Los Llanos, Venezuela

22 januari 2012 - San Fernando, Venezuela

Cartagena heeft een prachtig historisch centrum met smalle en levendige straatjes. Heerlijk om een paar dagen rond te slenteren en in de wijk Boca Grande is het ’s avonds (wanneer iedereen van de stranden afkomt) gezellig druk. Naast een nieuw visum voor Venezuela, zodat we er weer drie maanden kunnen blijven, zijn er verschillende redenen om even terug te zijn in Colombia . In Riohacha vinden we een goede tandarts, in Santa Marta vinden we Ben,  in Cartagena vinden we de wisselkantoren én na heel lang zoeken vinden we een gasvulstation. In Zuid-Amerika hebben de flessen andere nippels en in Venezuela lukte het niet om de fles gevuld te krijgen, maar hier lukt het. We nemen vanaf Cartagena ongeveer dezelfde route terug , rijden  het schiereiland La Guajira op en overnachten aan het strand van het dorp Mayapo. Op het schiereiland wonen de Wayuu indianen en over hen circuleren er verschillende verhalen.  Ze zijn trots, eigenwijs, brutaal, territoriaal en staan bekend als bandieten.  Vroeger was het hoofdinkomen de illegale handel  tussen Venezuela en Colombia, tegenwoordig  toerisme én illegale handel.
We rijden naar het 150 km noordelijk gelegen dorpje Cabo de Vela en onderweg zien we hoe groepjes Wayuu kinderen touwtjes over de weg spannen en zo automobilisten tot stilstand dwingen. Ze vragen om snoep en geld. In de Lonely Planet is een stukje opgenomen (zie foto) waarin het bedelen om snoep als erg schattig wordt uitgelegd,  een hoogtepunt waarmee je rekening moet houden door voorafgaand aan je bezoek voldoende snoep in te slaan. Wij vinden het een verwerpelijk artikel wat niet thuishoort in een reisgids. Je kinderen op zo’n manier laten bedelen en dan voor snoep….wij vinden het niks. Dat er gebedeld wordt snappen we enigszins als we een medewerker van een NGO  ontmoeten die ons uitlegt dat deze organisatie voedsel hulp biedt vanwege de armoede en ondervoede kinderen! En dat geloven we gelijk , we zien kleine rieten huisjes, kale grond en geiten. Er groeit niet veel. We kamperen een nacht aan het strand en maken kennis met een aantal Wayuu kinderen. Ze zijn gezellig, grappig en nieuwsgierig. Waar komen jullie vandaan vragen ze..uit Holland..oh si.. Holanda maar zien aan de blik in hun ogen dat ze geen idee hebben waar het ligt. Zij leren ons woordjes in Wayuu en we nemen afscheid terwijl zij ons.. toot ziens naroepen.
We gaan de grens weer over terug naar Venezuela. Het is een stuk rustiger dan twee weken geleden. Colombia uit is in tien minuten geregeld en zelfs bij het Venezolaanse immigratiekantoor staan we na een kwartiertje voor het loket. We vragen de ambtenaar heel beleefd om een visum voor 90 dagen.  Hij lacht schamper.. dertig dagen kun je krijgen en wil je meer ..kom maar op met je dollars. Ik (Els) wordt woest op die kerel en roep wat in het Nederlands naar die vent. Omdat ik zo onbeleefd ben (vind hij) wil hij mijn paspoort niet meer terug geven. Na tien minuten en balend van dit machtsvertoon bied ik toch mijn excuses aan en gooit de man uiteindelijk het gestempelde paspoort mijn richting op. Het is drie uur in de middag en het douanekantoor, waar we nog de papieren voor de auto moeten regelen, zit op slot. Er zit een juffrouw achter een loket maar zij doet net of ze ons geklop op de deur niet hoort. We vragen aan een politieagent wat er aan de hand is. Ja, zegt hij….het zit zo...het kantoor is maar een paar uur per dag open omdat de douanebeambten van de achturige werkdag vier uur reistijd(van en naar Maracaibo) én een uur lunchtijd aftrekken. Tjonge , ja, op zo’n manier blijft er weinig kantoortijd over. De politieagent vind het wel een beetje sneu  en gaat iemand bellen. Een half uur later komt er een beambte aangeslenterd…hij zucht en steunt…. maar de deur gaat open en hij werkt traag maar twee uur(!) later zijn de papieren ingevuld en kunnen we gaan. Maar natuurlijk wil de beste man eerst nog wat voor de moeite...een doos chocola bijvoorbeeld….zucht.
In het donker, rijden we, heel langzaam door de vele controleposten,  richting Maracaibo en zo het terrein van Fernando de druiventeler op. Fernando is blij verrast ons weer te zien en bij het afscheid de volgende dag zegt hij; mi casa es su casa (mijn huis is jullie huis), jullie zijn altijd welkom. Weer in Venezuela…. wrakken op de weg, controleposten, talrijke verlaten tolpoorten (betalen van tol is afgeschaft) en  ontelbare grote billboards met foto’s van een lachende president met in zijn armen een oude vrouw of baby… de goedkope propaganda van Chavez is overal zichtbaar. Via het Andesgebergte rijden we richting Merida en het is net of we even terug zijn in Colombia. Gaten in de weg, aardverschuivingen en nevel. Bij de pas op 4060mtr hoogte horen we dat de weg naar deze stad is afgesloten en beginnen dan gelijk maar weer aan de afdaling. In het stadje Trujillo lopen we voorbij een café en zien een bord met de volgende tekst hangen “het is hier verboden over politiek te spreken”.  Bij een groenteboer verderop hangt een bordje met “het is hier verboden goed over Chavez te spreken”. 
We gaan op weg naar de provincie Los Llanos en rijden langs Barinos de geboorteplaats van el Presidente en voor het eerst krijgen we te maken met onvriendelijke militairen die ons boetes proberen aan te smeren en om cadeautjes zeuren. Los Llanos is een gigantisch uitgestrekt en waterrijk gebied met een enorme diversiteit aan flora en fauna en grote veehouderijen ;hato’s genaamd. De afgelopen jaren zijn veel (ook buitenlandse) grootgrondbezitters onteigend of dreigen binnen niet al te lange tijd onteigend te worden. We gaan kijken bij Hato Garza,welke het eigendom is van de Oostenrijkse familie Swarowski (ja, van dat kristal) er lopen hier op de 50.000 hectare grote boerderij 2000 waterbuffels en maken kennis met de manager Martin, ook een Oostenrijker. Hij vertelt ons veel over Venezuela en over het runnen van een boerderij annex lodge. Helaas is de deze Hato in verval geraakt door mismanagement. Martin moest een paar jaar het veld ruimen voor een Venezolaanse schoonzoon van de familie Swarowski. Het was een van de allermooiste lodges van Venezuela. Nu zitten de daken van palmblad vol gaten en zijn de paden om dieren te gaan kijken dichtgegroeid. Inmiddels durft de eigenaar niet meer te investeren uit (zeer reële) angst voor onteigening…en dus vervalt de boel verder…heel erg zonde. Als je lef hebt : voor 3.500.000 US$ ben je de nieuwe eigenaar…..

Foto’s

1 Reactie

  1. Julio Gallego:
    24 januari 2012
    i have a couple of pictures of you and your car in Volcan del Totumo, near Santa Veronica, Atlantico, Colombia....close to barranquilla and cartagena, where can i send these to you guys?

    Keep having fun!!! i envy you a lot! ;)