de cirkel is rond

12 oktober 2012 - Montevideo, Uruguay

De cirkel is rond,

We gaan tanken in het kleine dorp Santiago midden in de provincie Rio Grande do Sul. Buitenlandse toeristen zien ze hier nauwelijks, die rijden in deze provincie langs de kust ( zoals wij twee jaar geleden ook hebben gedaan). De medewerkers van het tankstation weten niet wat ze zien, er worden heel wat foto’s gemaakt, we krijgen koffie aangeboden en iedereen neemt de tijd om een praatje te maken. De aangrenzende winkel verkoopt uitsluitend ‘gauchoproducten’; zadels, poncho’s, messen, stijgbeugels en veevoer. We wandelen wat rond in het dorp en gaan nog één keer naar een restaurant voor een Rodizio (lopend buffet). Het is pas elf uur maar het restaurant, wat eigenlijk niet meer is dan een kleine houten keet, zit al volgepakt met hongerige gaucho’s.

De boot die ons en de truck terug moet brengen naar Europa, de ‘Grande Buenos Aires’, vertrekt niet, zoals voorheen, vanuit Buenos Aires maar vanuit Montevideo (Uruguay). Dit met dank aan de president van Argentinië die nauwe banden onderhoudt met haar grote voorbeeld en helaas net weer herkozen president van Venezuela, Hugo Chaves. Ook Cristina is, tegen de zin van vele Argentijnen, begonnen aan een’ socialistische revolutie’ en voert allerlei rare regels in. Zo mogen er geen auto’s van bepaalde merken meer worden ingevoerd, mogen Argentijnen nog maar een beperkte hoeveelheid buitenlandse valuta kopen per jaar (er ontstaat alweer een zwarte markt)én mogen veel schepen van Europese maatschappijen niet meer aan- en afmeren in de haven van Buenos Aires.

We hebben de kust van Uruguay al gezien en ook een deel van het westen en kiezen daarom voor een route door het binnenland. In het stadje Rivera gaan we de grens over en het is alsof een Franse provincie binnenrijden. Het is groen en heuvelachtig, we zien koeien en hier en daar nog een gaucho. Uruguay is vier keer zo groot als Nederland en heeft 3,5 miljoen inwoners. Deze inwoners zijn de nazaten van immigranten uit verschillende Europese landen (de oorspronkelijke bevolking; indianen zijn in 1850 zo goed als uitgemoord) maar voornamelijk Basken en Italianen. We kamperen aan landweggetjes op het platteland en aan rivieren en regelmatig worden we aangesproken met de vraag wat we van Uruguay vinden. De mensen zijn open en vriendelijk en trots op het land. In Durazno, een dorp met brede straten die vol staan met platanen zitten we een middagje op de plaza. We kijken naar de schoolkinderen die op het plein gymles krijgen, allemaal in het uniform van witte jurk met grote blauwe strik. Er is één meester die met zijn klas een uur lang rondjes rond het plein loopt. De kinderen zijn een jaar of tien/elf maar lopen het hele uur keurig in de rij, hand in hand en rustig pratend achter de meester aan. Waar zie je dit nog?

We doen er zo bijna een week over om de 500 km naar Montevideo te overbruggen, en in elk dorp waar we stoppen zien we de vele ‘verse pasta’ winkeltjes/fabriekjes. Lekker maar duur….Na deze week weten we het zeker. Uruguay is het duurste land van Zuid-Amerika! De diesel bijvoorbeeld kost bijna net zoveel als in Nederland en de prijzen in supermarkten, winkels in luxe artikelen, kleding en schoenenwinkels liggen ver boven die van Nederland. Maar….een goede fles wijn koop je voor twee euro en voor een pond malse, boterzachte biefstuk betaal je nog geen vier euro.

Voor het eerst hebben we in een stad grote moeite om een kampeerplek te vinden. Montevideo ligt aan de Rio Plata en de Rambla (wandelpromenade)is van noord naar zuid 22 kilometer lang. Helaas is de drukke snelweg er vlak naast. Ook in het centrum zijn de straten breed en het verkeer druk. Gelukkig vinden we na wat speurwerk een redelijk rustige straat en staan we geparkeerd tussen de kerk en een crèche, op een paar minuten lopen van de boulevard. Het is een Europees aandoende stad, er zijn prachtige gebouwen, moderne winkels en (bruine) cafés en restaurants die niet onderdoen voor die in Amsterdam. En gelukkig voor Peter, die erg van oude auto’s houdt, rijden er een heleboel oldtimers rond.

