De steenbokken zijn het haasje

20 oktober 2014 - Mariental, Namibië

Henties Bay is een klein dorp aan de kust midden in het Dorop nationale park. Er wordt veel  gevist en we zien de ‘bakkies’ (pick-up trucks), volgeladen met koelboxen en hengels die ‘klaar voor gebruik’ op de voorbumper staan, af en aan rijden. Verder is het erg rustig en het is lekker om weer eens langs het strand te wandelen. We kamperen een nacht op een klein parkeerterrein met uitzicht op het water en liggen nog lang wakker van het geluid van de bulderende zee. De volgende morgen lopen we vóór vertrek met de afvalzak richting prullenbak. Twee jochies op een fietsje komen vragen of ze de zak met afval mogen hebben want….’we hebben honger’. We proberen hen uit te leggen waarom het niet goed is om andermans afval te doorzoeken en gooien de zak in de prullenbak. Dertig seconden later zien we hoe de zak door de jongetjes uit de prullenbak wordt gehesen.

We rijden langs de kust richting het zuiden. Aan de ene kant van de weg het water met hier en daar een scheepswrak, aan de andere kant de woestijn. Swakopmund is dé vakantieplek voor de rijke en over het algemeen blanke Namibiër. Ze wonen en werken in Windhoek en hebben hier een tweede huis. Ook alle internationale toeristen (en dat zijn er héél veel) maken een tussenstop in het nog steeds Duits aandoende Swakop. We besluiten een paar dagen te blijven. Overdag staan we aan het strand en voor de nacht kamperen we in één van de brede straten tussen de villa’s. Het is geen vakantietijd dus in veel van de huizen is alleen het zwarte personeel aanwezig. Ze doen de gordijnen open en dicht en het licht aan en uit. En elke morgen zien we hoe door de zwarte medewerkers bij ieder huis in de straat het werk begint met het aanvegen van het tuinpad. De hondendrolletjes worden uit de tuin geraapt en de dorre grassprietjes uit het perk getrokken. Ook het zand op de openbare weg wordt voor ieder huis keurig aangeharkt.  We maken lange wandelingen langs de boulevard, langs de hotels en restaurants met Duitse namen en langs alle bordjes met (Duitse?) regels. Er is een toeristenmarkt waar ook de Himba een plekje hebben. In de ochtend zitten ze voor de kraam en in de middag op een kleedje op het strand.

Het is maar dertig kilometer naar Walvisbaai maar een wereld van verschil met Swakop. Een paar kilometer voor het stadjeligt de sloppenwijk, dan is er het centrum met vóór iedere supermarkt de ‘hangjongeren’. We gaan naar het benzinestation voor het vullen van de watertanks en maken een praatje met het personeel. De mannen en vrouwen werken vijfenveertig uur per week en verdienen tussen de tachtig en honderdvijfenzeventig euro per maand. ‘ Maar mevrouw en mijnheer, het leven is hier moeilijk hoor’ zo laten ze weten…. ‘weet u wel wat alles kost in de supermarkt?’ Ja, dat weten we; heel veel goederen worden geïmporteerd en kosten meer dan in Nederland. De werkeloosheid is hoog en de mannen en vrouwen zijn blij dat ze werk hebben. De baai is prachtig met uitzicht op duizenden flamingo’s en ook hier staan we een nacht in een rustige straat tussen de villa’s. Het verschil tussen arm en rijk lijkt groot.

Het toerisme is, naast de winning van diamanten/mineralen en de uraniummijn de grootste bron van inkomen in Namibië en door de jaren heen zijn veel gebieden tot nationaal/ provinciaal park getransformeerd. Ook de kust is, van noord tot zuid nationaal park. Er zijn veel regels; zo mag je er vaak wel doorheen rijden maar wil je iets zien dan is er een vergunning nodig. Drie vergunningen zijn er nodig voor een rit langs een uitkijkpunt, een route langs ‘ de twee blad kannie dood nie’plant en een rit door een rivierbedding. We willen naar de rode duinen van Sossusvlei en rijden via een gravelweg richting Naukluft nationaal park, de omgeving is schitterend. Bij de ingang van het park begint een asfaltweg en is het nog zeventig kilometer naar de duinen. En dat is, vinden wij, een mooi ritje voor op de motor. Dan horen we dat dat niet mag…..geen motoren in het park en wanneer we met de auto het park in willen moeten we de motor eraf halen en bij de ingang stallen….huh?? En wanneer we in het park zijn moeten we de vrachtwagen stallen op een parkeerterrein….huh?? De laatste vier kilometer kun je óf lopen (gratis) óf je kunt met de shuttlebus (vijftien euro  voor2 pers). ..huh??.....alleen auto’s met 4x4 mogen door het duingebied rijden…..maar we zijn een auto met 4x4? Nee..we zijn een vrachtwagen dus… krijgen geen toestemming. We keren om en laten Sossusvlei  voor wat het is.

Ondertussen zijn we het een beetje zat geworden, alle regeltjes, vergunningen en toeristenoorden. We nemen een besluit, laten de parken voor wat ze zijn en rijden via een minder toeristisch gebied via Solitaire, het Tsarisgebergte, Maltahöhe richting Mariental. Een mooie route met prachtige vrije kampeerplekken. Hier geen toeristenbusjes maar  veewagens met schapen en geiten en ‘bakkies’  met boeren en arbeiders. In de dorpen zelf is het vooral stil…..héél stil. De enige activiteit is in de omgeving van de supermarkt en de ‘bottlestore’.

