De ene Kuta is de andere niet

Het voorbandje van de motor wordt voor vertrek nog snel vervangen maar dan zijn we op weg naar Lombok. In de haven van het dorp Pandangbay is de eerste (en enige, blijkt later) politiecontrole. De politieman neemt rustig de tijd en vraagt, zoals verwacht, naar het internationale rijbewijs. Peter laat zijn rijbewijs zien….oh.. zegt de man, dit is geen internationaal rijbewijs… nu moet ik jullie een boete geven…van 1,2 miljoen rupiah en glimlacht. Nee hoor, zegt Peter, lacht vriendelijk terug en overhandigt de man het briefje van de toeristenpolitie. We zien hem denken…potverdorie, hoe kom ik nu aan mijn geld… .hij loopt eens rond de motor en bekijkt de kentekenpapieren...en zegt dan ..je moet de eigenaar van deze motor bellen....de papieren zijn niet in orde. Prima… zegt Peter, maar wij zijn niet van de politie dus dat bellen moet je zelf maar doen. De man zucht, gaat nog even door met het verzinnen van mankementen maar laat het daarbij. We halen net op tijd en zonder boete de (langzame) veerboot naar het dorp Sengigi op Lombok.

Het is vier uur varen en het is behoorlijk ruig op zee. Bij aankomst in de haven kijken we eens goed om ons heen. Dit zou een levendig en toeristisch dorp moeten zijn maar het is hier wel erg rustig. Borden met plaatsnamen zie je nauwelijks in Indonesië. Af en toe zie je aan een naambord bij een kantoor of winkel in welk dorp je bent maar vaak blijft het gissen. De man aan wie we vragen of we in Sengigi zijn moet lachen...nee...alleen de snelle veerboot komt aan in Sengigi..jullie zijn in Lembar, zestig kilometer zuidelijker…oh… oké. Dan gaan we eerst naar de 300.000 inwoners tellende hoofdstad Mataram. De stad heeft veel weg van een Afrikaanse stad, onverharde wegen, paard en wagens, veel straatverkopers, en traditionele markten, maar wel een met veel moskeeën.

We rijden in een paar dagen via centraal en noord Lombok richting het zuiden, maken lange wandelingen langs rijstvelden en bossen en maken kennis met de grootste bevolkingsgroep van het eiland; de Sasak. Alle Sasak zijn moslim. We vinden Lombok een mooi groen en rustig tropisch eiland.

In Senaru, een klein bergdorp aan de flank van de vulkaan Rinjani ontmoeten we een paar andere toeristen, ook op de motor. Het zijn Jean-Marc en Fabiola en het is bijna niet te geloven maar ze komen uit het ons inmiddels welbekende Venezuela. Fabiola werkt bij het staats oliebedrijf en Jean-Marc deed zaken in onroerend goed. Deed, want binnen het huidige politieke regime (Chaves) is het slecht zaken doen in Venezuela. Ze zijn erg verbaasd te horen dat wij met de vrachtwagen vier maanden door Venezuela hebben gereisd, zo positief zijn over het natuurschoon en de vriendelijkheid van de bevolking én dat we het er veilig van hebben afgebracht. We luisteren naar elkaars verhalen, zijn het erover eens dat Chaves hun mooie land aan het kapotmaken is  en bij het afscheid spreken we af contact te houden.

Op Lombok worden we, net als in de weken op Sumatra, regelmatig aangesproken door scholieren en studenten. Ze vragen dan voorzichtig of wij met hen Engels willen praten. Op school wordt niet aan conversatie Engels gedaan, dus dit is een mooie manier om te oefenen. Waarom roken jullie, vragen we de jongens tijdens zo’n gesprekje. De jongens roken allemaal, beginnen ermee zodra ze een jaar of tien zijn en met veertien jaar zijn het kettingrokers. Ze halen de schouders op… gewoon omdat we jongens zijn. En waarom roken jullie niet vragen we aan de meisjes…nou gewoon, omdat we vrouw zijn. Zo simpel.

