Staking en golf

Vanaf nu rijden we langzaam zuidwaarts, richting de vallei deCalchaquies en het dorp Cafachate. De vallei is prachtig met mooi rotsformaties in allerlei vormen. Aan sommige van de rotsformaties zijn prachtige namen gegeven zoals: -het Amfitheater- ,-de Gigant- en de Kikker . Het gevolg ervan is dat er vele busladingen toeristen worden rondgereden van de ene naar de andere rotsformatie met mooie naam. De namen hadden zewat ons betreft wel achterwege kunnen laten, de schoonheid van deze omgeving is voldoende fantasieprikkelend. We rijden maar weer eens een onverhard weggetje in en vinden een prachtig kampeerplekje midden tussen de rotsformaties. We blijven er twee dagen staan waarin we niemand tegenkomen. Het is ongelofelijk stil, wat een rust en we genieten....  Cafachate ligt in een wijngebied. De wijnranken zijn aan het einde van de winter nog klein en kaal maar toch is de omgeving mooi om in te wandelen. Tijdens een wandeling  in het dorp San Carlos zien we op het plein mensen staan roeren in een enorme ketel. Ze verkopen Locro. Locro is voor de Argentijnen wat voor ons erwtensoep is. Een maaltijdsoep van bonen,mais vlees. Voor 4 pesos (80 eurocent) per persoon genieten we van onze Locro. We blijven vier dagen in Cafachate en proberen ons aan te passen aan het dagritme van deze warme en droge streek. Dit houdt in dat we onze boodschappen op tijd moeten doen en de middaguren vaak lezend buiten op het plein doorbrengen. Oorzaak,Siesta! Deze duurt van een tot zes uur ‘smiddags en dan is alles maar dan ook alles gesloten en lijkt het dorp uitgestorven. Op een andere wandeling zien we plotseling een bord met “wijn en golf”. Het blijkt een zeer grote wijnestate te zijn met een vrij nieuwe golfbaan. Na drie maanden weer een rondje golf, heerlijk. Een beetje zenuwachtig zijn we, bang dat we het verleerd zijn. Maar we kunnen  op ons gemak  spelen (we zijn de enige op de baan)en het valt mee. Het smaakt naar meer. We gaan op weg  Quilmes, een complex van 30hectare, gebouwd tegen de wand van een berg en waarvan de restanten zijn te bezichtigen. Quilmes was een dorp  van 5000 indianen. Deze Indianen hebben lang stand  kunnen houden tegen de Inca maar zijn uiteindelijk  uitgeroeid door de Spanjaarden. We worden rondgeleid door een lokale gids die zijn best doet langzaam Spaans te spreken. Aan het eind van de toer vraagt de gids of hij met ons mee mag rijden terug naar zijn dorp (Siestatijd). Helaas kan dit niet want we zitten vol. We hebben al een lift aangeboden aan twee jonge Fransen die we aan de kant van de weg zien staan met rugzak, gitaar en viool. Zij reizen per openbaar vervoer en liftend zes maanden door Zuid-Amerika. We zijn blij met ons voorbankje van de sloop, het is best gezellig zo met zijn vieren voorin. Bij het dorp Amaicha del Valle nemen we afscheid en na een overnachting in een rivierbedding gaan wij vroeg in de morgen op weg naar Belen. We hebben nog geen uur gereden of we zien een wegblokkade voor ons. Overal vuurtjes van brandende autobanden.  Het zijn werknemers in dienst van de provincie Catarmarca. Ze vertellen ons al maanden 1000 pesos (200euro) te zijn gekort op hun salaris en daarom staken ze vandaag. Niemand mag erdoor behalve de ambulance. Het is nu negen uur en het gaat tot twee uur duren.  We kunnen wel begrip opbrengen voor hun situatie. De mensen zien er arm uit, we maken hier en daar een praatje en gaan maar in de vrachtwagen zitten. Het weer is veranderd, het is nog maar 10 graden en er staat een koude wind. Niet iedereen is even blij met de blokkade en af toe lopen de gemoederen hoog op. Wij zien in de verte hoe automobilisten omkeren en via de rivierbedding om de blokkade te rijden. Om twee uur horen we dat de staking is verleng naar zes uur ‘savonds. Nu vinden wij het ook wel welletjes en wanneer de stakers een bordje eten gaan halen zien wij een gaatje om de auto te keren. En ook wij rijden nu de rivierbedding om de blokkade richting Belen waar we overnachten. Nou, zo kom je de dagen wel door. Wanneer we de volgende morgen de grens met de provincie La Rioja passeren worden we aangehouden. Fruit en groentecontrole! Niemand kan ons vertellen waar het goed voor is maar wanneer je fruit/groente in je auto hebt moet je dit hier inleveren. We zeggen gewoon dat we niets bij ons hebben (niet waar) en mogen verder. Beetje zinloos gedoe lijkt ons. Het is bewolkt en koud en dit deel van de ruta 40 is aan de saaie kant. Tweehonderd kilometer lange rechte asfaltweg en we zien niet veel meer dan zand en struiken. Nu kunnen we tijdens het rijden onze Spaanse lessen leren en worden we (voor het meebrullen) postuum fan van Andre Hazes. ( nou ja, fan is een groot woord).