Versleten zolen

Allereerst: sorry al degenen die spam via ons emailadres hebben ontvangen.We hebben vandaag, nadat we een aantal dagen geen internet hebben gehad, ontdekt dat ons Gmail-account gehackt is en gebruikt voor het versturen van spam. De account was geblokkeerd. Inmiddels kunnen we er weer in en hopelijk versturen we gen spam meer....

We rijden richting Torres del Paine,gelegen in de meest zuidelijke provincie van Chili met de mooie naam; Ultima Esperanza, de laatste hoop. De weg ernaar toe is al prachtig en vlak voor de ingang van het park ligt een schiereiland aan het Lago del Toro waar we graag willen wandelen. We vinden een mooie plek voor de overnachting en het lijkt of de hier grazende koeien nog nooit een vrachtwagen hebben gezien. Ze staan eerst op een afstandje netjes in een rij opgesteld en lijken bang en nieuwsgierig tegelijk. Wat later komen de meest stoere onder hen voorzichtig dichterbij om het rare gele ding te bekijken en zo bekijken we elkaar. De wandeling die we de volgende morgen proberen te maken is van korte duur. Op de kaart staat een wandelpad aangegeven waarop je het hele eiland rond zou kunnen lopen maar het pad is niet onderhouden en na een uur zoeken en rondlopen door het hoge gras  geven we het op. In en rond een verlaten boerderij zien we alleen heel veel  honden. Het lijkt alsof het waakhonden zijn die eens in de zoveel tijd wat eten krijgen toegeworpen. Hier en daar liggen wat stinkende carcassen van koeien. Wij vinden het maar zielig want ze zien er erg eenzaam uit en zijn alleen maar bang voor ons. Het park Torres del Paine is 1800 vierkante km groot, het bergmassief  uitgesleten door gletsers en er zijn de indrukwekkende Torres (torens) en Cuernos (horens) ontstaan.Er zijn rivieren,meren, valleien en er is een enorm netwerk aan wandelingen uitgezet. Zo zijn er meerdaagse wandelingen met namen als de “W” en “Cirquito” waar hele hordes rugzaktoeristen op af lijken te komen. Wij houden het op dagwandelingen en kamperen op de meest mooie plekken aan een rivier of bij een meer en bijna altijd met uitzicht op de torens. Een van onze eerste wandelingen gaat naar het meer Lago Grey. Het water in de rivier en het meer is  grijs en troebel door het steenslijpsel van de gletsjer. Enorme brokken ijs drijven in het meer, een prachtgezicht. Wanneer we de volgende dag, vanwege de harde wind, een lange wandeling door het bos maken horen we opeens.. ook uit Nederland? en worden we ingehaald door een Hollandse jongeman met rugzak. De eerste Nederlander die we tegenkomen sinds drie maanden.Lopend in ganzepas over het smalle pad maken we een praatje. Hij reist al tien maanden in zijn eentje en per openbaar vervoer door Zuid-Amerika, begonnen in Alaska en op weg naar Ushuaia. Op onze vraag waar hij naar toe gaat zo in zijn eentje met die zware rugzak vertelt hij dat hij juist graag alleen in de vrije natuur  kampeert, dat hij dit in Alaska ook veel heeft gedaan en ook nu is hij op weg naar een kampeerplek in het bos op vier uur lopen vanwaar we nu zijn. Hij loopt met rugzak veel sneller dan wij zonder en na een minuut of twintig zeggen we elkaar gedag. Hopelijk heeft hij de film “Into the wild” gezien...anders loopt het misschien nog slecht met hem af...We komen nu ook andere campers tegen, meestal Fransen of Duitsers. We maken ons op voor een pittige wandeling, die naar de torens. Heen en terug 18 kilometer met een hoogteverschil van 850 mtr. Maar we doen het. De auto staat 7 kilometer voor het startpunt van de wandeling, dit omdat de brug waar we eigenlijk overheen moeten 40 cm te smal blijkt te zijn voor onze vrachtwagen. De busjes, die er net over kunnen, rijden er heel voorzichtig en met kruipsnelheid wel overheen. Dan maar op de motor voor de eerste kilometers omhoog en erna dan de wandeling. We beginnen met een klim van een uur, dan een pittige loop door het bos die ook nog flink omhoog en (helaas) weer omlaag gaat en daarna nog eens  klauterend over rotspartijen 500 meter hoogteverschil overbruggen totdat we vier uur later met ons neus tegenover de torens staan. We genieten een halfuurtje van het bijzondere uitzicht, beginnen aan de terugtocht  en staan acht uur nadat we zijn gestart weer naast de motor. Hoe zeg je dat ook alweer..moe maar voldaan? Ja, dat zeker , de volgende dag doen we dan ook niet veel meer dan uitrusten en genieten van de mooie omgeving. Wat we haast niet kunnen geloven is het weer! Dit is het meest zuidelijke provincie van Chili en staat bekend om de onvoorspelbaarheid van het weer. De gemiddelde temperatuur is 12 graden. Maar ruim een week later zijn we nog steeds in Torres del Paine, elke dag blauwe luchten, zon en gemiddeld 20 graden......we blijven nog maar een paar dagen.