Net voorbij het dorpje Stampriet gaan we van het asfalt af en rijden via de D 1043 richting de Olifantsrivier. Na twintig kilometer is er een groot hek met een bord ‘verboden toegang/privéterrein’. Dat vinden we raar want een D weg is een openbare weg. We gaan eens vragen hoe het zit en rijden het terrein op. Voor het huis maken we kennis met Gerrit Visser, manager van de boerderij met de mooie naam; Hartebeesloop. Gerrit staat wel even raar te kijken van twee Hollanders in een vrachtwagen maar vraagt ons al snel binnen voor een praatje. Nou praatje….hij barst los en twee uur later zitten we er nog. De boerderij is 45.000!hectare groot, er lopen koeien en er is wild wat zo nu en dan verkocht wordt. Maar geld moet worden opgebracht met het fokken van stieren. Er lopen 100 stieren waar van er één keer per jaar een aantal via de veiling worden verkocht. De veeteelt is hier erg extensief; 1 koe per 15 hectare is de vuistregel! Gerrit heeft zelf ook een boerderij met geiten en schapen. Zijn boerderij is sinds 1895 in de familie en over een jaar zal de zoon het stokje overnemen en krijgt Gerrit meer tijd voor zijn passie; reizen. Joggie, een orthodontist met een huis en praktijk in Windhoek is, samen met echtgenote Eugenie, eigenaar van Hartebeesloop. Ze komen een paar keer per jaar een weekend op de boerderij maar laten de meeste zaken over aan Gerrit.

De boerderij ligt midden in de Kalahariduinen en wanneer Gerrit vraagt of we niet willen blijven twijfelen we niet lang. We kamperen op verschillende plekken en tussen kuddes sabelantilopen, waterbok, steenbok en impala en genieten van de fenomenale sterrenhemel.  Gerrit rijdt ons rond over het immense terrein en vraagt of we mee willen op een ‘culling’. Een ‘culling’ is het afschieten van het overschot aan wild, in dit geval zijn het vooral de steenbokken. De steenbokken vreten van het veevoer (luzerne) en daarom moeten er zo nu en dan een aantal worden afgeschoten. We gaan mee. Vroeg in de avond is er eerst een braai en wanneer het helemaal donker is geworden stappen drie bevriende boeren, Peter en drie zwarte hulpen, achter in de pick-up. Met een grote schijnwerper en de geweren in de aanslag. Ik zit voorin en Gerrit rijdt. Hij scheurt door het veld en stopt wanneer er op het dak geklopt wordt. De jongens springen de auto in en uit om de hekken te openen en na ieder raak schot rennen ze het veld in om het dode beest op te halen. Ze doen het met plezier want zij krijgen aan het eind van de avond een deel van het vlees. Drie uur liggen er dertien steenbokken en veertien springhazen achter in de pick-up. Pff wat een ervaring…Peter schiet zijn eerste steenbok.

Na zes dagen willen we weer door en rijden naar het huis om afscheid te nemen. Ver komen we niet, Joggie en Eugenie zijn op de boerderij en nodigen ons direct uit voor de lunch…en de rest van de dag Er wordt veel gepraat…over de zwarte regering en de problemen die er zijn met alle verschillende bevolkingsgroepen hier. Als een blanke hier een boerderij wil verkopen aan iemand anders dan een zoon of dochter dan moet het eerst aangeboden worden aan de overheid. De overheid verdeelt dan, in theorie, het land aan minder bedeelde niet blanken. In de praktijk gaat het naar vriendjes van de op dat moment zittende minister en is er na een paar jaar niks van de boerderij over omdat de nieuwe eigenaren niks weten van het runnen van een boerderij. Zo, zegt Eugenie..het is nu te laat om te gaan..jullie blijven toch nog een nachtje...tuurlijk. De volgende morgen is iedereen heel vroeg vertrokken en rijden wij richting mata-Mata en de grens met Zuid-Afrika

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

3 Reacties

  1. Lisa and Zane:
    10 november 2014
    Hi Peter and Els,
    We met you in Langebaan on the weekend - if you come to Cape Town, we would love to meet up. Can you send me an email so we can get your contact details?
    Love Lisa and Zane
  2. Elly v d Geest v d Raad:
    11 november 2014
    Eindelijk weer een reactie van mij. Na drie maanden getrokken met auto en caravan, door , Frankrijk spanje en Portugal.te hebben. Zijn we weer op honk.we hebben het heerlijk gehad.Alleen wat eenvoudiger dan jullie.Maar verschil moet er zijn.Ik geniet van jullie verhalen.Maar wees voorzichtig. Groetjesuit Capelle a d Ijssel
  3. Thirza:
    19 november 2014
    Hoi Peter en Els,

    Via facebook zie ik regelmatig een update voorbij komen.
    De verhalen lezen lekker weg en ik was er eventjes bij! Jullie zitten in een prachtig avontuur. Geniet en tot eind december :-)

    Take care!
    Liefs,
    Mario&Thirza