Wat hebben we toch met scholen?

We zijn enthousiast geworden over het rijden via de onverharde wegen. We kijken naar de stippellijn op de kaart, een ‘track’ van Arusha, langs de vulkaan Oldonyo Lengai richting lake Natron en gaan op weg. De eerste twintig kilometer naar het dorp Mondulo is nog asfalt en de volgende 70 km piste redelijk goed te doen. Een fraaie route waarin de omgeving langzaam verandert. ….van fraai groen naar droog, stoffig, zand en steen met uitzicht op de vulkaan. Het is wel verdacht leeg en stil..geen bus of dalla dalla en geen landrovers met toeristen. We zijn alleen en rijden langs kleine dorpjes met de Masai veehoeders en door droge rivierbeddingen. De piste wordt slechter, de geulen dieper en dieper. We stoppen de eerste nacht gewoon daar waar de weg lijkt op de houden...voor een te diepe rivierbedding. Al snel staat er een Masai, het is een jonge geitenhoeder maar voor ons wil hij graag gids worden. We proberen hem uit te leggen dat dat niet nodig is maar hij blijft standvastig. Pas wanneer het stikdonker is en hij inziet dat wij niet meer gaan rijden verdwijnt hij. Maar de volgende morgen om zes uur, het schemert nog, staat ie er weer. Hij leunt geduldig hij op zijn stokje en wacht en kijkt en staart totdat wij klaar zijn voor vertrek…. zonder de jongen volgen we sporen in het zand in de hoop dat we een plek vinden waar het mogelijk is om door de rivierbedding te rijden.  

We rijden 15 kilometer en we doen er vijf uur over. Regelmatig moeten we de te diepe geulen eerst vullen met stenen. Masai vrouwen kijken van een afstandje toe en komen dan verrassend genoeg helpen. Ze sjouwen met stenen en alsof ze zelf dagelijks rijden wijzen ze Peter aan waar de stenen moeten komen te liggen en waar hij moet graven. Een vrouw wordt gestoken door een schorpioen en wordt bijna hysterisch. Met gebaren maakt ze duidelijk dat ze dood gaat en naar het ziekenhuis wil. Wij kijken het eerste hulpboekje bij schorpioenenbeten er op na maar het kleine beetje gif van het minischorpioentje kan weinig kwaad. We stellen haar gerust en even later is ze helemaal verguld met de jerrycan, vijf liter water en wat pijnstillers. En ergens in the middle of nowhere rijden we langs een school. De wel honderd kinderen die toevallig buiten staan…ze zwaaien en roepen om twee uur in de middag….good morning...en gebaren dat we de verkeerde kant op rijden. We horen van de meester waarom er maar zo weinig Tanzanianen goed Engels spreken. Op school is de eerste taal nu Swahili We keren om en dan eindelijk kunnen we weer aansluiten op de ‘gewone’ piste richting het Natronmeer maar helaas is het een verschrikkelijk nare wasbord piste en na een paar uur houden we het voor gezien. We vinden een mooie rustige kampeerplek in een prachtige omgeving met uitzicht op de groene weides met gazelles, zebra’s en giraffen.

Op de weg terug in een klein Masai dorp kunnen we niet verder vanwege de slagboom. Het zijn wat houten huisjes  en overal ligt plastic en ander afval. Er staat een mannetje met een bonnenboekje….morning..how are you….you pay…ten dollar per person….huh?…betalen? waarvoor?..hoezo? Twintig dollar om een dorp door te mogen rijden? En..zo laat het mannetje weten…Tanzanianen hoeven niet te betalen…alleen toeristen…..it’s a donation to our community….because for you, twenty dollar is small money….nou dat maken we zelf wel uit, enne donatie, dat is toch vrijwillig?…zo…en wat doen jullie dan met dit geld?....uhh for the village….we kijken nog eens rond….naar het afval…het blijft vaag en natuurlijk er is geen praten aan. Er is geen alternatieve route en dus gaat de slagboom pas omhoog na het betalen van twintig dollar.

