Parati, 14 juli 2010, nog een paar dagen en dan...

Parati, Parati, prachtige stad, lieve mensen en een wonderschone omgeving. We kunnen het hier nog  weken volhouden. Wanneer je hier al wat langer staat, begin je steeds meer van het gewone dagelijkse leven te herkennen. Vroeg in de morgen horen we het plof,plof,plof van de bootjes die het kanaal uitvaren om te gaan vissen. We zien hoe elke dag de straten en de stranden worden aangeveegd, hoe de  was per brommer wordt opgehaald en teruggebracht naar de hotels in de omgeving. Hoe de zelfgemaakte scheepjes per paard en wagen richting de toeristen worden gereden.. We zien het restaureren van de huizen , de vissersboten en  de kano,s. Vlak naast de vrachtwagen is een visser begonnen met het repareren van zijn kano, gewoon met hamer en beitel. Hij legt uit dat de kano 130 jaar oud is en op onze vraag wat er nu mee aan de hand is laat hij ons een 20cm lange worm zien die het meest weg heeft van  lintworm . Houtworm dus, de kano zit er vol mee. De visser is vol vertrouwen, het gaat even duren maar het gaat helemaal goed komen met de kano. Het valt ons op dat niet alleen kinderen  maar ook veel  volwassen mannen met hun zelfgemaakte vliegers aan het vliegeren zijn. Dat zie je toch niet meer in Nederland.  Een Arbowetgeving? Daar hebben ze hier niet zoveel mee.  Bij de buren worden de bomen gesnoeid en dus klimt er een werknemer van de gemeente zonder enige vorm van beveiliging de boom in, manchete in de hand en kapt zo de takken eraf.  En het op de rug sjouwen van veel meer dan 25 kg. is hier heel gewoon. De onderkant van de brug moet worden gerepareerd en dat gaat als volgt: zes medewerkers van het bedrijf zijn eerst een volle dag! bezig om een vlot te bouwen van een paar lege dieselvaten en wat planken. Daarmee proberen ze tot onder de brug te varen, het blijkt geen succes en de volgende dag zien we dat ze een klein bootje hebben gehuurd waarop ze het werk uiteindelijk uitvoeren. We gaan op de brommer het binnenland in richting een van de vele watervallen. Bij de waterval van Pedra Blanca zit een jongen van een jaar of 25 onder een afdakje de bezoekers te registreren en het entreegeld te innen. We zien een dik boek over natuurbescherming en wetgeving bij hem op tafel liggen. We raken aan de praat en zijn onder de indruk. Hij woont in een huis iets verderop,  vertelt enthousiast over bomen, planten en  vogels en hoe graag hij zou willen studeren, maar daarvoor  geen geld heeft. Wij krijgen een ge-ente orchidee van hem (hangt nu in de vrachtwagen) en omdat hij laat vallen dat er elke morgen heel vroeg Toekans in deze omgeving  te zien zijn vragen we of we langs mogen komen. Hij vind het  leuk en dus zitten we de volgende morgen om zes uur, na eerst een rit op de brommer van 45 minuten in het donker over de onverharde weg , te wachten op het verschijnen van een Toekan. Maar helaas...na twee uur wachten geven we het op, deze ochtend geen Toekan, we zullen geduld moeten hebben totdat we in de Pantanal zijn. We nemen we afscheid van deze bijzonder aardige jongen. We maken ondertussen ook kennis met ongeveer al de buren. De buurvrouw uit het dichtsbijzijnde huis heeft een zaak in Sao Paulo en heeft dit vakantiehuis al dertig jaar. Ze vertelt over haar vader die 60 jaar geleden heeft gewerkt aan de goudroute, het pad waarover wij vorige week hebben gewandeld. Het goud ,gedolven in Diamantina, werd over deze weg dwars door de bergen per paard en wagen naar Parati vervoerd en ging daarna verder per schip. Zo,n tocht duurde vijftig dagen. De buurvrouw ernaast is een Argentijnse die in 2001 een hotelletje of zoals ze hier zeggen een “Pousada” is begonnen.  Ze zijn allemaal even aardig en wanneer we iets nodig hebben hoeven we maar te kikken. Op maandag zijn we, vergezeld door zes Duitsers, in een cafe naar de finale van het voetbal gaan kijken . In het cafe zijn de Brazilianen op een hand te tellen, na hun uitschakeling is de belangstelling totaal verdwenen. Tja, een teleurstelling is het wel maar “we” zijn toch maar mooi tweede van de wereld geworden.  Via internet willen we een binnnenlandse vlucht boeken voor de terugreis van onze jongens en omdat de satelliettelefoon kapot is hebben we een (werkende) simkaart nodig voor de mobiele telefoon. Dit lijkt eenvoudig  maar blijkt in de praktijk zeer gecompliceerd. In Brazilie heb je voor allerlei transacties en aankopen een CPF nodig, een soort sofienummer. Ook voor het boeken van een vlucht of het kopen van een simkaart en beltegoed. Zelfs in het internetcafe moet je je CPF opgeven. (beetje Big Brother is watching you gevoel geeft het wel) Als buitenlander heb je geen CPF  en na veel en vaak proberen en navragen komen we erachter dat je dit als buitenlander echt niet zelfstandig geregeld krijgt. Uiteindelijk boeken we een vlucht via het reisbureau , helpt Alexandra (van het reisbureau) ons met de mobiele telefoon en....... is het drie dagen later.We hebben ons plan om  zelf naar Sao Paulo te gaan laten vervallen. Bob en Gijs komen met de bus naar Parati en wij pikken hen daar op. Peter heeft op de autosloperij een achterbankje op de kop getikt  en deze voor in de cabine van de vrachtwagen gemonteerd. We moeten er tenslotte de komende drie weken met zijn vieren in kunnen zitten.