Verhalen van een Zweed, Hollanders en Peruanen

29 juli 2011 - San Ignacio, Peru

We staan we bij een garage, waar ze in een paar uur een volledige revisie van de dynamo van de vrachtwagen uitvoeren, wanneer we worden aangesproken door Peter. Peter komt uit Zweden en woont al zes jaar met zijn Peruaanse vrouw en zoontje van twee in Cajamarca. Hij ontwerpt en maakt meubels in zijn eigen meubelmakerij net buiten het centrum. De kleuren van zijn bedrijfslogo zijn geel en blauw (welk Zweeds meubelbedrijf heeft ook weer dezelfde kleuren?) Peter adviseert ons  de vrachtwagen voor de deur van zijn bedrijf te laten staan. Het is een rustige straat en er wonen wat familieleden die een oogje in het zeil kunnen houden. Dat doen we dan ook en praten met Peter over het wonen en werken in Peru. Het is moeilijk het hoofd boven water te houden, zo vertelt Peter, er is veel concurrentie van bedrijfjes die zich niet aan de regels houden en daarom goedkoper kunnen werken. Daarnaast lijkt het sociale leven in dit stadje in de bergen niet de voldoening te geven waarop was gehoopt. Na zes jaar Peru komen de twijfels, blijven of terug naar Zweden….? Zijn jullie al bij Pim langs geweest vraagt Peter ons? Huh, Pim? Nee…  Die Hollander met de ijswinkels gaat hij verder…. en zo wandelen we even later het centrum in op zoek naar Pim van Heladeria Holanda.

Alles aan de ijswinkel is oranje en aan de muur hangen foto’s van de Keukenhof en de binnenstad van Amsterdam. Eén van de, in oranje polo’s gestoken, medewerkers belt haar baas en een paar minuten later zitten we in gesprek met de Limburger Pim Heijster. Pim woont al vijftien jaar in Peru en is samen met zijn Peruaanse vrouw Luz Marina, die  zuiveldeskundige is, begonnen met het maken en verkopen van ijs. Inmiddels zijn er vier ijswinkels én een ijsfabriek en de zaken gaan goed. De melk en het fruit komt van kleine boerenbedrijven uit de omgeving. Maar wat het verhaal wat ons betreft zo bijzonder maakt is het feit dat Pim werkt met jongeren die doof zijn. Kinderen met een handicap worden in Peru vaak uit schaamte en onwetendheid binnenshuis gehouden, gaan niet naar school en raken in een sociaal isolement. We krijgen een rondleiding door de ijsfabriek waar de dove medewerkers zelfstandig leren en werken. Pim en zijn vrouw hebben een stichting opgericht zie: www.gelijkekansen.nl en hopen veel  dove jongeren uit Cajamarca en omgeving te kunnen begeleiden en vooral de ouders het effect ervan te laten zien. We maken wandelingen in de mooie omgeving van Cajamarca en bezoeken de pre-Inca graven in Otusco. Pim neemt ons ook nog mee naar de opleidingsschool tot edelsmid waar een paar leerlingen ons een interessante rondleiding geven.  Wanneer we afscheid komen nemen vraagt Pim of we soms naar Celendin gaan en als we daar langs komen dat we dan zeker even op bezoek moeten gaan bij Hollandse  Susan.

We gaan op weg naar de citadel van Kuelap maar maken een tussenstop in Celendin. Een klein stadje in een prachtige vallei, op vier uur rijden (in de droge periode) van Cajamarca. In Celendin worden hoeden gemaakt. Het zijn fraaie crèmekleurige en vaak hele hoge hoeden die met was worden bewerkt zodat ze waterdicht zijn. Er komen hier weinig toeristen en wanneer we het stadje binnenrijden en weer eens tegen het verkeer in rijden door een eenrichtingsweg (waarom staat dat GVD nooit fatsoenlijk aangegeven in Peru?) worden we aangehouden door een politieagent. Wat komen jullie doen? En waar gaan jullie heen? vraagt hij ons. We noemen de naam van Susan en trots begeleidt hij ons tot voor de deur van het huis. En net als de rest van de inwoners van Celendin kijkt ook Susan wel even op van een vrachtwagen en twee Hollanders. Even later zitten we binnen en luisteren naar haar verhaal. Al negen jaar woont ze hier, samen met haar Peruaanse echtgenoot en twee zoontjes; Emiel en Yannick. Yannick van drie is geboren met het syndroom van Down. Sinds de geboorte van Yannick probeert Susan andere kinderen met een ontwikkelingsachterstand op te sporen. Deze kinderen kunnen bij Susan thuis gratis spel en oefentherapie krijgen.  In het huis is een oefenruimte ingericht en er zijn twee docenten zijn aangetrokken.  Inmiddels is er een stichting opgericht zie de website: www.proyectoyannick.org   want er is hulp nodig, financieel en in de vorm van man/ vrouwkracht. Mochten er lezers zijn die Susan willen steunen stuur dan eerst een mail naar: [email protected]. Wij zorgen ervoor dat het bericht op de juiste plek terecht komt. Er is bijvoorbeeld behoefte aan docenten (of studenten) van het speciaal onderwijs, fysiotherapeuten en logopedisten,  die een paar maanden (pro deo) met de kinderen willen werken. Wij nemen afscheid van Emiel, Yannick en Susan. Susan: heel veel succes en geluk gewenst! en we houden contact!

