Suriname…lust en rust

De oversteek met de veerboot van de grens Guyana naar Suriname is een gezellig (overal Nederlands om je heen) half uurtje varen.  Zodra de veerboot aanlegt rennen de Surinamers, om maar als eerste bij het loket te staan, richting het immigratiekantoor.  Niet dat dat nu echt nodig is want de procedure verloopt vlot en soepel. Keurige rijen en eenmaal aan de balie ….een goedemorgen, mag ik uw paspoort even zien? We hebben een visum voor drie maanden maar dan horen we de man zeggen….en wanneer u langer blijft dan dertig dagen moet u gewoon eventjes naar de vreemdelingenpolitie in Paramaribo gaan hoor…daar krijgt u een nieuw stempeltje mevrouw, dat is helemaal geen probleem hoor…dan kunt u gewoon langer blijven. Dat de woorden “gewoon en even” vaak worden gebruikt merken we al snel ….zet U maar gewoon de auto eventjes aan de kant hoor of..loopt u gewoon even rechtdoor, dan vind u het wel. Maar we vinden het toch leuk!

We rijden langs een Hollands polderlandschap compleet met sluizen en koeien richting het dorp Nieuw Nickerie. We treffen er vriendelijke spraakzame mensen, wandelen door de Geraniumstraat en de Gladiolenstraat en eten bij de Chinees. Suriname is vijf keer groter dan Nederland, heeft  450.000 inwoners (in Nederland wonen 350.000 Surinamers) en bestaat voor 90% uit jungle. Twee derde van de bevolking woont in Paramaribo en er zijn maar een paar (grotere) wegen; de oost-westverbinding langs de kust en twee wegen richting het binnenland, één naar het zuiden en één naar het zuidoosten. We zijn net weer op weg wanneer we een gestrande moterrijder ontmoeten. Hij zit in de zinderende hitte in motorpak en midden op de weg een band te verwisselen. Chris is een Britse kinderarts en rijdt voor "Riders for Health" in drie maanden heel Zuid-Amerika rond. Jeetje, daar doen wij nu al ruim twee jaar over! We helpen hem aan wat schaduw (van de vrachtwagen) en als de klus geklaard is vragen we of we nog iets kunnen doen. Tea, please...a cup of tea with milk that would be wonderful..en weg is hij want hij heeft haast..over 19 dagen moet hij in Buenos Aires zijn en dat is nog een eind weg. 

We kijken rond in het “dorp” Paramaribo en gaan dan op zoek naar de Nederlanders  Wim en Anja. Een aantal weken geleden kregen we een mail van Wim zo van..wij wonen 17 km buiten het centrum van Paramaribo, in het dorp Lust en Rust.. kom gerust langs wanneer jullie in de buurt zijn. Het huis is makkelijk te vinden want wanneer we de weg  vragen horen we het weer…oh maar dan rijdt u gewoon eventjes rechtdoor en bij het bushokje gewoon even rechtsaf en dan ziet u het vanzelf hoor. We maken kennis met Wim en Anja en de kinderen Ben ( 18 ) en Karin ( 16 ). Oudste dochter Miriam is voor de studie in Nederland. We parkeren de vrachtwagen in de voortuin. Wat een gastvrijheid en gezelligheid, we praten heel wat af. De familie woont al zeven jaar in Suriname in het district Commewijne. Het dorpje Lust en Rust is niet meer dan een onverharde weg van drie kilometer met een paar huizen, winkeltjes en een restaurantje. Er wonen Creolen, Hindoestanen, Javanen en bijna aan het eind van de weg wonen Wim en Anja. Het is hier echt prachtig. Direct achter het huis begint de jungle. We horen brulapen, cicaden, talrijke papagaaien en andere vogels. In de zelf gegraven vijver zit een krokodil en de vogelspinnen lopen  ‘s avonds over tafel. Voor Wim, Anja en de kinderen is het de gewoonste zaak van de wereld.

We zijn een dagje in Paramaribo wanneer we de auto van Rose en Dave zien staan. Er kan weer bijgepraat worden en praten doen we ook met Coen en Karijn-Marijke, Nederlandse reizigers die voor een jaartje zijn neergestreken in Suriname. Op tweede paasdag gaan we met zijn allen naar een bevriend echtpaar van Wim en Anja. Dieter en Irene zijn boeroes (afstammelingen van Nederlandse boeren) en runnen, samen met acht kinderen, een bedrijf met koeien en waterbuffels. Op de jongste na zitten alle kinderen in een volleybalteam en dus wordt er gevolleybald. Nou ja, door de mannen dan en dat is nog een hele uitdaging, in de hitte en het zand…… Tussen de wedstrijdjes door wordt er gegeten en rijden we in de auto van Wim een rondje over het drassige terrein om de waterbuffels beter te kunnen zien. Opeens doet de koppeling niks meer. Alle vloeistof is verdwenen …..de onderste koppelingscilinder is zo lek als een gieter. Dan maar zonder koppeling. Wim  moet al z’n kracht en handigheid gebruiken om de auto zo thuis te krijgen maar het lukt.

Bijna elke dag maken we een rit op de motor door de omgeving, rijden langs wat lang geleden de plantages waren, langs brede rivieren, bezoeken dorpen als Groningen, Alkmaar, Wageningen en Domburg. Surinamers zijn vriendelijk en spontaan en overal waar we stoppen worden we aangesproken. Een veelgehoorde vraag is of we op de motor helemaal uit Holland zijn komen rijden. We vinden het eten hier heerlijk; Indisch, Javaans, Creools, Chinees of een patatje met kroket of frikandel, een aangename afwisseling na maanden van bonen en rijst. Boodschappen halen we hier bij de Chinese supermarkt. Je kunt er niet omheen….tjonge hoeveel Chinese winkels kun je kwijt in een land….nou gewoon héél erg veel. We kijken in de stad naar de start van de avondvierdaagse wat hier meer weg heeft van een kleurrijke muzikale carnavalsoptocht.

Aan de lange tuintafel bij Wim en Anja genieten we van de vele gesprekken en gezellige maaltijden en hebben respect voor de manier waarop zij hun leven in Suriname vorm geven…Suriname is gewoon….lust en rust.