van west naar zuid-afrika

Voorbij het dorpje Boko gaat het asfalt over in een zanderige piste. Het is niet de piste die op de kaart staat aangegeven maar is volgens een paar dorpsbewoners de ‘oude weg’, en sinds 1940 al de route naar Luozi. De piste is kortgeleden opgeknapt en volgens hen beter dan de route op onze kaart. We volgen de aanwijzingen van de dorpsbewoners en rijden via de oude route richting het grensdorp Manianga. De omgeving is fraai en heuvelachtig. We zien van ver de dorpjes op de toppen van de heuvels en in de dalen het groen; kleine oases met fruit (sinaasappels) en palmbomen.

Een kilometer vóór Manianga staan we stil voor twee vergrendelde slagbomen, niemand te zien. We toeteren en na een kwartiertje komen er een paar mannen aangewandeld. Het blijkt de immigratiepolitie van de democratische republiek Congo. Zwijgend bestuderen ze de paspoorten en wanneer ze in de gaten krijgen dat we het visum niet in Nederland maar in Accra hebben gehaald komen de vragen ….waarom we het visum niet in Holland hebben gehaald (sinds kort is het verplicht om het visum in het thuisland te halen)….waar gaan jullie heen in ons land….is er al een visum voor Angola?. Eén van de mannen gaat een rondje bellen maar uiteindelijk gaat de slagboom open en worden de paspoorten gestempeld….op één voorwaarde…in Luozi zijn we verplicht langs de politiechef te gaan..huh?…ter controle…ze hebben hem gebeld en hij verwacht ons.

De piste in Congo DRC is in zeer  slechte staat. Gelukkig is het droge tijd in centraal Afrika, anders is deze piste wel heel erg verraderlijk; hier en daar is het behoorlijk steil en om dan door de modder en de regengeulen omhoog, of nog erger omlaag te glijden lijkt ons lastig. Maar het blijft droog en een dag later staan we in Luozi in het kantoor van de ‘chef’. Ook hij gaat, na het zien van de visa, direct bellen (geen idee met wie, misschien wel met z’n moeder). Hij wil van ons horen dat we niet naar Kinshasa gaan en de kleine grensovergang bij Luvu naar Angola gaan nemen….want…in Kinshasa heb je een probleem hoor...daar sturen ze jullie direct terug. De chef is ‘bereid’ om voor tien dollar per persoon onze informatie naar het kantoor in Luvu te faxen zodat we daar snel en ‘probleemloos’ door kunnen….dan praten we er niet meer over. Omdat we weten dat je officieel inderdaad in Nederland je visum moet halen, betalen we voor de eerste keer tijdens deze Afrika-reis smeergeld en rijden naar de rivier.

Het is ochtend wanneer we aansluiten in de rij wachtende vrachtwagens en vragen eens rond. De veerboot gaat een paar keer per dag en per overtocht kunnen er een aantal passagiers en één of twee vrachtwagens mee. Het kan dus even duren voor je aan de beurt bent. Er lopen allerlei mannetjes rond in pak en met aktetas en door één van hen worden we ‘ingeschreven’ zodat de kapitein in het boek kan zien wie er wachten. Er wordt wel een kleine donatie verwacht…..maar als dank mogen we een paar plekjes in de rij opschuiven. Na een uur arriveert de veerboot, twee vrachtwagenchauffeurs zijn het wachten zat en proberen ongeveer tegelijk hun wagen de veerboot op te rijden. De achterste is zwaar overbeladen en zit gelijk voor de oprit vast in het strandzand. Nu kan er niemand meer langs….de veerboot vertrekt. Het duurt uren voordat de vastzittende vrachtwagen voor de helft is afgeladen en uiteindelijk de boot op kan. Drie vrouwen sjouwen met grote zakken sinaasappels. Ze vragen of ze, inclusief lading, met ons kunnen meerijden naar de verharde weg 100 kilometer verderop. Helaas hebben we daar geen plek voor want we bewonderen deze ondernemende vrouwen wel.

Om vijf uur zal het pontje voor de laatste keer die dag de rivier de Congo oversteken en eindelijk zijn we zijn aan de beurt. Maar op het moment dat de eerste vrachtwagen de boot oprijdt en wij al op de oprit staan worden we links en rechts ingehaald door drie personenwagens. We hebben deze auto’s tien minuten! eerder aan zien komen. Ze rijden snel vóór ons de boot op, de boot is nu vol en wij hebben het nakijken. Tsja waarschijnlijk hebben ze flink wat flappen uitgedeeld.  We kamperen op het strand, de volgende morgen ‘mogen’ we als eerste de veerboot op; dat kan ook niet anders want Peter zet de auto al heel vroeg aan de rand van de rivier en niemand die er langs komt.

Aan de overkant zien we de stoere, trotse vrouwen weer, ze hebben gelukkig een auto gevonden die hen met de zakken sinaasappels naar Kimpese zal brengen.

Al na drie dagen Congo-DRC en op een vrijdagmiddag rijden we de grensplaats luvu binnen. De formaliteiten worden vlot afgehandeld en we gaan op zoek naar de immigratie van Angola.  Het is markt en er staan, aan beide kanten van een smalle brug (de grens) wel honderd vrachtwagens, er is geen doorkomen aan. Er is ook veel politie...in de luie stoeltjes onder het afdak. We vragen hen of al dit vrachtverkeer bij de douane moet zijn maar nee de wagens zijn er alleen om de handel van en naar de markt te brengen. Nadat we hebben uitgelegd dat we toeristen zijn en wel graag de grens over willen beloven de mannen dat ze het verkeer zo zullen regelen dat we de brug over kunnen. Twee uur later staan we er nog….complete chaos. We hebben geen zin in een nacht kamperen tussen de vrachtwagens en nemen een beslissing….Peter maneuvreert de auto langs de rijen en roept tegen iedereen dat ze de brug moeten vrijmaken en het werkt…. er komt er beweging vanuit de luie stoelen, de mannen houden de wagens aan de andere kant van de brug tegen…we kunnen er langs.

Aan de andere kant worden we opgevangen door een Portugees sprekende (en dat is wennen!) en zeer vriendelijke Angolese politieman. Het immigratiekantoor is net gesloten maar we krijgen een rustige plek aangewezen om te overnachten. De volgende morgen om acht uur wordt er op de deur geklopt en onder begeleiding van een vriendelijke politieman lopen we naar het supermoderne kantoor. Een kwartier later is alles geregeld….welkom in een andere wereld….die van zuidelijk Afrika.