Peru en de reisgidsen

Ruim 200 saaie kilometers kustweg voeren ons naar Lima. De bijna 10 miljoen inwoners tellende hoofdstad van Peru ligt in de woestijn en aan de stille oceaan. De stad is enorm uitgestrekt en een rit van zeker 50 km over een twee- en driebaansweg snelweg is nodig om de stad te doorkruisen. We hebben medelijden met de straatvegers die we hier "gewoon" met container en veger en met gevaar voor eigen leven de snelweg zien aanvegen. Duizenden vracht- en personenauto’s,  (mini) bussen en taxi’s zorgen voor een enorme luchtvervuiling en de daarbij horende grijze lucht. We kunnen kamperen op de parkeerplaats van de zeer gastvrije Duitse club. Er is een zwembad, een tennisbaan , een voetbalveld, douches en een restaurant waar we gebruik van mogen maken. Aan een tafeltje op vijf meter van de vrachtwagen zit de beveiliger over ons te waken.

We laten al onze juwelen (ha ha) en andere kostbaarheden achter en met wat kleingeld in de broekzak gaan we de stad verkennen. We maken gebruik van de bus en dat is een avontuur op zich. In rijen van zes dik racen ze over de weg , de kaartjesverkoper hangt half uit de bus en roept om klanten en brult als een veilingmeester de bestemmingen van de bus de straat in. De bussen stoppen niet maar remmen alleen eventjes af zodat je min of meer de bus in of uit moet springen. De staat van de bussen varieert van slecht tot heel erg slecht. We horen op de radio dat zeker de helft geen vergunning heeft en onverzekerd rondscheurt. Misschien dat al dit verkeer ook de reden is van de grappige stoplichten die je hier ziet. In de paar seconden dat het mannetje op groen staat gaat hij steeds harder rennen, een voorbeeld dat je als voetganger echt moet opvolgen wil je levend aan de overkant komen. We zijn aangenaam verrast bij het zien van het oude centrum van Lima. Een bijna elegante wijk met statige gebouwen , prachtige houten balkons en mooie pleinen. Een paar straten verderop ligt “Chinatown” waar bijna een miljoen Chinezen wonen en werken. Een  bruisende wijk waar je heerlijk kunt eten en waar alles, maar dan ook alles, te koop is. We kijken rond in de kunstenaarswijk ‘Barranco, de (lelijke) vissershaven en de moderne  wijk Miraflores. Na vijf dagen nemen we afscheid van de  medewerkers van de Duitse club. Ook van Pablo die het gras van het voetbalveld verzorgt. Vijf dagen hebben we hem van zonsopgang tot zonsondergang op het grasveld bezig gezien. Paardenmest strooiend en water sproeiend…een echte grasliefhebber. We hebben elke dag een praatje met hem gemaakt…een vrolijke man die al 40 jaar alleen maar grasvelden verzorgd en gewoon doorgaat, ook al is hij over de zeventig….in Europa zijn er dan misschien problemen met de pensioenen, maar die zijn toch relatief….hier is er gewoon géén pensioen.

Maar wat doen we na Lima? Je hebt niet zoveel keus in Peru. We kunnen richting het noorden óf de weg langs de kust volgen óf de route dwars door het Andesgebergte. Maar wij willen graag richting de Amazone en hebben op de kaart een onverharde weg gezien richting het dorp Tingo Maria  (alleen voor de naam zou je er al naar toe willen) en Tarapote aan de rand van de jungle. Maar dan….de reisgidsen. Je kunt (helaas?) niet zonder reisgidsen en ook wij hebben er een paar van Peru. Maar wat opvalt aan de gidsen over Peru is dat er extreem gewaarschuwd wordt voor het gevaarlijke Peru. Als je het moet geloven kun je in geen enkel dorp rustig lopen en nergens vrij kamperen. Overal loert het gevaar van gewapende bendes,  verkrachting ,zakkenrollers en ga zo maar door. Ook over de weg die we in gedachten hebben staat in de boeken dat deze te gevaarlijk is om te rijden vanwege de illegale coca handel en de gewapende overvallen in dit deel van de jungle. En om nu aan Peruanen aan de kust te vragen naar de situatie in de Amazone daarvan is het antwoord waarschijnlijk ook niet erg betrouwbaar en dus nemen we een besluit.

We nemen de route naar het noorden via het Andesgebergte waar binnen een straal van 25 kilometer 50 bergpieken voorkomen die hoger zijn dan 6000 meter, waaronder de op één na hoogste ter wereld. Deze bergketen is bekend onder de toepasselijke naam 'Cordillera Blanca'. We maken een tussenstop in het dorp Huaraz aan de grens van het nationale park Huascaran. Ook hier krijgen we te maken met misschien wel de gevolgen van negatieve verhalen in de reisgidsen. Want mochten we in het park Paracas al niet overnachten vanwege het risico op gewapende overvallen ook in dit park kun je alleen meerdaagse wandelingen maken met gewapende gidsen die je zullen beschermen gedurende de wandeling. We kiezen voor een dag wandeling naar de lagunes in het park, het is er prachtig. We  kijken rond op de plattelandsmarkt van Huaraz en zien gelukkig weer veel van de traditionele kleding terug. Om verder naar het noorden te kunnen moeten we eerst weer terug naar de kust. De weg ernaar toe is spectaculair en huiveringwekkend tegelijk.  Ruim 70 km slechte smalle onverharde weg dwars door de Pato Canyon. Op de route rijden we door 40 smalle tunneltjes, ooit uitgehakt voor een spoorlijn die er nooit is gekomen. Op youtube zagen we later dit filmpje van een stel motorrijders die dezelfde weg hebben gereden als wij maar dan in omgekeerde richting: http://www.youtube.com/watch?v=mi6-umF9pGs.

Terug aan de kust slaan we de steden Chimbote en Trujillo over om direct door te rijden naar het kleine havenplaatsje Pasasmayo waar we nog eventjes van de zee genieten voor we weer de bergen in gaan.

Overal in Peru bij de in- en uitgang van ieder dorp zijn er controleposten van de politie maar nieuw voor ons is het feit dat we niet hoeven te stoppen.  Want op het moment dat de politein de gaten krijgt dat we toeristen zijn wuiven ze ons vriendelijk door. Het lijkt alsof ze de opdracht hebben gekregen om toeristen niet lastig te vallen. Dat vinden wij niet erg , we remmen zelfs niet meer af en beginnen alvast maar te zwaaien wanneer we politie in het vizier krijgen. En het kamperen? Op Cuzco en Lima na hebben we tot nu toe overal “wild” gekampeerd. We verlaten de kust en rijden door de bergen en langs vruchtbare valleien richting het stadje Cajamarca. We horen onderweg verhalen over Amerika Cup die nu wordt gespeeld.  Peru heeft (totaal onverwacht) de halve finale bereikt en die wedstrijd willen we graag gaan zien in Cajamarca.