Vissersdorpen en halve garen

We rijden met een grote boog om de stad Fortaleza heen en kamperen een nacht in het dorpje Canoa Quebrada. Het is een klein toeristisch dorp met een mooi breed strand maar met héle smalle straten. Als we het dorp inrijden gaan we op millimeters langs de gevels en daken en als  we het dorp uitrijden blokkeert een midden op straat geparkeerde auto de doorgang en we kunnen niet meer voor- of achteruit. De eigenaar van de auto is nergens te bekennen maar al snel komen buurtbewoners ons helpen. Samen met Peter tillen ze de auto de stoep op en zo kunnen we er nét langs.

Rio Grande del Norte is de meest noordoostelijke provincie van het land. We volgen zoveel mogelijk de kust en zien kilometers strand, hoge zandduinen, kleine dorpen en grote rivieren. We staan aan de oever van een rivier, een eindje van het centrum van Alto do Rodriques. Een slaperig boerendorp waar het lokale vervoermiddel nog het paard, paard en wagen en ezelkar lijkt te zijn. Een mooie plek maar waar komt die herrie dan vandaan?  We vragen een paar kinderen wat er aan de hand is…oh..niets bijzonders...er zijn binnenkort lokale verkiezingen en wat jullie horen zijn de geluidswagens van de verschillende partijen. We lopen door het centrum en zien (en horen vooral) verschillende auto’s en busjes volgestouwd met enorme speakers. Tot laat in de avond, en wanneer het hele dorp al lang en breed op één oor ligt, blijven de herriebakken met de volumeknop voluit rondjes door het dorp rijden. Geluidswagens, je ziet en hoort ze overal in Brazilië en als ze niet van een politieke partij zijn, dan zijn het van die halve garen.…de bagageruimte van de personenauto volgebouwd met boxen, volumeknop op standje maximaal, achterklep open en rijden en bonken maar. Overigens zijn ze in Brazilië wel erg druk met hun democratie; overal zie je spandoeken voor politici en auto’s volgeplakt met de altijd zeer sympathiek ogende kandidaten. In veel dorpen hebben bijna alle huizen óf een rode óf een groene vlag wapperen….wij denken dat dat ook de steun voor de ene of de andere burgemeesterskandidaat tot uitdrukking moet brengen.

We rijden richting het zuiden, afwisselend over goede en minder goede (gatenkaas) asfaltwegen en over de vaak nog onverharde binnenwegen. Duizenden kilometers zijn al geasfalteerd maar het is nog steeds maar een fractie (ongeveer 3 %) van het totale Braziliaanse wegen netwerk. Snelwegen zijn er rondom de grote steden maar echte snelwegen zoals wij ze kennen zijn het niet. Ook fietsers en ezelkarren gebruiken de snelweg, er zijn rotondes op de meest vreemde plekken en geen of hele korte gevaarlijke op- en afritten. Zo zoeken wij op de snelweg ten zuiden van de stad Joao Pessoa een afrit naar het dorp Itamará. Het verkeersbord geeft aan dat we een U-bocht moeten maken en dan meteen moeten afslaan…..min of meer de snelweg oversteken dus…een gevaarlijke manoeuvre. We doen een poging maar nét op het moment dat we de snelweg afrijden probeert een veel te hard rijdende personenauto ons rechts in te halen. Hij heeft niet in de gaten dat wij bezig zijn om rechts af te slaan en hij moet vol op de remmen. Maar dan gebeurt iets wat we nog steeds niet helemaal kunnen bevatten..… de man haalt ons in en gaat langzaam uiterst rechts voor ons rijden. We zien het raampje open gaan en een zichtbaar woedende chauffeur steekt zijn hand met daarin een pistool naar buiten. Scheldend en zwaaiend met het pistool blijft hij voor ons rijden. Peter gaat ook naar rechts om de kans op een raak schot te verkleinen. De auto stopt en wij gaan er maar snel links voorbij. Maar dat is tegen het zere been van Pistolen Paultje. Hij haalt ons in en gaat op een plek, waar zowel links als rechts betonnen blokken langs de weg staan zodat je niet kan uitwijken, stilstaan. Hij stapt nog steeds kwaad uit (en we zien het pistool op zijn rug achter de broekriem) om verhaal te halen.  Gelukkig staan we nu midden in een dorp en komen er veel mensen op zijn gescheld en getier af. Natuurlijk …we bieden wel tien keer onze excuses aan (aan deze gek) en plotseling vindt hij het genoeg. Hij zet zijn auto aan de kant zodat wij erdoor kunnen en in de spiegels zien we hem hevig gebarend met omstanders praten. We zijn er allebei een beetje beduusd van. We roepen altijd zo hard dat de Brazilianen zo aardig zijn (en dat zijn ze ook) maar de verhalen in de krant en op televisie, die we natuurlijk ook kennen, dat hier een groot criminaliteitsprobleem is komen nu pas echt bij ons binnen. Als even later een meisje achterop een motor zich, na ons te hebben ingehaald, omdraait en een schietbeweging naar ons maakt zijn we, ook al was het zonder pistool in haar handen, ons veiligheidsgevoel even kwijt. Gelukkig staan we die avond bij Fort Oranje, inderdaad in 1651 gebouwd door onze Nederlandse voorvaderen, en voelen ons, ook al staan we er niet achter, beschermd door de hoge, dikke muren.

