in Nederland

De week nadat we zijn teruggekeerd uit het binnenland zijn we allebei ziek. Eerst krijgt Peter hoge koorts en na een dag of drie wanneer Peter net een beetje opknapt begin ik. We doen dan ook weinig maar wanneer we ons iets beter voelen rijden we naar de haven en vragen een gesprek aan met de douane inspecteur. Wij hebben een visum voor drie maanden maar voor de auto hebben we bij binnenkomst een tijdelijk invoerdocument voor dertig dagen gekregen. We vragen de inspecteur om een verlenging, het is een aardige man, we krijgen water en koffie aangeboden maar een verlenging zit er jammer genoeg niet in. Helaas…want we hadden erg graag wat meer tijd in Suriname doorgebracht.

We kijken nog wat rond in de omgeving van Paramaribo. Misschien ligt het aan de mix van bevolkingsgroepen, de overdaad aan ambtenaren, Javaanse restaurantjes en Chinese supermarkten, de spontaniteit van de mensen, de relaxte sfeer, de ongeregeldheid, het links rijden, de fluitende vogeltjes, de jungle of gewoon aan het grappige Nederlands maar we vinden het erg leuk in Suriname….het is er gewoon gezellig hoor. En wanneer je uit gaat in Suriname noem je dit geen “stappen” maar wandelen en eenden noem je doksen, kwakwa of kwakoe.  Surinamers zijn trots op hun land en je ziet ze massaal in T-shirts lopen met de tekst.. I Love SU en het lijkt misschien raar…. maar.. we love SU too.

Op 30 april en na vier weken in de tuin te hebben gekampeerd  nemen we afscheid van de bijzonder gastvrije Wim en Anja. Volgend jaar, wanneer ook de jongste het huis gaat verlaten willen ze zelf een lange reis door Zuid-Amerika maken en het huis in Rust en Lust staat om die reden al te koop…een perfect huis voor rustzoekers en natuurliefhebbers.

We gaan weer verder….of toch niet….door de vele regenval van de afgelopen weken staat de auto vastgezogen in de modder. Na een minuut of twintig  wrikken en heen en weer rijden lukt het om de tuin uit te komen maar laten we wel diepe sporen achter.

Het is 150 km naar het grensdorp Albina. De onverharde weg is in een bar slechte conditie en na ruim vier uur stofhappen komen we aan bij de veerboot voor de oversteek naar Frans Guyana. Het is er rustig en we maken een praatje met een politieman. Je kunt beter hier nog even tanken hoor, zo laat hij weten, het is duur in Frankrijk man en die veerboot...die moet je in Euro’s betalen. Huh, hoezo, vragen wij…tja, de veerboot is in Franse handen..hier..in Suriname hebben we geen geld voor een boot. We betalen de 79 euro voor de veerboot en 20 minuten later rijden we st Laurent du Maroni binnen.  Omdat we nu op Frans grondgebied zijn en dus in Europa hebben we voor het eerst in Zuid Amerika geen invoerpapieren voor de auto nodig.

Het is net alsof je een echt Frans plattelandsdorp binnenrijdt. We rijden weer rechts in plaats van links en over strak glad asfalt, zien Franse nummerplaten en wegenborden en keurige blanke Franse gezinnetjes in splinternieuwe Franse auto’s….Suriname en Guyana leken al helemaal niet op de rest van Zuid Amerika maar Frans Guyana spant de kroon.

Wanneer we aan de kust het indianendorpje Awala-Yalimapo binnenrijden kijken we verbaasd naar de huizen; op palen maar wél met keurige Europese afvalcontainers en postbusjes voor de deur. We kamperen net buiten het dorp aan het strand. Plage des Hattes is een ongeveer 3 km lang strand en bekend van de schildpadden die hier in deze tijd het strand opkomen om hun eieren leggen. In het donker lopen we het strand op, het water staat hoog en plotseling zien we een enorm gevaarte het water uitkomen. Het is een lederschildpad (met een gewicht van tussen de 400 en 600 kilo en ruim twee meter lengte) die moeizaam het strand op schuifelt. We zitten er vlak naast en kijken ademloos naar het hoorbaar zware werk. Met de voorpoten wordt een soort gat gegraven waarin de schildpad tussen de 120 en 150 eieren deponeert (lijken op pingpongballen). Tenslotte worden de eieren  bedekt met een laag zand. Het hele proces neemt ruim een uur in beslag.

We blijven de halve nacht op het strand en zien de ene na de andere schildpad het water uitkomen of nadat de klus is geklaard, het water weer ingaan. Een mooi schouwspel. Het is verboden om foto’s te maken en we blijven heel stil zitten, bang om iets te verstoren, maar de schildpadden lijken in trance en onverstoorbaar.

De volgende dag in het onderzoekscentrum horen we van Franse stagiaires (die elke nacht op het strand controles uitvoeren)  dat er in deze éne nacht 25 lederschildpadden en 20 groene schildpadden eieren hebben gelegd. Waauw… maar ook horen we dat er dagelijks veel eieren  verdwijnen. Ze worden opgegeten door zwerfhonden en gieren. Stropers halen eieren weg voor de verkoop. In een Surinaamse krant hadden we gelezen over een stroper met 40000 eieren in z’n kofferbak!

En dan krijgen we plotseling een naar bericht uit Nederland. Onze (schoon) moeder is ernstig ziek en wordt niet meer beter. We rijden direct naar de hoofdstad Cayenne, vinden gelukkig vrij snel een veilige stalling voor de auto. We vliegen de volgende dag via een binnenlandse! vlucht naar Parijs en vandaar door naar Nederland. Twee dagen na onze terugkomst overlijdt Peters moeder in het bijzijn van de kinderen en besluiten wij nog een paar weken in Nederland te blijven.