Gestrand

Gestrand,

Zelfs in het jaar 2012 staan we nog in Villa Marina. We komen maar niet weg. Elke dag dat we hier langer staan wordt het zonniger en warmer. En we hebben niet eerder een plek gevonden waar het zeewater zo lekker van temperatuur is. We zijn al drie weken in Villa Marina wanneer we gezelschap krijgen van Diégo en Sofia. Ze komen uit Argentinië en zijn met Daly (de camper) onderweg naar Noord-Amerika. Ze maken sieraden die ze onderweg kunnen verkopen om wat bij te verdienen. Bij de jongens van de kustwacht heeft er inmiddels een wisseling van de wacht plaatsgevonden. De nieuwe commandant is een stoere bink met een dure motor. We zien (en horen) hem elke dag rondscheuren en de meisjes uit het dorp mogen allemaal even op de motor zitten voor een foto. Samen met de Argentijnen worden we uitgenodigd voor een Rumba (feestje) op het strand. Er zijn wat vrienden van de commandant, een paar meisjes van een jaar of vijftien en er is een auto waar héél véél herrie  uit komt, vooral van die afschuwelijke, maar in heel Zuid Amerika erg populaire, reggaeton. We blijven een uurtje en gaan braaf met iedereen op de foto. Maar dan is het voor ons wel genoeg geweest. De volgende dag, aan het eind van de middag, komen de jongens ons enthousiast vertellen dat ze twaalf liter rum hebben gedronken en net wakker zijn. We vragen ons af of onze bewakers de afgelopen nacht die boten met illegalen wel hebben zien langsvaren…..

Een week later, we staan weer op onze vaste plek, horen we getoeter en zien we een grote groene camper aan komen. Het zijn Rose en Dave uit Schotland.  Ze zwerven  al ruim zeven jaar over de wereld en negen maanden geleden hebben we elkaar voor het eerst ontmoet in Lobos (Argentinië). Ze besluiten een paar dagen te blijven en nadat er ook nog vrienden van Díego en Sofia zijn aangekomen (Aimé en Guillermo uit Argentinië en Jésus uit Venezuela) lijkt er naast de kustwacht een heuse camping te zijn ontstaan. De mannen kijken met een technisch oog naar elkaars camper en de vrouwen praten over ditjes en datjes (dat is fijn én noodzakelijk , vinden wij vrouwen). Er wordt de nodige informatie uitgewisseld, er wordt geklust en gewassen en van Diégo krijgen we onze eerste Tai Chi les. Ook onze Nederlandse vrienden zien we regelmatig en die blijven ons maar verrassen met lekkernijen uit Venezuela. We gaan met Manja en Enrique op bezoek in het ouderlijk huis van Enrique en ontmoeten bijna al zijn broers, zussen, neven en nichtjes.

Vanwege de kerstvakantie is het erg druk geworden op  het strand. Het is grappig om te zien hoe er echt auto’s rijen dik vlak naast elkaar geparkeerd staan. Allemaal met de achterklep open, de gettoblasters zichtbaar, de volumeknop op de hoogste stand en de koelbox gevuld met bier en bij de hand. Soms, wanneer we zo helemaal staan ingebouwd, voelen we ons wat ongemakkelijk. Het gevoel voor privacy van de gemiddelde Venezolaan(en zeg maar gerust Zuid Amerikaan) is ver te zoeken. We moeten oppassen dat we wanneer we ons trapje afkomen niet direct op een Venozolaanse buik staan. Maar ze zijn allemaal zo ontwapenend, blij, enthousiast, vrolijk en op een aardige manier nieuwsgierig dat het ons eigenlijk ook niets kan schelen.

Kerstavond  wordt in Zuid-Amerika gevierd op de 24^ste en daar doen wij gewoon aan mee. Op het strand met een groot vuur. Diego en Sofia storten zich op het bakken van pizza op houtvuur en Guillermo is de man van het vlees. De rest zorgt voor de bijgerechten en de aankleding. Om middernacht gebeurt hier wat bij ons met oud en nieuw de gewoonte is. We heffen het glas en wensen elkaar een Feliz Navidad. Om ons heen barst het vuurwerk los en wordt er gefeest tot in de kleine uurtjes. De volgende morgen zien we een aantal mensen op het strand die nog aan het feesten (of in ieder geval drinken) zijn.

Een vriend van Enrique is journalist en heeft gevraagd of hij ons mag interviewen voor de krant. Dat mag en zo staat er op een morgen een auto voor de deur met zes journalisten en fotografen. Na het interview vragen wij wanneer het artikel in de krant komt. Ze weten het niet, afwachten dus. Maar dan…31 december staan we gewoon weer aan het strand maar het valt ons op dat er wel erg veel auto’s al zwaaiend en toeterend langs rijden. Opeens begrijpen we het….het artikel heeft in de krant gestaan en daarmee zijn we de lokale attractie van het schiereiland geworden. Tot laat in de middag  praten we met voorbijgangers en gaan we tientallen keren op de foto. Dit gaat op nieuwjaarsdag  en de dag erna gewoon door. Het is een enorme drukte op het strand en het lijkt het ultieme uitje te zijn om met een paar Hollanders op de foto te gaan. Dit is het krantenartikel: http://www.nuevodia.com.ve/versionImpresa.php?idCont=1,2,3,303&fD=31-12-2011 (zie pagina 23)

De temperatuur van 38 graden die hier dagelijks heerst vinden we heerlijk maar het wordt ons nu toch te heet onder de voeten….we gaan vandaag maar weer eens rijden.