We kijken een dagje rond in het op een heuvel gebouwde historische centrum van Olinda (dat uitzicht biedt op zusterstad Recife) en zien ten zuiden van Recife veel mooie stranden. Helaas is deze kuststrook volgebouwd met vaak foeilelijke, half vervallen en leegstaande vakantiehuizen. Op goed geluk rijden we het dorp Tamandaré in en wat we daar aantreffen? Een keurig dorp met een prachtig strand en we zien overal borden; je mag hier niet met auto of motor op het strand rijden, geen afval achterlaten én het is verboden om met geluidswagens rond te rijden. Wat een genot! We blijven gelijk een paar dagen hangen. Op het strand ontmoeten we Patriche , een Fransman die al dertig jaar in Brazilië woont en werkt en Cinthia zijn Peruaanse vrouw. Ze nodigen ons bij hen thuis uit voor een hapje en een drankje en we praten heel wat af. Volgens Patriche is onlangs nog in het nieuws geweest dat  in Sao Paulo iemand in koelen bloede is neergeschoten na een verkeersconflictje. Dat schijnt hier regelmatig voor te komen. Wij hebben geluk gehad volgens hem..….

De provincie Alagoas is één van de kleinste en armste provincies van Brazilië. Maar het is mooi! En veel minder toeristisch dan we tot nu toe hebben gezien. De omgeving is prachtig, de stranden staan vol met palmbomen en we rijden van het ene kleine vissersdorp naar het andere. Af en toe wordt de weg onderbroken door een rivier en is het óf met de veerboot naar de overkant óf een eind omrijden. In Porto de Pedros horen we van een project ter bescherming van de met uitroeiing bedreigde zeekoe. (ze zijn een makkelijke prooi en ze smaken naar varken….nou dan weet je het wel….). In heel Brazilië zijn nog  500 in het ‘wild’ levende zeekoeien en tien ervan zwemmen hier in de met mangrovebos omgeven rivier. We kunnen het project steunen door tegen betaling een toertje met gids te boeken. Dat doen we, de kans om nog in het ‘wild’ levende zeekoeien te zien krijgen we niet vaak. Overigens slaat de benaming ‘zeekoe’ nergens op want ze leven niet in de zee maar in de rivier en zijn familie van de olifant. We gaan met een bootje de rivier op en het mangrovebos in en vinden drie van de tien dieren. De beesten klemmen zich aan het bootje vast om de algen ervan af te snoepen. Per dag  eten ze 60 tot 80 kilo waterplanten (10 procent van het totale lichaamsgewicht).

Op vrijdagmiddag staan we aan het strand in het vissersdorp Paripueira. In Brazilië betekent het weekend; veel herrie en heel veel drank. Voor twee euro koop je hier een liter vuurwater en dat kan zelfs de armste Braziliaan zich veroorloven. De volgende morgen worden we om zes uur wakker van geroep en gebonk tegen de auto. Het is een man op een paard en hij hangt, half naast z’n paard, stomdronken tegen de zijkant van de vrachtwagen. Hij heeft een interessant gesprek met zichzelf in één van de zijspiegels…het weekend is begonnen…..