Zuid-Amerika; een korte terugblik

We zijn alweer ruim een week terug in Nederland. De terugreis per boot is prima verlopen, een week later dan gepland vertrokken, maar netjes na 28 dagen varen mét de vrachtwagen aangekomen in Antwerpen. Op het schip hebben we een kamer op de twaalfde(!) verdieping. Er staan er een paar duizend voertuigen op de verschillende dekken geparkeerd en er is een bemanning van Italiaanse en Indiase afkomst. We lopen honderden rondjes over het dek, kijken naar dolfijnen en vliegende vissen, gaan van boord in Dakar, Tilbury en Hamburg. We eten twee keer per dag pasta en nog veel meer calorierijk voedsel, praten met medepassagiers én hebben veel tijd om te mijmeren over een prachtig continent: Zuid-Amerika.

In ruim tweeënhalf jaar hebben we alle landen van Zuid-Amerika bezocht en in de afgelopen periode hebben we regelmatig de volgende vragen gesteld gekregen.

Wat vinden jullie het mooiste land?

Dat is voor ons niet aan te geven. Ieder land van het continent heeft zo zijn charme, is het niet de ruimte, dan zijn het wel de mensen. Denk je het Andesgebergte wel ‘gezien’ te hebben en ben je eindelijk in de tropen dan denk je gek genoeg ook weer terug aan de tijd in het hooggebergte en hoe fantastisch mooi het daar is. Bolivia vonden we, vanwege de enorme veelzijdigheid aan landschap, natuur en bevolking en het feit dat het land het minst ontwikkeld is van alle landen eigenlijk het meest interessante en uitdagende land om door te reizen. Er is alleen geen strand en zee…..

Is het gevaarlijk om door Zuid-Amerika te reizen?

Nee, absoluut niet. We zijn nergens echt bang geweest, al zijn er wel van die ‘momentjes’ gepasseerd, zoals het bijna schietincident in Brazilië. Vrij kamperen is nergens een probleem. Natuurlijk hebben we wel het voordeel gehad van de vrachtwagen. Deze is groot en hoog en het is moeilijk om in te breken. Je moet voor het wild kamperen zowel in bebouwde als onbebouwde gebieden wel voelsprieten ontwikkelen en alert blijven. De grote steden in Venezuela hebben we zoveel mogelijk ontweken.

Wordt het niet saai om zo lang in hetzelfde continent rond te reizen?

Nee, saai hebben we het nooit gevonden…nou ja… misschien wel een beetje in dat stukje Frankrijk naast Suriname maar daar zijn we maar kort gebleven. We hebben in elk land geprobeerd niet te vaak in de reisboeken te kijken of op de vele websites voor reizigers,( hoewel je er niet helemaal aan ontkomt ) maar zoveel mogelijk onze eigen weg gezocht. Daardoor blijft het ook avontuurlijker.

Zijn jullie mogelijkheden tegengekomen voor het doen van vrijwilligers en/of ontwikkelingswerk?

Tja, de plannen zijn er zeker geweest maar we hebben teveel gezien waar we  zo onze twijfels over hebben, waardoor  we nu een beetje sceptisch staan tegenover sommige vormen van hulp.

We hebben de honderden foeilelijke enorm grote reclameborden voor PLAN gezien in Bolivia (waarom moet je in het land waar je hulp biedt reclame voor jezelf maken?), de blauwe toiletgebouwtjes in het overwegend groene landschap van Peru ( en niemand die gebruik maakt van die wc’s in Peru).

In Ecuador zagen we hoe Engelse jongeren op het strand boompjes plantten terwijl de Ecuadoraanse jongeren, notabene in het zicht van de Engelsen,  lekker op het strand lagen. (We hadden eerder in Kaapstad al gezien hoe buitenlandse vrijwilligers huisjes in krottenwijken een nieuw verfje gaven terwijl de bewoners in de ‘shebeen’ aan het bier zaten?).

Dan Suriname, waar bewoners van 12 dorpen in het binnenland ‘thuiszorg’ krijgen. Al jaren gefinancierd door een grote Nederlandse zorgverzekeraar. Het lijkt een mooi project maar we hebben er toch zo onze twijfels over.

Daarnaast kun je tegenwoordig bijna alleen tegen betaling vrijwilligerswerk doen. Doe je dit via een reisorganisatie dan heet zoiets heel mooi een “feel good’ reis en het is niet moeilijk te raden waar een deel van dat geld naar toe gaat. En daar is eigenlijk ook alles mee gezegd; je doet het dus voor jezelf.

Gelukkig hebben we ook ‘goede’ projecten gezien en bezocht zoals het kinderziekenhuis in Arequipa, Peru, waar Nederlandse artsen in hun vrije tijd Peruaanse kinderen opereren. De stichting Cirec in Bogota, Colombia, die kinderen en volwassenen die slachtoffer zijn geworden van de door de FARC achtergelaten mijnen (ja Tanja!), aan protheses helpt. Het project van een Boliviaanse Pater die straatkinderen opvangt en hen onderdak biedt en de ijsfabriek in Cajamarca van de Nederlander Pim en zijn Peruaanse vrouw die zich al jaren inzetten voor doven.

Maar …..we hebben dus niet de behoefte gevoeld zelf ergens aan de slag te gaan. Heel eerlijk gezegd vinden we grote delen van Zuid Amerika al zo ontwikkeld dat het ook zonder hulp vanuit andere landen zou moeten kunnen.

Wat zijn de hoogte/minpunten geweest?

Ieder land kent wel een hoogtepunt; de weidsheid en het prachtige licht in het Patagonia van Argentinië en Chili, de indrukwekkende walvissen in Argentinië en Ecuador, het enorme Andesgebergte in de westelijk gelegen landen, de ongerepte natuur en de zoutmeren in Bolivia, de prachtige route van Cajamarca naar Kuelap in Peru, de wilde Pantanal in Brazilië, de onverwachte veiligheid in Colombia, het Amazonegebied in de diverse landen en de verrassende en weinig bezochte gebieden van Venezuela en Guayana en de onovertroffen sfeer in Suriname.

Minpunten kunnen we ook wel noemen; de enorme hoeveelheden zwerfvuil (zelfs in de meest ontwikkelde delen), de overal aanwezige zwerfhonden (die het vuilprobleem nog groter maken doordat ze de vuilnisbakken leegtrekken) en die je wakker blaffen ’s nachts en de nogal “luidruchtige cultuur” (zoals een in Ecuador wonende Amerikaan het noemde), waardoor we, nu nog, zomaar de baslijn van de meest populaire liedjes in Zuid Amerika naar boven kunnen halen.

Maar het echte hoogtepunt vinden wij de bevolking van heel Zuid Amerika. (én de daar woonachtige Nederlanders). In ieder land werden we getroffen door de vriendelijkheid, oprechte belangstelling en de enorme gastvrijheid waarmee we vaak ontvangen werden.

Wat wordt het volgende traject?

Half januari vertrekken we richting Indonesië en de Filipijnen voor een reis van vijf tot zes maanden per openbaar vervoer en met de rugzak. In de zomer willen we in Nederland de vrachtwagen opknappen en klaar maken voor een reis naar en door Afrika. We hebben geen idee hoelang we daarover gaan doen, maar we zullen zeker gedurende deze reizen het blog weer gaan bijhouden.

……….wordt vervolgd dus!

PS: Het blijft jammer dat we onze foto’s alleen verkleind kunnen plaatsen op reislogger. Het zijn er deze keer maar een paar. Wel hebben we nu nog wat, nooit eerder geplaatste video’s, op de site gezet…zijn best grappig eigenlijk.