van jagen en zo

25 januari 2011 - San Rafael, Argentinië

 

Hoe kan het toch gebeuren dat we Attiya ( mijn opvolger als regiodirecteur bij Allerzorg) en André (haar echtgenoot) hebben gemist in het kleine dorp Chanco.  Wat is er gebeurd? Attiya laat ons via de mail weten dat zij op vakantie zijn in Chili en Argentinië of wij toevallig in de buurt zijn en of het niet leuk zou zijn elkaar te ontmoeten. Dat lijkt ons heel erg leuk en warempel, we blijken vlak bij elkaar in de buurt te zijn. Wij kunnen niet elke dag de mail controleren, onze satelliet telefoon is al sinds het begin van de reis kapot en Attiya en André hebben een beperkt tijdschema en zo kan het gebeuren dat zij in Chanco rondrijden op zoek naar ons en wij vijf kilometer verderop aan het strand zitten......niet wetend dat we gezocht worden. Wat een pech en wat ontzettend jammer!  En dan is het ook voor ons tijd geworden om Chanco te verlaten. We rijden via San Xavier richting de Chileense grens en wanen ons  afwisselend in Andalusië, Toscane en Nice.  Geen houtkap en kaal landschap maar groen en heuvelachtig  met uitzicht op de wijnranken en eindeloze rijen olijf en fruitbomen.   We kamperen vlak voor de grens  aan Lago Colbun en maken een wandeling langs het meer. Er  wordt naar ons gewuifd en geroepen en we gaan even kijken. Een minuut later staan we met een liter bier in onze handen tegenover acht jonge Chilenen. Het zijn fabrieksarbeiders en werken hier in de buurt in de maisverwerkingsfabriek. Elke vrijdagavond “vieren” ze het einde van een werkweek aan dit meer met een Asado (BBQ) en vele kratten bier waarvan er al enkele leeg zijn. Van een echt serieus gesprek komt het dan ook niet, maar we hebben heel veel lol met elkaar. Ze kunnen ons nog wel  vertellen dat bijna alle Nederlanders  Marihuana roken en dat ze er graag eens naartoe zouden gaan omdat er in Chili hoge straffen staan op het gebruik van softdrugs. Bij het afscheid krijgen we een tweeliterpak rode wijn meen en volgen de voor ons inmiddels bekende omhelzingen. Een paar uur later horen we hen met veel kabaal wegrijden. De volgende morgen rijden we al een poosje achter een camper met sticker FL. Finnen denken wij en spreken hen aan wanneer we beiden moeten stoppen bij de grenspost. Het blijken geen Finnen maar een echtpaar uit het Fürstendom Liechtenstein, de eerste Liechtensteiners die we ooit ontmoet hebben. Ze reizen al jaren door Zuid-Amerika. We lassen een gezamelijke praatpauze in; het is het altijd gezellig om wederzijdse ervaringen uit te wisselen. De grenspost is de makkelijkste tot nu toe en we moeten lachen om de supervriendelijke Chileense SAG medewerker (van de groente en fruitcontrole) die trots laat zien dat hij onze website heeft opgeschreven. Als hij nu maar niet gaat lezen wat wij vinden van die groente en fruitcontroles....Inmiddels zijn we op 2800mtr hoogte, steken we de Maule pas over en rijden alweer in Argentinie op de ruta 40.We zijn op weg naar Laguna de Llancanela (in de buurt van Malarque), waarvan we hebben gelezen dat er wel 100 vogelsoorten te zien zijn. Vlak voor de ingang worden we aangehouden door een meisje van een jaar of 25. Ze blijkt een enthousiaste parkwachter te zijn die op deze plek auto’s controleert op het bezit van wapens. En omdat we alleen mogen overnachten  bij de ingang van het park, naast het huis van de parkwachters, spreken we elkaar in de avond nog eens. Ze vertelt ons over de driejarige opleiding tot parkwachter en hoe fijn ze het werk vindt. Parkwachters werken tien dagen aaneengesloten in het park en hebben daarna tien dagen vrij. Dan kan ze naar haar huis in Mendoza, 500 km van het park vandaan. Als parkwachter kun je elke paar jaar van park wisselen. We bezoeken de lagune en dat valt erg tegen, het meer staat droog en van de 100 vogelsoorten zien wij niet meer dan enkele eendensoorten, flamingo’s en zwartnekzwanen. Na een paar uur hebben we het gezien en besluiten niet terug te rijden naar de ruta 40 maar een binnendoor weg te nemen, op aanraden van de parkwachters. We rijden over een afwisselend redelijk ripio-weg tot zeer slecht wasbord; een bottenrammellende trilplaat. Afvallen doen we er helaas niet van. Maar van wat volgt wel een beetje.Tweehonderd kilometer lang komen we geen auto, geen mens tegen en wanen we ons alleen op de wereld totdat......er plotsklaps twee mannen uit de berm springen. Ze dragen oranje veiligheidsjasjes en houden jachtgeweren op ons gericht. Ze zeggen van de politie te zijn en willen achterin de vrachtwagen controleren op wapens. Wij geloven er niets van en vragen om identiteitsbewijzen en vragen naar de gebruikelijke afzetting met oranje pionnen en de politiewagen. Ze kunnen het niet uitleggen en identificeren zich met een gewoon persoonsbewijs waar ze half hun duim op houden en die ze niet willen afgeven. Wij weigeren de auto uit te komen en wachten af......zo staan we elkaar een minuut of vijf aan te kijken en beginnen zij wat te smoezen met elkaar. We zien dat ze niet weten wat ze met ons aan moeten en wij besluiten daarop gewoon weg te rijden. Wat een vreemde ervaring.....en zo on-Argentijns. We snappen het tot op heden nog niet maar ons gevoel zegt dat het stropers zijn geweest die hoopten op een onverwacht cadeautje..

