Colombia; wat went het snel

Nog even Ecuador in het kort; een klein maar prachtig land, landschappelijk heel gevarieerd. De mensen zijn gereserveerd maar vriendelijk. Ecuador maakt een behoorlijk ontwikkelde indruk met een goede infrastructuur, in de steden grote moderne winkels en heel veel nieuwe auto’s (veelal gekocht tijdens een bankencrisis een paar jaar geleden toen de Ecuadorianen liever hun geld in materiële zaken staken dan dat ze het bij de omvallende banken lieten staan). Diesel kost 20 eurocent per liter, een warme maaltijd tussen de één en twee euro en het uurloon (wat je moet betalen als klant bij een garage bijvoorbeeld) is ongeveer drie euro vijftig per uur. We zijn vanwege de hoge kosten (je bent toch gauw een paar duizend euro kwijt als je het goed wilt doen) niet naar de Galapogos eilanden geweest.

We zijn nog maar een paar dagen in Colombia en staan in de prachtige tropische tuin van een hotel annex camping en het is eigenlijk voor het eerst dat we op een camping een heus 25 meter zwembad tegenkomen. We blijven er twee dagen staan en het is warm dus trekken we heel wat baantjes. Na het afscheid van de Zwitsers die richting Ecuador reizen en Simone de Belg die in zijn eentje al een aantal jaren over de wereld zwerft, rijden we naar Popayan, een middelgroot stadje midden in de Caucavallei. We zoeken en vinden een rustige straat en gaan even rondkijken in de stad. Wanneer we terugkomen zien we een groepje mensen en een aantal politieagenten bij de vrachtwagen staan. Hola..que passa? vragen wij. Nou..zeggen de agenten, deze bewoners uit de straat willen niet dat jullie hier blijven staan. .. hoezo? vragen wij… is er een parkeerverbod of staan we iemand in de weg? Nou nee, maar ze willen dat jullie op een bewaakt parkeerterrein gaan staan. Maar..vragen wij aan de agenten vinden jullie dan dat wij weg moeten? Nee..ons maakt het niet uit hoor en lopen lachend de straat uit. Een man die de hele tijd heeft staan kijken wenkt ons. Ach, de mensen hier zijn soms een beetje bang voor vreemden, zet de auto maar hier voor mijn hotel dan kan er niemand iets van zeggen. We blijven dus gewoon in de straat staan en na verloop van tijd wordt er hartelijk gegroet en komen er (gelukkig) steeds meer mensen een praatje maken. Schuin aan de overkant is een kantoor van de vakbond voor werknemers in de energiesector. Alberto, één van de vakbondsleiders wil dolgraag “zijn” kantoor laten zien en neemt ons mee voor een rondleiding. Hij stelt ons voor aan de medewerkers en is vooral erg trots op de tien flex plekken die het pand rijk is. We horen dat er drie kantoren zijn; het kantoor in Popayan, een kantoor midden in de jungle (Letitia) en een kantoor in Bogota. Alvaro woont in Bogota maar reist voor zijn werk heen en weer tussen deze drie kantoren. Een aardige man en het verbaast ons niet dat we een paar uur later een mail ontvangen met de tekst….kom bij me langs wanneer jullie in Bogota zijn dan laat ik jullie de stad zien.

Op zondag 31 oktober worden er in het hele land verkiezingen gehouden. Wij gaan vragen aan de toeristenpolitie of we veilig de weg op kunnen. Nou nee zeggen zij, jullie moeten vandaag echt niet de weg op. Jullie kunnen wel gaan rijden maar echt veilig is het niet, alle wegen in het land, steden en dorpen worden streng bewaakt en er zijn veel controles. Men verwacht grote onrust en rellen vanaf het moment dat de uitslag vanavond bekend zal worden. Wij blijven in de stad, kijken een beetje rond bij de stemlokalen en bij de markt waar veel bush-bush-bussen staan: oude Amerikaanse, beschilderde vrachtwagens met houten banken en zonder ramen. Ze worden hoog  opgeladen en de mensen  op de banken wachten geduldig op het vertrek.

We lopen naar het natuurhistorisch museum . Het museum lijkt gesloten en dat is gek, in de informatie staat echt dat het museum open zou moeten zijn. We horen van de bewaker dat het museum vanwege de verkiezingen is gesloten. Waarom vragen wij hem….toeristen hebben toch niets van doen met de verkiezingen?  Dan fluistert hij….ergens in Colombia is een heuse Picasso gestolen..en nu zijn er, door de verwachte verkiezingsonrust, geen politiemannen beschikbaar om het museum te bewaken en daarom zijn alle museums vandaag dicht. In Popayan blijft het die dag en avond heel kalm.

Op de rustige maandagmorgen vertrekken we richting de grootste archeologische plek van Colombia in San Augustin. Daarvoor moeten we wel weer een bergketen van de Andes over via een onverharde weg. De weg is slecht en samen met de prachtige groene omgeving doet het ons terugdenken aan de Carretera Austral in Chili. Tussen de middag gaan we lunchen in een restaurant en zien daar op tv dat er in de omgeving van Popayan toch hevige rellen zijn uitgebroken. Na zes uur rijden over 110 km komen we aan bij het park waar we op de parkeerplaats overnachten. De Colombianen vinden de auto maar vooral de motor prachtig en we krijgen veel “aanloop”. Er worden heel veel foto’s gemaakt en mannen zouden geen echte mannen zijn wanneer ze ook niet even achter het stuur willen zitten en de vrouwen willen dolgraag naar binnen om naar de ‘cocina’ ( keuken) te kijken.

De verschillende locaties met graven uit pre-koloniale tijd die versierd zijn met beelden van een beschaving, waar overigens weinig over bekend is, zijn indrukwekkend en de omgeving ook.  We rijden met de motor over de kleine onverharde wegen, langs koffie en suikerrietplantages. Al een poosje volgen we een andere motor waarvan de passagier een rugtas draagt met de woorden “servicio medico”. Bij een kruispunt spreken we hen aan en wat blijkt? Het is de thuiszorgzuster van San Augustin en omgeving. Op de motor (met chauffeur) bezoekt zij de mensen thuis en doet daar de verpleegtechnische handelingen. De zorg is gratis en de zuster wordt betaald door de overheid. Ik kan het niet nalaten om te vragen of ik mee kan naar een paar van haar cliënten. Maar jammer genoeg ze is net klaar en op weg naar huis.

Even verderop zien we een werkend suikerrietfabriekje en we vragen of we mogen kijken. Een vraag die ze hier kennelijk niet iedere dag krijgen want de mannen reageren enthousiast en laten ons het hele proces zien. De rietstengels gaan door de pers, het daaruit ontstane sap wordt gefilterd, gekookt en ingedroogd en na afkoelen tot blokken ‘panela’ gemaakt. Van de panela kan later met water of vruchtensap weer een drankje gemaakt worden….al dan niet met rum. Het restafval van de stengels wordt gedroogd en later gebruikt als brandstof. We mogen het sap en de panela proeven en wanneer we vertrekken krijgen we nog een litertje sap mee voor onderweg.