Van regen en aardverschuivingen

11 november 2011 - Honda, Colombia

Via de prachtige omgeving van San Augustin rijden we naar de Desierto de la Tatacoa, ruim 45 km ten noorden van de stad Neiva. Een semi- woestijn (de enige in heel Colombia) waar normaal gesproken  1000 mm regen per jaar valt. Maar wanneer we er aan komen heeft het net een paar dagen keihard geregend en de uitgezette wandelroutes  zijn niet meer te herkennen. We parkeren in de buurt van het observatorium want wanneer het helder is kun je hier prachtig sterren kijken. We kijken uit over de vreemde rotsformaties van rood gesteente. Een gids van een clubje ander toeristen komt even een praatje maken… hij is niet alleen gids maar hij doet ook iets met tarotkaarten. Wij krijgen één van de kaarten met uitleg, deze zal ons geluk en een goede gezondheid brengen. En dan speciaal voor het behoud van de vrachtwagen  knielt hij, legt één hand op de band en de andere op de aarde en is vijf minuten in gedachten (gebed) verzonken. Zo, zegt hij even later…nu kunnen jullie veilig verder reizen. We vragen (én krijgen) aan de gids een alternatieve route  richting het noorden omdat we anders  de 45 km terug naar Neiva moeten rijden(en we houden niet van terugrijden, hoewel het soms slimmer is). Maar eerst staan we nog een nacht en een dag op een andere, verlaten plekje midden in het woestijngebied.

Via een smalle onverharde weg rijden we langs kleine dorpjes en over een oude, voor autoverkeer omgebouwde, spoorwegbrug en door een paar spoortunnels  om 70 km ten noorden van Neiva weer uit te komen op de ’grote’ weg.  

Colombia is een groot land maar het bestaat voor een groot deel uit Amazonegebied dat ondanks alle inzet wat betreft het bestrijden van de FARC en cocaïne-industrie van de voormalig president Uribe en de huidige president Santos helaas niet veilig is. Er worden wel successen geboekt bij het bestrijden en onlangs is het één van de kopstukken omgebracht door het leger maar er zitten nog duizenden guerrilla’s verstopt in de jungle. Daardoor is het bereisbare deel van het land eigenlijk niet eens zo heel groot.

Colombia is een mooi groen land, prachtige heuvels en valleien en een enorme variatie in bomen en bloemen. De keerzijde daarvan is de hoeveelheid regen. Bijna elke dag regent het en niet zo’n klein beetje ook. Enorme hoosbuien zijn het, vaak uren en soms dagen achtereen en dat maakt dat we redelijk vlot door het land reizen. Nou ja..dat  ”vlotte” reizen is relatief gezien het enorme aantal vrachtwagens op sommige stukken, vooral op de weg Ibaque/Armenia. Deze weg zit verstopt door een enorme hoeveelheid containervrachtwagens die op en neer van Bogota naar een haven aan de Atlantische kust rijden. Ze zijn zo zwaar beladen dat ze met een slakkengang de berg op gaan, en als een wildeman de berg af. Toch willen ze overal waar het niet kan andere weggebruikers inhalen…al is het snelheidsverschil maar 5 meter (inderdaad zonder kilo) per uur en komt er een onoverzichtelijke bocht….het maakt de idioten niet uit. Overal langs de weg staan mensen met lappen te zwaaien als teken dat ze je auto willen poetsen. Daar wordt door de vrachtwagenchauffeurs flink gebruik van gemaakt en ze lijken zich daarmee drukker te maken over opgepoetste wielen dat over hun leven. Ook kinderen zien we hier met hun leven spelen, ze springen achterop de rijdende vrachtenwagens om zo een eind mee te “liften”.   

We komen op zondag aan in het kleine dorpje Salento, hoog in het Andesgebergte. We zijn niet alleen want, zo hebben we inmiddels gemerkt, de rijkere Colombiaan maakt ook graag uitstapjes.  De straten van Salento zien zwart van de mensen, een enorme drukte en als even later de regen met bakken uit de hemel valt staan we gezellig met z’n honderden te wachten tot het weer droog wordt.

Tussen de buien door genieten we van  de prachtige Cocora vallei die vol staat met 60 meter hoge palmbomen(de nationale boom van Colombia) en maken een glibberige 15 km lange wandeling met een hoogteverschil van 600mtr naar een berghut. Bij de hut zien we een heleboel verschillende soorten kolibries, in allerlei kleuren en maten. Wat is het lastig om daar fatsoenlijke foto’s van te maken. Maar het zien van de vogels is de lastige klim meer dan waard.

De zona cafetera is dé koffiestreek van Colombia en bestrijkt een driehoek tussen de drie grote steden Bogota, Medellin en Cali. Op dinsdag 8 november om 08.00uur rijden we door de stad Manizales en omdat het weer eens heel hard regent besluiten we er niet te blijven. Een dag later lezen we in de krant dat zich daar precies twee uur later een tragedie heeft afgespeeld. Een enorme aardverschuiving heeft tientallen huizen bedolven en mensen de modderstroom ingesleurd met als gevolg 65 doden en honderden daklozen.

Na een afdaling van 3300mtr naar het op maar 400mtr hoogte liggende dorp Honda worden we in het dorp door de politie tegengehouden. Vanwege wegwerkzaamheden is de weg naar Bogota afgesloten. Nog steeds het gevolg van de aardverschuivingen van afgelopen April.  De weg is nu vier uur per dag open. Twee uur vroeg in de ochtend en twee laat in de middag. We besluiten tot de volgende morgen te wachten en rijden met onze Mercedes en Suzuki  het dorp Honda binnen. Heel Honda lijkt ons naar een parkeerplek te willen dirigeren waardoor we uiteindelijk voor het grootste en mooiste huis van Honda staan. Oscar komt een praatje maken. Hij blijkt samen met zijn vrouw Adelaida beheerder te zijn van dit prachtige vakantiehuis. De eigenaar woont in Bogota en heeft ergens nog een boerderij (Finca) met een miljoen buffels, waar hij af en toe met z’n eigen vliegtuig naar toe gaat. Oscar en z’n  vrouw zijn schatten van mensen. We mogen gebruik maken van de douche en het internet, worden verwend met sapjes en tinto (zwarte koffie) en  in de middag krijgen wij van Alexandra de elfjarige dochter Spaanse les en leren wij haar Engelse woordjes.

Het is warm en vochtig, we wandelen langs de oever van de rivier de Magdalena, eten verse tijgervis op de markt en krijgen ons bestelde Lulo vruchtensap in een plastic maatbeker van een liter(!) met rietje. Ongelofelijk veel tropische vruchten zijn er trouwens in Colombia. We proberen ze allemaal…heerlijk.   De weg is open van half zes tot half acht in de ochtend dus staan we vroeg op.  En plotseling staat naast de vrachtwagen  Adelaide, in haar pyjama met verse “tinto”. Want zo verzekert ze… zonder een kopje verse tinto kun je de weg niet op.  Zij zwaaien ons uit en wij hopen over een paar uur in Bogota aan te komen. Muchas gracias Oscar, Adelaida y Alexandra!    

  

 

Foto’s