We vinden een plek voor de nacht aan een van de vele stuwmeren in de provincie mendoza; Lago Nihuil. Het is een bekend vakantie-oord en we zien en horen nu hoe Argentijnen het liefst hun vakantie doorbrengen. Ze jagen en vissen en rijden het liefst op crossmotoren en quads rond. Een vader met vier kinderen, allemaal op een eigen quad, ook de jongste van vier, komen een praatje met ons maken en zo staan er vijf quads naast de vrachtwagen geparkeerd, een grappig gezicht. Via lago Nihuil en de Valle Grande rijden we naar San Rafael. We parkeren op goed geluk in een straat,naast een open plek (één van de huizen is afgebroken) zodat we niemand in de weg staan. San Rafael is de op één na grootste stad in de provincie Mendoza en uitvalsbasis voor de vele buitensport activiteiten in de omgeving. Een stad van werkende mensen en ook een stad die zich graag wil meten aan het veel bekendere Mendoza. Een stad van schaduwrijke straten en plaza’s , gezeligge terassen, ontelbare ijssalons en irrigatiekanalen. De irrigatiekanalen worden, zo zien wij in “onze” straat, ook gebruikt om de stoepen schoon te houden. We horen later van een van de buren dat er geen leidingwater gebruikt mag worden voor het schoonhouden van de stoep. ( en dat blijkt een geliefde bezigheid hier) dus  schept men  het water, met een emmer aan een stok,  uit het voor de huizen liggende kanaal. Later in de week zien we, met temperaturen van immiddels 39 graden celcius, dat er in de grote irrigatiekanalen ook volop gezwommen wordt. We benutten onze dagen ( nu we nog wat tijd over hebben) in San Rafael met bezoeken aan de tandarts  voor het plaatsen van kronen en implantaten (Peter) en laten nog wat klusjes doen aan de vrachtwagen. Voor verversen van de koppelingsvloeistof verwijst een onderdelenwinkel-medewerker ons naar een Mercedes garage, daar aangekomen blijkt deze vanwege vakantie gesloten. We gaan terug naar de winkelmedewerker en deze weet een oplossing. Zijn vader is eigenaar van een autobuswerkplaats en na een telefoontje kunnen we daar terecht. En zo gebeurt het dat de vrachtwagen tussen alle stadsbussen komt te staan. Bijna alle autobussen in Argentinië hebben een Mercedes-motor en veel andere Mercedes onderdelen. Dus ze weten ook wel raad met onze truck.

Het is te warm om in de stad te blijven.We binden de tuinstoelen achterop de motor en rijden  terug naar Valle Grande, waar we aan de rivier met de voeten in het water kijken naar de vele  rafters. Het rondrijden met de tuinstoelen achterop gebonden roept bij de Argentijnen een stroom van enthousiaste reacties op, duimen gaan ophoog, er wordt gezwaaid, gelachen en geroepen..ze vinden het een geestig gezicht.....Op een avond  worden we door  Keli en Eugenio (naaste buren) uitgenodigd voor een drankje. We lopen het huis binnen in de veronderstelling dat we met zijn vieren zijn, maar dan blijkt dat ook de kinderen met aanhang er zijn en een aantal vrienden en andere buren uit de straat. Het wordt een gezellige avond waarop we eerst met champagne toasten op de nieuwe auto van Keli en vervolgens overgaan op de heerlijke wijn uit San Rafael.......  

 

Foto’s