In het dorp Leymebamba bezoeken we het Museum. Een klein museum met een indrukwekkende hoeveelheid gebruiksvoorwerpen uit de pre-Incaperiode waaronder ook 150 mummies. De route de we rijden vinden we de mooiste tot nu toe. Een smalle onverharde weg met ontelbare bochten voert ons van de bergen terug naar het dal en weer omhoog. We rijden uren langs de rivier en andere auto’s komen we maar sporadisch tegen. De vervoermiddelen zijn ezel, paard en benenwagen. Langs de kant van weg staan vijf kinderen te liften. Waar willen jullie naartoe vragen wij….we zijn broertjes en zusjes en komen uit school vertelt de grootste…we gaan naar huis… ons huis is daar…..en een arm wijst naar ergens in de verte. Ze klimmen naar binnen, de jongste lifters tot nu toe, variërend in de leeftijd van drie tot twaalf jaar en zetten hen vijf kilometer(!) verderop af, voor het huis en voor de verbaasde gezichten van vader en moeder. En eindelijk…na 20 uur rijden sinds Cajamarca komen we aan op de lege parkeerplaats van Kuelap.

Eerst lekker slapen en dan morgen heel vroeg het fort bezoeken maar dan…..halloooo! horen we naast ons. Het is de Hollandse Femke, zes jaar geleden is ze van Nederland naar Engeland verhuist. Nu begeleidt ze een groep van twaalf “Keith Bakker” jongeren van 16 en 17 jaar op een drieweekse reis door Peru. De jongelui zijn druk bezig hun tenten vlak naast de vrachtwagen op te zetten. We zijn blij dat jullie hier ook kamperen, zegt Femke, want we vinden het wel een beetje eng , enne.. jullie komen het maar zeggen hoor wanneer ze overlast bezorgen vannacht...oh jeeeh. Maar vanwege de kou ligt de hele groep al vroeg onder de wol, ze hebben lekker geslapen horen we de volgende morgen en wij ook. Het Fort is enorm: 600 m lang en 100 m breed en heeft metersdikke muren. Er zijn resten van een Citadel en van ongeveer 200 ronde huizen. Alles gebouwd door de Chachapoya-indianen van vóór het Incatijdperk. Het ligt op een hoogte van 3100 meter. De ruïnes worden maar door weinig toeristen bezocht, zijn nog voor een deel overwoekerd door planten en, met een prachtig uitzicht over rondom de terrasvormige valleien, een genot om te zien. Hoe anders dan het overbezochte Machu Picchu, het is de lange rit meer dan waard.

We dalen weer af en rijden de provincie Amazonas binnen. Het is even wennen aan de rijstvelden, de vele soorten fruit en palmbomen en tussen de paarden en ezels door rijden honderden mototaxi’s. We zoeken een plek voor de nacht, rijden maar eens een zijweggetje in en parkeren op een pad tussen een paar rijstvelden. Het is warm en klam. In het rijstveld zien we iemand hevig naar ons gebaren en we lopen ernaar toe. Het is rijstboer Caesar Estoban, een vlotte prater die ons grappig genoeg een heleboel over Nederland weet te vertellen. Hij heeft een paar hectare land waarop hij rijst verbouwt. Twee oogsten per jaar en 8000 kilo ongepelde rijst  per hectare per oogst. (een hel e prestatie voor deze energieke man die zelf maar 50 kilo weegt) En… vertelt hij trots...er is dan wel geen elektriciteit bij zijn huis maar hij heeft een mooie tuin met veel fruitbomen…nee, hij komt niets te kort. Wanneer we terug lopen zien we een paar vrouwen met een aantal koeien bij de auto staan. Ze vertellen dat ze geen “land” bezitten en daarom de koeien overdag langs de berm laten grazen en s ‘nachts op dit pad laten staan. Maar..staan wij dan nu niet in de weg vragen we…oh no, no problema.. en de vrouwen beginnen de koeien rondom de vrachtwagen vast te zetten en keren zelf per mototaxi huiswaarts. Die nacht worden we alleen af en toe wakker van het heen en weer schudden van de vrachtwagen. Dan staat er een koe tegenaan te schurken, maar verder gedragen de dames koe zich voorbeeldig. Om zes uur de volgende morgen zijn de vrouwen terug om de koeien ter plekke te melken en..misschien zijn ze toch bang dat wij er een mee zullen nemen. Deze koeien zijn alles wat ze bezitten. Ook Caesar staat alweer in het rijstveld en zwaait ons uit….we gaan op weg naar de grens met Ecuador.

O ja, over die halve finale. Helaas verloor Peru van Uruguay.  Niet dat de Peruanen er mee zaten..vóór de wedstrijd geen vlaggetje te zien en geen toetertje te horen, tijdens de wedstrijd werd er geluidloos gekeken en na de wedstrijd keerde iedereen rumoer loos huiswaarts.  Dat ging bij het WK in Brazilië heel anders….

 

 

Foto’s

2 Reacties

  1. Susan:
    5 augustus 2011
    Leuk om zo over onszelf te lezen! :)
    Goeie reis!

    Susan
  2. oin heijster:
    6 augustus 2011
    leuk te lezen jullie verslag. Maak er nog wat moois van de komende weken.
    groet
    pim