Nationale parken

25 december 2010 - Bariloche, Argentinië

We hebben jullie, na het laatste artikel horen denken; wat een gezeur zeg over een paar dagen regen en wat een verschil nu met Nederland. Veel verhalen hebben we gehoord over sneeuwpret en sneeuwellende en leuke en mooie foto’s zijn ons toegestuurd. ...dank daarvoor en vooral mee doorgaan.

We zijn weer in Argentinie en net over de grens ligt NP Los Alerces. Één van de oudste parken van het land en bekend om de Alercebomen die wat weg hebben van de Noord-Amerikaanse Sequoias en Redwoods. In  Argentinie mag je in de nationale parken niet “wild kamperen” maar ben je verplicht op een van de campings te overnachten. Maar erg is dat niet want er zijn drie soorten campings: ‘Organisado’: alle voorzieningen, ‘Agreste’: bijna alle voorzieningen maar bijvoorbeeld geen stroom en ‘Libre’:  gratis camping met geen enkele faciliteit. Aangezien wij niet afhankelijk zijn van faciliteiten op een camping maken we graag gebruik van deze laatste categorie. Juist deze campings liggen vaak op de mooiste plekken ( pal aan een meer of een rivier) en regelmatig hebben wij zo’n camping helemaal voor ons zelf. We staan een paar dagen in het park, op verschillende mooie plekken want de omgeving is prachtig. Helaas(ach, het valt wel mee) zien we maar één Alerce, een jong boompje van slechts 300 jaar. Naar een andere boom van 2500 jaar oud moet je met de boot en dat tochtje kost ons teveel. Er staan nog veel meer Alerces in het park maar om de één of andere reden worden deze afgeschermd van publiek. Wij vragen ons af wie er dan wat aan heeft....Afijn hele mooie omgeving maar wij vinden de ‘bomenparken’ in Californië een stuk indrukwekkender.

Nu we hebben gemerkt dat het best te doen is om met vijf personen vóór in de cabine te zitten nemen we onderweg naar el Bolson weer lifters mee. Een Argentijn en twee Duitse dames. Moeder en dochter, de dochter studeert medicijnen in Chili , moeder is op bezoek en samen reizen ze liftend drie weken  door Chili en Argentinie. In el Bolson, een dorp in een mooi en vruchtbaar dal, omringd door bergen, meren en rivieren nemen we afscheid.  Het staat bekend als  “hippiedorp”, omdat jaren geleden rugzaktoeristen van over de hele wereld in el Bolson  zijn blijven hangen. Er heerst een relaxte, rustige sfeer, drie keer per week is er een grote markt. Aan fruit en verse groente geen gebrek. De abrikozen, aardbeien, kersen en frambozen smaken, na het reizen door Zuid-Patagonie , dan ook erg lekker.We blijven, zoals we min of meer gepland hadden, geen dagje maar een hele week in el Bolson.We staan gewoon midden in het dorp en worden al snel herkend.Regelmatig gaan de handen omhoog, maken we praatjes met inwoners, laten de olie en koelvloeistof vervangen en kopen eindelijk allebei nieuwe wandelschoenen. We ontmoeten Victor-Hugo, meubelmaker  van beroep. We gaan met hem mee naar zijn huis en maken kennis met  echtgenote Luisa en de jongste zoon van 10 jaar.Trots laat hij zijn huis zien en wat er in staat heeft hij zelf gemaakt , van het bureau in de kinderkamer tot de kastjes in de keuken en de bank in de woonkamer, alles van verschillende soorten hout. We praten over el Bolson, over de (school)vakantie die nu is aangebroken en negen(!) weken duurt en Luisa begint al snel over ons prinselijk paar die hier in de buurt vakantie viert. Ze zijn hier trots op Maxima en de drie kleine meisjes. Kerstversiering en kerstbomen kennen ze hier nauwelijks. Kerst begint op 24 december in de avond met het uitpakken van cadeautjes en eerste kerstdag is vooral een dag die je samen met familie buiten doorbrengt met het klaarmaken en eten van cordero (lam). Tweede kerstdag kennen ze hier, zoals bijna overal buiten Nederland, niet.

