van Marokko naar Mauretanië

Ondanks de wisselende verhalen (te toeristisch) willen we Marrakesh niet overslaan. Van Wolfgang hebben we het adres van een mooie camping een paar kilometer buiten de stad en we besluiten, na een dagje rust tussen de palmbomen in de buurt van Tagonite, naar deze camping te gaan. We rijden via het dadeldorp Zagora, de prachtige Dráa-vallei, de met dadelpalmen gevulde oases en het Atlasgebergte. Twintig kilometer vóór de stad vinden we een mooie picknickplek aan de rivier. Het zit er vol gezinnetjes en lokale jeugd en nog geen kwartier later zijn we druk in gesprek met een groepje nieuwsgierige jongeren. Ze zijn zeventien, gaan naar de plaatselijke Lycee en later willen ze dokter, advocaat of tandarts worden en veel geld verdienen. We lijken voor hen de welkome afwisseling op de saaie zaterdagmiddag maar na de beloofde fotosessie vertrekken ze en blijft het rustig die nacht.

Het is voor het eerst dat we op een camping staan en het is even schrikken. De camping is mooi, dat wel, veel bloemen, een zwembad, hangmatten en een restaurant met wifi. Er staan voornamelijk Franse campers, rij na rij, na rij en groot, groter, grootst. Het eerste gevoel; direct rechtsomkeert maken. Maar ja...één nachtje kan toch niet zo erg zijn en na enig zoekwerk vinden we een plek (je) met wat privacy en een beetje ruimte om de stoelen en tafel neer te zetten. We wandelen over het terrein en zien dan één andere Nederlandse camper staan mét ANWB sticker. Peter is niet meer te houden en klopt aan. De man die opendoet is verrast en lijkt blij met een stel Nederlanders voor de deur. Hij stelt zich voor als Alger en vraagt of we even willen blijven. Al snel horen we wat er aan de hand is. Hij maakt, samen met zijn 59 jarige vrouw Margriet, voor het eerst een (groeps) rondreis door Marokko. Nu is Margriet twee dagen geleden grieperig geworden en zo snel achteruit gegaan dat ze is opgenomen in het ziekenhuis van Marrakesh.  Alger is de groep vooruit gereisd om in de buurt van Margriet en het ziekenhuis te zijn. De volgende ochtend gaan we een poosje de stad in en zijn voor de lunch terug op de camping. We zitten nog maar net wanneer we Alger aan zien komen, terug van een bezoek aan Margriet….denken wij. Hij stapt de auto uit en valt eerst mij en dan Peter huilend in de armen…Margriet blijkt aan het begin van de morgen te zijn overleden. Jezus...wat heftig en wat kun je doen…hoe kun je iemand troosten waarvan de (gezonde) vrouw na 37 jaar samen zijn binnen een week totaal onverwacht overlijdt?? We doen wat we kunnen, we blijven op de camping, we praten, luisteren, delen verdriet en bieden hulp waar nodig. Nog geen achtenveertig uur later nemen we afscheid van lieve, moedige en sterke Alger. Hij vliegt terug naar Nederland en wij gaan weer verder.

Via de mail hebben we contact gehouden met Veronique. Veronique is voor ons een oude bekende. Ze rijdt in haar tot camper omgebouwde vrachtwagen samen met hondje ‘dream’ al een aantal jaar de wereld over. We hebben elkaar in 2012 voor het laatst gezien in Argentinië en nu staat ze op ons te wachten aan het strand 15 km ten noorden va Agadir. Er volgen een paar gezellige dagen waarin de afgelopen jaren worden ‘bijgepraat’, toekomstplannen worden uitgewisseld en weer afscheid wordt genomen…tot de volgende keer..bye Veronique

