weer op hoogte

12 juni 2011 - La Paz, Bolivia

Ondanks de horrorverhalen  over de weg van Rurrenabaque naar La Paz gaan we er toch aan beginnen. Een kleine vierhonderd kilometer waarin we stijgen van 300 naar 4750 meter. De eerste 100 km kennen we nog van de heenweg en van de kuilen en hobbels worden we niet meer koud of warm. Vanaf het dorp Yucumo stijgt de weg langzaam aan. De weg is smal maar waar we het meest last van hebben zijn de idioot rijdende buschauffeurs. Ze beginnen al een kilometer van te voren te toeteren, houden snelheid, passeren terwijl er maar centimeters ruimte is en laten je dan in een enorme stofwolk achter. We zien een splitsing en denken de juiste afslag te hebben genomen. Totdat de weg ophoudt, en een enorm gapend gat laat zien dat je hier toch echt niet verder kunt. We keren om en zoeken nog even naar een waarschuwingsbord of een versperring maar niets van dit alles…je moet het maar weten. Ook moet je “zomaar” weten dat er op deze weg soms links(!) wordt gereden. Het omhoog komende verkeer moet aan de berg kant blijven rijden. Maar waar die regel  ingaat is vrij onduidelijk. We zien de bus- en vrachtwagenchauffeurs luid toeterend en gebarend op ons afkomen….links rijden dus.

We rijden naar het bergdorp Coroico voor een tussenstop in de provincie Yunga. We nemen de afslag en klimmen naar 1750 meter om er dan achter te komen dat we met de vrachtwagen  het dorp niet in kunnen. De weg is te smal en te bochtig, gelukkig kunnen we aan het begin van het dorp langs de kant van de weg parkeren en overnachten. De Yunga is het gebied dat bekend staat om de coca teelt  en we zien hoe de cocabladeren worden geplukt en gedroogd. Wat wij er zo van horen gaat het hier vooral om legale coca, puur voor eigen gebruik. Tijdens een van onze wandelingen ontmoeten we een jong frans stel. Zij zijn anderhalf jaar in Venezuela geweest en hebben geld verdiend met het maken en verkopen van leren tassen. Nu reizen ze door de rest van Zuid-Amerika op een (in Venezuela gekocht) Chinees 150cc motortje met hun zelfgemaakte leren motor tassen. Een leuk gezicht.

In Coroico horen we dat de laatste 120 km naar La Paz zijn geasfalteerd. En wij maar denken dat het echte gevaarlijke deel nog moest komen. Niet dus…dat hebben we dus al achter de rug. Aan iedereen die ons heeft gewaarschuwd voor deze vreselijke gevaarlijke weg: het valt erg mee allemaal! We gaan de pas over (4700meter) en passeren de “narcoticabrigade” zonder dat zij ons aanhouden. Nou dat is weer een meevaller! Op aanraden van heel veel reizigers rijden we door naar het dorp Massala, 14 km ten zuiden van La Paz. Hier kun je op de kleine parkeerplaats van Hotel Oberland (alweer een Zwitser) kamperen. We nemen een kijkje op de parkeerplaats en wanneer we  horen wat  een overnachting op het parkeerplaatsje moet kosten besluiten we terug te rijden naar La Paz (dan maar geen kaasfondue.) We vinden een plek in een rustig villawijkje aan de rand van de stad.

 La Paz ligt op 3600meter en het is weer even wennen aan de hoogte en aan de koude nachten (-2 tot -5). We gaan op de motor de stad in, die trekt het vanwege de steile straten en omdat ie niet is afgesteld voor het rijden op deze hoogte, nog maar net en af en toe helemaal niet….allebei afstappen en lopen geblazen. Een mooie stad vinden we La Paz niet. Er is een enorme luchtvervuiling door alle diesel en benzinedampen. Dat maakt, in combinatie met de door grote hoogte geringe zuurstofdruk, het ademhalen er niet makkelijker op. Door de stad loopt de rivier de Choke(op zich al een toepasselijke naam aangezien alles wat er in probeert te overleven on herroepelijk stikt) en heeft als bijnaam de nog toepasselijkere naam OMO-rivier.  Het water ziet er wit en schuimend uit vanwege de resten waspoeder. Naast alle resten waspoeder , zo hebben we gelezen, stomen er ook jaarlijks miljoenen kilo’s poep, urine, afval, dieren lijken en industrieel gif mee richting Amazone….afijn het frisse luchtje rond de rivier hoeven we niet meer de beschrijven.

Omdat de motor het niet trekt gaan we met de lokale busjes naar de stad. Aan de buurvrouw in het busje vragen we hoe haar hoedje nu precies blijft zitten. De hoed heet  niet anders dan “sombrero” en de vrouw laat het ons zien. De hoed staat gewoon los op het hoofd. We bekijken het straatleven en wandelen over de enorme markten. In één van de nauwe straatjes wordt Peter door een vrouw in zijn nek gespuugd. Peter reageert direct door de vrouw en haar handlanger een flinke duw te geven waardoor ze bijna omvallen(Peter is een kop groter dan de mensen hier dus dat is niet zo moeilijk). Het is een bekende truc want na het bespugen komen ze je helpen met afvegen en worden gelijk ook maar je zakken leeggehaald. Aan het eind van de middag zoeken we een ‘micro’ die ons terug naar de wijk kan brengen maar het is erg druk. Terwijl we staan te wachten worden we aangesproken door een keurig uitziende vrouw. Ze is een toerist uit Uruguay en wacht ook al lang op de bus. Ze moet naar dezelfde plek als wij en stelt voor een taxi te delen en houdt er direct één aan. We twijfelen even maar stappen toch in. De chauffeur wil dat we alle drie op de achterbank gaan zitten. Dit vinden we al vreemd, ook is de ritprijs wel erg laag. Na een minuut stopt de taxi en stapt er nog een man in. Hij laat ons een badge zien en vertelt “toeristenpolitie” te zijn. We reageren direct want ook deze truc is ons bekend. Ze rijden ergens heen en stoppen op een ‘rustige’ plek. Je moet je paspoort laten zien en ze moeten je fouilleren waarbij ze je en passant van je waardevolle spullen verlossen of je moet een boete betalen omdat je je paspoort niet bij je hebt of soms is het zelfs zo erg dat ze je naar een pinautomaat brengen en dwingen om geld voor ze te pinnen.  We maken flink kabaal en schreeuwen tegen de chauffeur dat hij moet stoppen en dat doet hij zowaar nog ook….wij stappen uit maar de vrouw blijft zitten….de keurige toerist uit Uruguay zit ook in het complot…. We rijden in een veilige (telefoon) taxi terug naar "onze" wijk die de naam draagt: Amor de Dios.....liefde van God                

 

Foto’s

1 Reactie

  1. Paul de Beer:
    12 juni 2011
    Bravo! Goed om te horen dat jullie immuun zijn voor alle smerige trucjes waarmee eerzame reizigers in dit soort landen afgezet worden. Het blijkt toch maar weer dat je de beste informatie van medereizigers krijgt en dat reisgidsen eigenlijk al verouderd zijn tegen de tijd dat ze gedrukt worden.
    Mooie verhalen en foto's. Ga zo door!