met geknepen billen......

We zijn gewaarschuwd voor het rijden door Nigeria. Het land heeft 165 miljoen inwoners. Er zijn veel werkelozen, er is armoede, veel criminaliteit en een hoge mate van corruptie. In het noorden en midden van het land is er de onrust vanwege de recente bomaanslagen en van andere reizigers hebben we de verhalen gelezen en gehoord over de Nigeriaanse ‘stickman’. Dit zijn de, meestal jonge,  mannen die, door lange spijkerstokken voor je autobanden te gooien, je tot stoppen dwingen en zo geld afhandig proberen te maken. In het zuiden komen veel ontvoeringen voor.

We maken de keuze voor een route door het zuiden en nemen de kleine grensovergang van Kétou in Benin naar Meko in Nigeria. De mannen van de Nigeriaanse immigratiedienst zijn allervriendelijkst; ‘welcome, you are welcome in our safe country’ en de formaliteiten zijn snel voor elkaar. Het begint goed, ook onderweg wordt er  door dorpelingen naar ons gezwaaid en gelachen en ook hen horen we roepen....welcome, welcome... We rijden nog geen uur wanneer we in een flits een drie meter lange stok met spijkers over de weg zien schuiven. Een paar jonge knullen staan hevig te gebaren dat we moeten stoppen. Maar we zijn gewaarschuwd en willen alleen stoppen voor uniformen. Peter geeft een flinke dot gas en zigzaggend kunnen we nét de spijkerstokken ontwijken. Vijf kilometer verderop hetzelfde verhaal en we zitten nu al met geknepen billen. Bij de derde poging ons te stoppen en wij weer niet kunnen zien of het een legale of illegale wegversperring is rijdt Peter recht op het mannetje af, hij kan nog net naar de kant springen.

Een paar meter verder, midden op de weg staan een aantal politiemannen met de AK47 op de cabine gericht. We vragen wat er aan de hand is….this man..en ze wijzen naar Peter…just tried to kill an officer..huh?..we hebben geen uniform gezien. Peter moet uitstappen en in een fractie van een seconde staan er vijf tierende en met geweren zwaaiende mannen om hem heen…you tried to kill him….we proberen de boel te sussen en uit te leggen dat we niet hebben gezien dat het een legale wegversperring is. Het blijkt een controle van de immigratiedienst en van de vijf mannen draagt er één een uniform. Iemand trekt de paspoorten uit onze handen en …mee naar het kantoor. Op het parkeerterrein bij het kantoor beginnen ze, zwaaiend met de geweren, weer tegen Peter te schelden en te tieren. Die blijft uitermate kalm en dat lijkt hen mateloos te irriteren. Eenmaal binnen komt de chef erbij en gelukkig lijkt deze man voor rede vatbaar. We willen weten waarom we zouden moeten stoppen voor niet geüniformeerde spijkerstokschuivers….nou, horen we dan. ..die jongens, dat is personeel, die worden door ons betaald om de stokken over de weg te schuiven…want, natuurlijk gaan wij als overheidsdienaar, echt niet de hele dag in de brandende zon staan….. wij wachten (zitten, liggen) onder een boom in de schaduw. Ohh… zit het zo.… maar.. dit ‘systeem’  is wel erg onduidelijk voor argeloze toeristen, het maakt ons bang. Maar, zo horen we….dit is de Nigeriaanse methode….gewoon altijd stoppen en dan overkomt je niets. Nou, helemaal gerust zijn we er niet op.  En dan….de chef strijkt zijn hand over zijn hart… Peter hoeft voor het gepleegde ‘delict’ de gevangenis niet in maar moet wel een boete betalen. Jammer voor de mannen maar we hebben zogenaamd geen contant geld …en zwaaien even met de pinpas. Vijf minuten later nemen we, nadat we beloofd hebben voor elke spijkerstok te stoppen en zonder iets te betalen, afscheid van de mannen….welkom in Nigeria.