In Montevideo zijn er veel mensen die een hond hebben en de meeste honden zien er mooi ‘opgepoetst’ uit. De honden maken, al of niet met dekentjes tegen de kou en strikjes in het haar, wandelingen met het baasje of met een professionele ‘honden uitlater’ ( vaak studenten die tegen een kleine vergoeding vijf tot vijftien honden tegelijk mee uit wandelen nemen). Alleen jammer dat iedereen ‘vergeet’ de poep van de lieve beesten op te ruimen. De straten liggen er vol mee, echt smerig. Door de hele stad staan grote afvalcontainers die netjes worden gevuld door de bewoners en vervolgens net zo hard weer worden leeggehaald door een legertje afvalverzamelaars. Ze rijden met paard en wagen langs de containers en hebben allemaal zo hun specialisatie; de ene verzamelt plastic, de ander blik en weer een ander allerlei verkoopbare rommel. Het ziet er toch een beetje raar uit die mannen die in een afvalcontainer staan. Helaas maken ze er wel een bende van…wat ze niet kunnen gebruiken laten ze op straat naast de containers liggen.

Op een dag maken we kennis met Ricardo. Hij is geboren in Montevideo en is, nadat hij 25 jaar in Amerika heeft gewoond, alweer negen jaar terug in zijn geboorteland. Ricardo wil ons graag wat van de stad laten zien en neemt ons op sleeptouw, eerst naar zijn favoriete kroeg en een paar dagen later naar één van de oudste clubs van Montevideo voor een leuke avond vol tango en milonga. Hij kan ons een hoop vertellen over Uruguay. We krijgen aanloop van mensen uit de straat en e-mails van mensen uit de omliggende flatgebouwen en drie medewerkers van een kantoor gooien een papieren vliegtuigje uit hun raam, zo bij ons naar binnen. De boodschap van Ana, Lucia en Valeria luidt als volgt: bedankt voor jullie bezoek aan Uruguay, wij wachten op een bericht en laat maar weten wanneer jullie iets nodig hebben. Wat hebben we dit toch vaak gehoord en gelezen de afgelopen jaren in Zuid-Amerika.

Ondertussen wachten we nog steeds op de boot en de oorspronkelijke vertrekdatum van 9 oktober wordt bijgesteld naar 12 oktober en dan naar 15 oktober. Onze medepassagiers hebben we op één van de lange wandelingen die we door de stad maken al gevonden. We zijn straks vier weken aan boord met een Duits en een Italiaans stel die ook een reis per camper door Zuid-Amerika hebben gemaakt. Ons ‘rondje’ Zuid-Amerika zit er op, de cirkel is rond.

Wordt vervolgd

                        

Foto’s

5 Reacties

  1. Ingrid:
    12 oktober 2012
    Ik krijg direct kippenvel als ik de laatste zin lees. Tweeënhalf jaar! Zo'n lange tijd. En dan nu al snel het afscheid van dit prachtige continent. Ben heel benieuwd naar het vervolg. Gaan jullie al snel weer op pad. Al definitieve plannen? Of eerst Kerst en Nieuwjaar in Nederland? In ieder geval een behouden vaart! We, mijn man inmiddels ook, blijven jullie volgen!
    Groet,
    Ingrid
  2. Arie Duijndam:
    14 oktober 2012
    Gracias por las historias bonitas. Qué lástima que el viaje ha terminado! Espero que habrá una gota.
    Saludos,
    Arie
    Noordwijk
  3. Cees:
    17 oktober 2012
    Hallo Peter en Els, leuk dat we jullie nog even ontmoet hebben bij de boot. Wij staan inderdaad bij Heinz en Silvia , prima plek om een beetje te acclimatiseren en de camper in te ruimen.goede reis terug met de Grande Amburgo
    Groeten
    Cees en Yvonnemarijke
  4. Paul de Beer:
    20 oktober 2012
    Wordt het net zomer in Zuid Amerika en worden de dagen hier steeds korter . . .
    Dank voor twee-en-een-half jaar leuke verhalen en schitterende foto's!
    Wat wordt het volgende continent?
  5. Leonardo pose:
    9 november 2012
    hola que tal soy fotografo profesional, les tome una foto en montevideo-uruguay en la puerta de una iglesia en pocitos , su vehiculo es el sueño de todo aventurero y fotografo . saludos