We vergeten Serengeti en Ngorogoro en rijden langs Manyara NP en kamperen een nacht bij de ingang van Tarangire NP. Ook hier hetzelfde verhaal, voor de vrachtwagen alleen betaal je 300 dollar per dag. Tanzania is prachtig, we laten de wildparken voor wat ze zijn en rijden via Babati,Singida en Shinyanga  naar Lake Victoria. Er wordt veel gefietst.Een nieuwe Chinese fiets kost ongeveer 50 euro en ze worden overal voor gebruikt. Als taxi en als transportmiddel voor…nou je kunt het zo gek niet verzinnen of het gaat achterop de fiets. Ook in deze bergachtige omgeving zien we hoe de mensen de met water gevulde zware jerrycans aan de zijkant van de fiets over de snelweg omhoog duwen.

We staan een week in Mwanza direct aan het Victoriameer. De ijsvogels vliegen af en aan en we zien hoe vissers in piepkleine rieten kano’s wel twaalf uur per dag op het meer dobberen. De versleten achterbanden van de truck moeten worden verwisseld maar de garage is twee dagen dicht vanwege het islamitische offerfeest. Maar de sfeer in de stad is relaxed en levendig. Het is het economisch hart van de regio, we wandelen langs de grote drukke markten en de groothandels.

Na vijf weken in het land van de vriendelijke mensen rijden we naar de grensplaats met Kenia; Siriare  Aan de Keniaanse kant kopen we voor tachtig euro een visum voor drie maanden en het is geldig in Kenia, Oeganda en Rwanda. We rijden door de chaotische grensplaats en stoppen voor de lunch voor een schooltje. Het lijkt dicht maar we staan er nog maar net of er staat een juffrouw met 40 kindjes van een jaar of vijf voor de deur. In koor en in perfect Engels klinkt het…..good afternoon….how are you?…what is your name?… Het is zo aandoenlijk dat we maar even gaan kennismaken met de juffrouw. Het is een privéschool en ze neemt ons mee naar de andere klassen. De kinderen worden netjes opgesteld om handjes te geven en spreken keurig Engels. Voor de kleintjes zing ik een paar Nederlandse liedjes, ze vinden het geweldig en zingen nu ook voor ons een liedje over handjes wassen en tandjes poetsen. De wat oudere meisjes komen ook langs voor een praatje en we horen van hen dat de leraren van de publieke scholen al vijf weken in staking zijn voor een beter salaris. Na ruim een uur worden we enthousiast uitgezwaaid….nou dat is nog eens een gezellige binnenkomer.

Bij de stad Migori verlaten we het asfalt en rijden we via de piste richting het bekende wildpark MasaiMara. Het gaat langzaam en we kunnen niet zo snel een kampeerplek vinden. Tegen de avond parkeren we weer op het terrein van een grote school en weer ziet het er verlaten uit. Er loopt alleen een Masaivrouw. Ze spreekt geen Engels maar ze haalt de rector, en het wordt een warm welkom. Natuurlijk, we mogen de nacht blijven staan. Het is een publieke school en de leraren staken. Normaal zijn er hier 650 leerlingen maar vandaag zit alleen groep acht in de klas. Veertig jongens en meisjes in de leeftijd van elf tot veertien. Ze worden voorbereid op de CITO-toets (jaja). De kinderen zijn er intern. De rector legt uit dat ze de meisjes hier zo lang mogelijk in school willen houden. Bij de ouders in hun dorp raken ze nogal eens heel jong zwanger. Wanneer we de klas inkomen springen ze in de houding en in koor klinkt het…good afternoon….how are you? Van de meester mogen ze om de beurt in de vrachtwagen kijken. Hij maakt er direct een les van…wij vertellen over Holland en hij laat hen rekensommen maken van de liters water in onze tank…vertelt over zonnepanelen. Ze vinden het geweldig en wanneer de meester het sein geeft rennen ze terug, halen hun bord op en sprinten naar de eetzaal. De lessen gaan die avond door tot negen uur. Wij slapen heerlijk en de volgende morgen zit het klaslokaal om zeven uur weer vol. Een hartelijk afscheid volgt en of we terugkomen?..met onze kinderen? Misschien….we rijden naar de ingang van het park. Het is duur,  dat wel, maar voor de vrachtwagen…drie euro vijftig per 24 uur….dat is mooi….in ieder geval een stuk minder dan die 300$ in Tanzania.