supermarkthimba"s

De grensovergang Angola uit en Namibië in is een makkie. We krijgen een visum voor drie maanden en het kost niks. Pas nadat de stempels zijn gezet kijkt de dame van het loket nog eens naar alle West- Afrikaanse stempels in onze paspoorten en we horen het haar bijna denken;  die twee zijn een potentieel  gevaar..…ebola ligt op de loer. We leggen haar uit dat we niet in die risicolanden zijn geweest en ook niet ziek zijn geworden…dus wat ons betreft besmettingsgevaar nihil. Ze gaat voor de zekerheid een rondje bellen maar er is geen probleem. Nadat we de verplichte “wegenbelasting’ hebben betaald mogen we het land in. Het is even wennen…dat ‘links’ rijden en het is druk op de weg, na een paar kilometer filerijden zijn we al vijf grote supermarkten gepasseerd, hotels, pinapparaten en nieuwe auto’s (vooral ‘bakkies’) volgeladen met koelkasten en wasmachines…. hallo moderne wereld.

Onderweg naar het stadje Ondangwa zien we links en rechts van het asfalt kleine dorpjes met hier en daar een traditionele rietgedekte hut maar vaker zijn het kleine huisjes gemaakt van golfplaten. We blijven een paar dagen in het stadje, ook hier de mooie hotels, een overdekt winkelcentrum, moderne supermarkten en grote met muren of hekken omheinde huizen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk ,er worden veel handen geschud en de gesprekjes die volgen gaan in het Engels of Afrikaans. Zo staan we in de supermarkt wanneer we door een jongeman worden aangesproken….hallo, hoe gaat het u?....prima en u?…ook prima….er zijn deze week veel trouwerijen in Ondangwa, er komen veel gasten….zozo…met cadeaus, bier en zo….ja natuurlijk en we knikken….maar meer koeien…heel veel koeien…..en veel koeien maken je een rijk man …nou…opperen wij.. dan moet je ook maar snel trouwen….ja, ik zoek al een vrouw….we nemen afscheid en vinden inde supermarkt na lange tijd weer yoghurt, kaas en wijn.

Het is maar honderd kilometer naar de noordelijke (Andoni) ingang van het Etosha wildpark. Twintig kilometer vóór de ingang, buiten de omheining van het park, zien we al kuddes wildebeesten en zebra’s op zoek naar water. We hebben geen reservering maar bij de ingang zijn ze zo vriendelijk om de campings te bellen en bij twee van de drie kunnen we terecht. Op de campings staan opvallend veel Zuid-Afrikanen, natuurlijk in de Toyota’s met daktenten en het vlees op de “braai”. Er staan ook bussen, volgepakt met in nieuwe safarikleding verpakte Europeanen. We rijden op ons gemak in drie dagen door het park. Het is droge tijd, in het park zijn geen rivieren en we zien hoe grote kuddes zich op de open vlakten verzamelen en op weg gaan naar de waterplaatsen. We staan er soms wel een paar uur stil en zien dan als in een film het wild om beurten naar het water komen. De olifanten en wanneer zij zijn vertrokken, de zebra’s, daarna de giraffen, de koedoes, de gemsbokken, impala’s, hartebeesten, springbokken…een prachtgezicht….en ook een luipaard, eerst nauwelijks te zien in het hoge gras, steekt vlak voor de auto over, op weg naar het water…mooi! Onderweg naar de uitgang gaan we nog langs de gemsbokvlakte, er is daar ook een waterplaats. Al van een afstand zien we honderden dieren opeengepakt bij elkaar staan. De zebra’s, met de koppen op elkaars lijf, lijken wel bang. Ze staan wel in de buurt van de waterplaats maar drinken doen ze niet. Dan zien we tussen al het wild ook de leeuwen liggen en de dieren lijken in afwachting van iets. Dan gebeurt het…er komt een dienstauto aan gescheurd. Ze parkeren naast een gebouwtje, jagen twee leeuwen weg en gaan op het gemak de waterpomp staan repareren (ohh…. dat is het dus), tien minuten later stroomt het water de waterplaats in en komt het ‘normale’ dierenleven weer op gang…..hmmm…eigenaardig. Wij krijgen er een beetje ‘dierentuingevoel’ van.

We rijden naar het dorp Kamanjab, 250 km asfalt en 250 km hekwerk. Dat zijn we niet meer gewend en maakt het wild kamperen opeens een stuk lastiger. Omdat we niet willen overnachten  naast het asfalt proberen we het uit op een F-weg, een smalle onverharde weg. Het hek zit gelukkig niet op slot en achter het hek is het is heerlijk rustig. De volgende morgen vragen we aan een voorbijganger of we toch niet per ongeluk op privéterrein staan. De vrouw legt uit dat een ‘F-weg’ wel een publieke weg is maar alleen wordt gebruikt als doorgang naar de boerderijen in de omgeving. We mogen er gewoon staan.

Kamanjab is een klein dorp en dient als uitvalsbasis voor tochtjes naar de Kaoko-vlakte, de Skeletonkust, de Himba dorpen en de westelijke ingang van Etosha. We staan op Oppi-Koppi camping, het is een mooie plek waar ‘overlanders’ graag komen. De Nederlands/Belgische eigenaren laten auto’s met niet Afrikaans kenteken gratis kamperen. In Kamanjab zijn een school, twee kerken, twee supermarkten, een slager (ook wild) en een benzinestation. De blanken zijn de boeren en de eigenaren van de winkels en de in de golfplaten huisjes wonende arbeiders zijn de zwarten. Veel van de laatsten hebben geen werk en drank is een groot probleem. Anders dan in Angola zijn de Himba hier gewend aan toeristen, de vrouwen/meisjes zien er nog traditioneel niet gekleed uit en je kunt op excursie naar één van de Himbadorpen. Maar de Himba staan gewoon naast ons in de supermarkt inkopen te doen; een foto maken kost 20 Namibische dollar (anderhalve euro) per foto.

We staan nu twee weken op de camping en voor het eerst in ruim vijf maanden schuiven we de luifel uit. We luieren wat, lezen wat, maken een praatje met andere overlanders, maken dankbaar gebruik van de wifi, doen klusjes aan en in de auto waar we al een tijd niet aan toegekomen zijn en wandelen met Brakkie, de hond van de eigenaar. We maken een ritje op de motor en zien giraffen. Twee staan er achter het hek links van het asfalt en drie achter het hek aan de andere kant. We stoppen en zien hoe één van de giraffen gracieus zijn lange poten één voor één over het hek tilt en dan in slow motion het asfalt oversteekt om zijn maatjes te begroeten.  Goh…een mooi gezicht…we blijven gewoon nog even.