Vrij kamperen gaan we in dit land maar niet uitproberen en gelukkig vinden we in het stadje Shagamu een hotel waar we op het bewaakte parkeerterrein mogen overnachten. De volgende dag, op de snelweg worden we weer vaak aangehouden en zelfs hier worden spijkerstokken gebruikt. Het zijn óf militairen óf veiligheidspolitie óf  ‘highwaypatrol  of we weten niet wie of wat ze zijn, de mannen en vrouwen die controles uitvoeren maar elke keer weer het gezwaai met de AK47 en vaak beginnen ze meteen met de vraag: “Give me your money” of “What did you bring for us?”. We beginnen, na de zoveelste controle, net weer te rijden wanneer we worden ingehaald door vijf vrachtwagens van het rode kruis en we horen iemand roepen…hey you!..Cameroon? Yes, roep ik terug.. Cameroon. ..en dan…come on..follow us. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en Peter schuift de vrachtwagen tussen die van het rode kruis en zo rijden we redelijk comfortabel en soepel langs de controles.

Om drie uur in de middag stoppen we bij een hotel en maken we kennis met de chauffeurs. Ze komen uit de Ivoorkust en brengen de vrachtwagens van Ivoorkust naar een nieuwe standplaats in Kameroen. We vragen of we nog verder gaan, maar nee, dit is het voor vandaag. Het is op zaterdagmiddag (veel dronkenlappen, veel ongelukken, lokale chiefs die je geld afhandig willen maken) te gevaarlijk om langs de acht miljoen inwoners tellende stad Benin-City te rijden. We zullen de volgende morgen vroeg weer vertrekken. Het wordt een gezellige avond…we eten met elkaar en kijken naar de voetbal. We maken een praatje met Darlington, de drieëntwintigjarige receptionist van het hotel. Hij is jongste uit een gezin van dertien, vader is overleden en moeder ziet hij alleen met kerst. Hij had graag willen studeren maar er is geen geld..en… zo laat hij weten...wanneer je bent afgestudeerd is er toch geen werk. Nu wil hij liever met ons mee naar Nederland.

De chauffeurs hebben een kamer in het hotel en wij slapen in de auto op het parkeerterrein. Bij het eerste daglicht rijden we op de ringweg van Benin-City. We zien langs de kant van weg een lijk liggen, uitgebrande vrachtwagens, achtergelaten wrakken, voetgangers die levensmoe tegen het verkeer in over de snelweg lopen…pff wat een droefenis. Wij hebben het visum voor Kameroen nog niet en nemen we bij de stad Onitsha afscheid van de chauffeurs. Zij rijden richting de grens en wij gaan verder naar Calabar. Het is zondag, er is markt in de stad Aba en er is geen doorkomen aan. De weg is echt verschrikkelijk slecht. We nemen het aanbod van een man, om een stukje mee te rijden en de weg te wijzen graag aan. Hij vertelt…iedere staat in Nigeria heeft zijn eigen gouverneur. De gouverneur van deze staat geeft helemaal niets om de mensen hier, de slechte weg...het is al jaren zo. Het geld voor het onderhoud van de weg verdwijnt vooral in de zakken van de gouverneur.

We stoppen in Itu en vragen iemand naar een hotel met een ruime parkeerplaats. De man rijdt mee en brengt ons naar een hotel van een vriend. De beveiliger mét AK47 wijst een plek aan en haalt de manager maar op de één of andere manier is de man niet blij met ons. Hij bekijkt de vrachtwagen en verdwijnt met onze paspoorten het hotel in. Een half uur later komt er een commandant van politie. En wat blijkt…ze nemen onze veiligheid hoog op en we krijgen een persoonlijk bewaker…een politieman met, natuurlijk, een AK47. Die avond kijken we naar de voetbalwedstrijd Nederland Mexico. De politieman zit strak achter ons en wanneer wij rustig slapen zit de arme jongen op een krukje naast de vrachtwagen.

Eenmaal in de stad Calabar rijden we direct naar het consulaat en een half uur later lopen we mét visum de deur uit….Na nog een nachtje parkeerplaats, 250 kilometer rijden en tien controles staan we voor de grens…and how was your stay in Nigeria….nou…..er is niks gebeurd maar we hebben ons niet echt veilig gevoeld hier.

Nigeria, wat ons betreft een wetteloos land. Honderdvijfenzestig miljoen mensen, het merendeel vriendelijk en arm. Slechts een klein deel profiteert middels zelfverrijking van de enorme rijkdom en de rest maakt de boel onveilig in een poging om op criminele wijze ook mee te delen in die welvaart