Op de motor maken een paar mooie tochtjes in de omgeving, we rijden naar Lago Puelo en de supervriendelijke  parkwachters (die eerst nog denken dat wij helemaal uit Holanda zijn komen brommeren)leggen ons uit wat we hier kunnen zien en we rijden de berg op waar we met gevaar voor eigen leven ( we staan 40 cm van de rand van een 100 mtr diepe afgrond) een foto van onszelf op de motor proberen te maken.We kunnen dagen doorbrengen met het kijken naar de barrels die hier rondrijden,  je kunt soms nauwelijks van auto’s spreken...nee, van APK hebben ze hier nog nooit gehoord en autogordels zijn verplicht maar we zien hele gezinnen uit het autoraam hangen en zwaaien naar een buurman die in zijn politieauto rondrijdt. Een man zit al uren in zijn auto naar onze vrachtwagen te kijken (denken wij) voordat hij ons aanspreekt. Spreken we Duits vraagt hij en na ons bevestigende antwoord steekt hij van wal. Twintig jaar geleden is hij Duitsland, nu ja, de Duitse leerplichtwet ontvlucht en heeft jaren achtereen door verschillende Zuid-Amerikaanse landen gezworven met zijn acht kinderen.  Een paar jaar geleden  heeft hij een stuk land gekocht in de omgeving van el Bolson en is bezig met het bouwen van huizen voor zijn gezin (er zijn inmiddels ook acht kleinkinderen). In Argentinië ben je veilig, zo vertelt hij verder.  Veilig?, vragen wij en dan komt het hele verhaal over het grote onheil dat Europa te wachten staat binnen nu en vijf jaar. Waar het onheil precies uit zal bestaan blijft onduidelijk. In ieder geval gaat de Euro het niet overleven. Over dat laatste hebben wij ook wel eens onze twijfels....We nemen afscheid en hij roept ons na dat wij de familie uit Europa moeten weghalen nu het nog kan. We zullen het in gedachten houden, roepen wij terug. Inmiddels is Luisa (de vrouw van de meubelmaker) komen vertellen dat zij een stukje land te koop hebben staan en of wij het willen kopen?  Kennelijk gaan we er een beetje bijhoren hier. We proberen (valt nog steeds niet mee dat Spaans) haar uit te leggen dat we nog maar net aan onze reis zijn begonnen en eerst  graag wat meer van de wereld willen zien. Maar ook van haar nemen we afscheid met de woorden.... we zullen het in gedachten  houden.... en verlaten el Bolson na een wonderlijk verlopen week.

Bariloche is een stad waar menig reiziger zich positief over uitlaat. Het is de oudste wintersportplaats van Argentinië en is prachtig gelegen in het nationale park Nahuel Huapi en aan het gelijknamige meer. Uitgegroeid van klein en mooi naar groot en zeer toeristisch.Wij rijden langs de vuilnisbelt en de armoedig uitziende buitenwijken en door het centrum  maar het kan ons niet bekoren. Er is weinig van het oorspronkelijke Bariloche overgebleven. Daarnaast hebben we ook gelezen en gehoord dat hier bendes opereren die alle campers openbreken. Ze staan bij de toegangswegen te wachten, volgen de camper en zodra de inzittenden de stad gaan bekijken breken ze in en roven de hele boel leeg. We gaan door richting San Martin de los Andes. We rijden over een mooi stuk van de  ruta 40 naar de ruta 60 en via Villa Traful rijden we dwars door het noordelijke deel van het park Nahuel Huapi. We vinden hier weer een prachtplek en omdat de vakantie is begonnen staan we nu niet meer alleen op de camping. Op 24 december staan we samen met Argentijnse gezinnen, waaronder veel  van Indiaanse (Mapuche) oorsprong, op de gratis camping aan het meer. Zonder faciliteiten en in de regen zijn een aantal van deze gezinnen de volgende morgen “hun” cordero aan het grillen op, of eigenlijk naast, een houtvuur aan een zelfgemaakt spit. We wandelen rond en horen de mensen naar ons roepen: Felice Navidad! Dat geeft ons de gelegenheid om een praatje te maken en te horen dat een heel lam ongeveer zestig euro kost en twee uur nodig heeft om te garen maar dan heb je wel  15 kilo heerlijk lamsvlees. Genoeg als kerstmaaltijd voor het hele gezin.....    

  

 

Foto’s