de week van de slapeloze nachten

Binnen 200km in dezelfde provincie, geen winkel te bekennen toch nog drie keer de fruit en groentecontrole. Nee, we hebben niets bij ons zeggen we alsmaar, en dat is voldoende om ons zonder verdere zoekacties door te laten. Waar gaat dit over.....  Chilechito is de op een na grootste plaats van de provincie La Rioja en ziet er ( ten tijde van de Siesta na dan)gezellig uit. We worden hier een paar keer aangesproken met de vraag of we van Parijs-Dakar zijn. We leggen we uit wat we hier doen en horen dan dat in 2011 Parijs Dakar ook Chilichito aandoet en daar zijn ze hier reuze trots op. Er zijn veel honden in Argentinie, zwerfhonden en waakhonden. We hebben wel gemerkt dat in de straat waat we staan om te overnachten een paar honden zijn. Dat gebeurt vaker maar meestal hebben we er geen last van. Nu zitten er in de muur waarachter de honden staan, een paar gaten waar die honden hun kop doorheen steken om vervolgens naar ons te gaan staan blaffen. Ze gaan zo onophoudelijk tekeer dat we midden in de nacht inpakken en een aantal straten verderop parkeren. Weinig geslapen, pech. De gasfles moet worden verwisseld en Peter loopt met de fles op zijn schouders het dorp in als hij wordt aangesproken door een man op een brommertje. Laat mij het maar voor je doen zegt hij, ik weet de weg en kan de fles op de brommer meenemen. Een uurtje later komt hij terug met de volle gasfles en behalve voor het gas hoeft hij er niets voor te hebben. Zomaar ..doet iemand dit voor een paar volstrekt vreemden! We hebben onze zinnen gezet op een bezoek aan Nationaal Park San Guillermo, een hoogvlakte en nog maar net ontsloten voor toerisme. We rijden via het dorp Rodeo omdat we eerst een vergunning moeten ophalen maar dan.. De parkwachter kijkt naar onze vrachtwagen en schudt het hoofd. Onze auto kan het park niet in, de wegen zijn te smal en er zijn een stuk of tien rivieren te doorkruisen. Dit kan (nu nog) alleen met gids in speciale terreinwagens. Teleurgesteld vervolgen we onze weg richting Nationaal Park El Leoncito. Het is een groot land Argentinie en we rijden nu ook weer een paar honderd kilometer in volstrekt niemandsland.Door een prachtige vallei met rondom  besneeuwde bergtoppen.  We merken op dat er hier niet alleen eengezinshuizen bestaan maar ook eengezinsdorpen! Dorpen met namen die in deze streek vaak blijken te eindigen op Gasta. Nonogasta, Sanogasta, Vichigasta en Callingasta. In het volstrekte niemandsland wel weer een politiecontrole. Nou.. deze politieman heeft nog nooit een buitenlandse toerist gezien, laat staan in een vrachtwagen. Na ,echt waar, een kwartier naar de papieren te hebben gestaard zegt hij..ah Duitsers en wil hij graag de hele vrachtwagen van binnen zien. Nou ja, vooruit dat gunnen deze Duitsers  hem en hij vind het prachtig. Deze nacht heerlijk geslapen, rustig, midden in het niets. In het dorp Barreal stuiten we onverwacht op een wedstrijd hazewindhondenrennen. Er staat een man als een razende aan een vliegwiel te draaien met een plasticzak eraan waar de honden achteraan rennen. We zien dat er aardige bedragen aan pesos worden verwed maar het gaat allemaal erg traag. In anderhalf uur wordt er drie keer  gestart en dan houden we het voor gezien. El Leoncito ligt op 2500 meter hoogte en het is er droog (er valt gemiddeld 90 mm regen per jaar!) en heeft daarom veel heldere nachten en mooie sterrenhemels. Vandaar dat er juist in dit park twee sterrenobservatoria zijn en met nog wel de grootste telescoop ter wereld. ( weten we na een bezoek aan een van de observatoria). Er zijn vriendelijke parkwachters die ons ( de enige bezoekers) een mooie kampeerplek aanwijzen en we worden snel goeie maatjes met de twee honden. We maken een prachtige wandeling door een soort maanlandschap met uitzicht op de besneeuwde toppen van de bergen rondom en ‘s,nachts zien we een melkweg zoals we nog nooit gezien hebben en sterren die, zo lijkt het, je bijna kunt aanraken. En dan de slapeloze nachten. Wij zijn al drie dagen in Mendoza, de hoofdstad van de provincie Mendoza. Een stad met een miljoen inwoners en na een aantal aarbevingen te hebben doorstaan, een stad met veel laagbouw, brede straten, veel pleinen vol platanen en parken. Van andere reizigers horen we en in de boeken staat dat je veilig kunt kamperen in het grootste park van de stad; Parque Generaal San Martin. Tegen onze gewoonte in (normaal staan we altijd in een straat) doen we dit. Het park is enorm, met grote brede lanen , een roeivijver, enorme sporthal, een golf en tennisbaan. Het lijkt of heel Mendoza hier komt om te picknicken, wandelen, fietsen, rennen, fitnessen enz. Het ziet er gezellig uit en we horen van de politie dat we hier veiliger staan dan in de stad. Maar dan de nachten......Het blijkt dat men hier niet alleen komt om te sporten maar ook om te cruisen met, echt waar! honderden auto,s , motoren, brommers al of niet met bonkende geluidsmachines. We proberen het drie nachten, iedere nacht op een andere (wij hopen rustiger)plek. Maar tussen twaalf en vier uur ‘s,nachts is het hier enorme herrie en slapen lukt, echt niet. De wegen door het park zijn zo breed en in tegenstelling tot de rest van Argentie zonder verkeerdrempels, dat het wel snelwegen lijken waar iedereen met een vaartje van 150 km per uur overheen scheurt. Elke nacht om twee uur gaan de politiesirenes aan en word iedereen het park uitgejaagd. Gevolg een urenlange racebaan! Na drie slapeloze nachten geven we het op, we gaan gewoon in de stad staan.