stieren willen niets liever dan terug naar de wei.  Ook het publiek heeft meer belangstelling voor alle eetbare en drinkbare zaken die de verkopers langsbrengen. Vooral de bekertjes gelatine met opgeklopt eiwit(jak!) en de flessen bier zijn populair. Volgens goed gebruik wordt van elk glas bier (of welke alcoholische drank dan ook) een beetje ‘aan Pachamama geschonken’, oftewel  het eerste of laatste beetje gooien ze op de grond…..te oordelen aan de wankele tred van veel mensen krijgen ze ondanks dat zo te zien meer dan genoeg binnen…..

 

Foto’s

1 Reactie

  1. jet schelvis:
    6 juli 2011
    Hallo Els,
    Vandaag bij de Vinkies in Noordwijkerhout voor Lia ingevallen.
    Al weer 3 jaar geleden gaf jij mij de gegevens van dat gezin. Weet je het weer? Zal wel heel lang geleden lijken voor jou. Af en toe val ik nog in. Vandaar dat 5 jaar Allerzorg (FEEST:)) weer in beeld kwam en ik jou blog eens in ging kijken....mens mens wat een verhaal, wat een reis en ervaring! Je straalt op elke foto!
    Het ga je goed. Hasta la vista, muchos besos van zomers NL. Jet