We rijden naar Kuta, een klein en nu nog rustig vissersdorp aan een prachtige baai in het zuiden van Lombok. Ook in de directe omgeving zijn prachtige baaien en stranden te vinden. Het lijkt in niets op het door toeristen platgelopen Kuta op Bali. We vinden er een mooie kamer in een villa die is opgedeeld in drie aparte ruimten. De eigenaar woont in Jakarta en Adi en Jara, een jong stel met een baby, runnen samen het ‘bedrijf’. Het lijkt volgeboekt en druk met Indonesische gasten maar dan horen van Adi dat het de broer is van de eigenaar met zijn hele familie. Deze broer is de hoogste politiebaas van Lombok. De politieman stelt zich voor, laat al zijn insignes zien en legt uit dat hij vanwege het Nyale (zee wormen) festival in Kuta aanwezig moet zijn….om de orde te handhaven. Het is wel jammer dat hij de villa gebruikt als basis om de’ troepen’ aan te sturen. We hebben weinig privacy, er lopen de hele dag vage figuren in en uit en de man in kwestie zit de hele dag te bellen en te overleggen.

Het Nyale of ‘zee wormen’ festival is een jaarlijks terugkerend spektakel. De Sasak komen dan vanuit heel Lombok  (en allemaal op de motor, zo lijkt het) naar Kuta om er de zeer proteïnerijke en smaakvolle wormen te vangen. De eitjes van deze zeewormen zitten tussen het koraal en komen één keer per jaar op het ritme van de maankalender allemaal tegelijk in dezelfde nacht uit. Rond het vangen van de wormen is een heel festival gebouwd. De dagen ervoor beginnen de festiviteiten met parades, stokvechten en paardenraces waarbij jongetjes van acht zonder zadel en met blote voetjes als jockey worden gebruikt. Het zijn dappere jochies want het gaat best hard en regelmatig valt er één van het paard af of gaat het paard met berijder en al tegen de vlakte op de onregelmatige ondergrond. De hele nacht is er muziek en theater. De legende is dat de wormen eigenlijk de haren zijn van een prinses (Nyale) die in vertwijfeling de zee in ging omdat ze niet wist welke van de 7 prinsen ze moest kiezen. Van ellende verloor ze haar haren die vervolgens veranderden in de wormen. Vroeg in de ochtend gaat de hele massa met een netje de zee in gaan om ze te vangen en een paar uur later zien we emmers vol met de snotterige substantie op de markt terug. Het schijnt heel lekker te zijn maar we hebben het niet geprobeerd. (inderdaad Wim….watjes!)

Na het feest gaat de politieman eindelijk terug naar zijn eigen huis in Mataram. Wij hebben het gevoel dat Adi nu pas durft te praten, over de moeilijke situatie met de familie van de eigenaar. Er valt geen geld te verdienen aan kamers die twintig dagen per maand in beslag worden genomen door niet betalende familieleden. Adi heeft Engels gestudeerd maar een baan in het onderwijs kan hij niet betalen….huh betalen hoezo? Tja, een overheidsfunctie moet je hier kopen zo legt hij uit want alleen een overheidsfunctionaris krijgt later pensioen. Deze banen zijn dus erg gewild. De familie van de politieman bijvoorbeeld heeft 800 euro betaald om hem bij de politie te krijgen. Dit verdwijnt dan rechtstreeks in de zakken van corrupte personeelsfunctionarissen.

Peter geeft Adi een paar computerlessen want het schrijven en versturen van e-mail vindt hij moeilijk. Na vijf dagen nemen we afscheid en rijden we naar de havenplaats Bangsal. We laten de motor achter en genieten een paar dagen van het auto/motorvrije eiland Gili-Air….vakantie tijdens de vakantie.

Na twee weken Lombok leveren we de motor weer in en zijn terug in Kuta/Bali. Daar horen we dat Chaves een paar dagen terug al is overleden…..ongeveer toen we met Jean Marc en Fabiola over hem zaten te praten…..