We maken ons op voor de 1100 km lange (woestijn) rit door de Westelijke Sahara naar de grens met Mauritanië en rijden gelijk maar 40 km de verkeerde kant op. We volgen braaf onze GPS en rijden de tolweg terug naar Marrakesh op. Dan pas valt het kwartje. We gaan totaal de verkeerde kant op. Het plaatsje dat we ingetikt hebben in de GPS blijkt twee keer in Marokko voor te komen. Eén keer in het zuiden en één keer in het noorden en helaas hebben we de verkeerde geselecteerd. Het kost wat overredingskracht maar de hoogste baas ‘tolpoort’ strijkt zijn hand over het hart, we mogen omkeren en vinden na weer veertig kilometer dan toch de kustweg naar het Zuiden. Er is veel te doen over de Westelijke Sahara maar semi officieel hoort het land (ingepikt door) bij Marokko. We proberen een paar nachten direct aan zee te kamperen maar worden vriendelijk weggestuurd. Langs de hele kustlijn is de (militaire) kustwacht actief. Zij moeten de Afrikaanse vluchtelingen stoppen die van hier proberen over te steken naar de Canarische eilanden. Op een deel van het traject zijn er mooie vergezichten op de rotsachtige kliffen maar er zijn ook veel saaie asfaltkilometers. De afleiding komt van de militaire controleposten die bij de in- en uitgang van elk dorp zijn. Het betekent stoppen voor het ‘stopbord’ en wachten tot de militair die vijftig meter verder staat, hangt of ligt een wuifbeweging maakt. Dan mag je langzaam komen ‘oprijden’ tot je naast de betreffende militair staat. Na een meestal vriendelijk ‘bonjour, Ca va?’ is het enige wat de militair uitbrengt  het woord; fiche, een ‘fiche’ is een kopie van de persoon/auto/motor gegevens. Na het afgeven van een ‘ fiche’  mag je verder. Wanneer je geen ‘fiche’ hebt gaat de militair alle gegevens vanuit je papieren overschrijven en dat kan even duren.  Maar we hebben een heel stapeltje ‘fiches’ klaarliggen (dank voor de tip Sita en Steven) dus iedereen blij.

In de Westelijke Sahara is de diesel twintig cent goedkoper dan in Mauritanië. We stoppen vlak voor de grens overgang om alle dieseltanks te vullen. Daarna zet Peter de auto aan de kant en maakt alles klaar om de auto een doorsmeerbeurt te geven. Dat klusje doen we altijd samen. Peter ligt met de vetspuit onder de auto en ik bedien de handpomp. Terwijl we bezig zijn zien we de twee pompbedienden vol verbazing naar mij kijken. Ze komen op de auto aflopen, halen het apparaat uit mijn handen en nemen het karwei over. Ze vinden het prachtig en om de beurt helpen ze Peter een handje. Wanneer het klaar is zien ze pas dat de jurken die ze dragen helemaal onder het vet zitten. Het maakt hen niets uit, ze nodigen ons uit voor de thee en zo zitten we dan op de grond in het kleine kantoortje aan de muntthee. Moeten jullie niet in de rij staan...vraagt een van de pompbedienden..huh in de rij?..welke rij? De rij… bij de grensovergang…vannacht komt al het vrachtverkeer aan en wanneer je daar nu niet alvast gaat staan dan sta je morgen helemaal achteraan een lange rij vrachtwagens. We bedanken hen voor de thee en de tip, rijden naar de grensovergang en sluiten netjes aan achter de al wachtende vrachtwagens. De koelwagens maken veel herrie dus slapen doen we niet echt. Om acht uur gaat de grens open maar eenmaal  acht uur gebeurt er helemaal niets. Er komt alleen een mannetje in een geel hesje langs…hey.. je moet me een euro betalen want ik heb de hele nacht op jullie auto gepast. Ik probeer de man vriendelijk uit te leggen dat wij daar niet om hebben gevraagd, een euro lijkt in ons geval niet nodig. De man wordt pissig en voert een heuse show op, blaast op zijn fluitje en zet met woeste gebaren een hek pal voor de auto….ik geen euro? dan jullie de grens niet over. We kunnen geen kant op, de auto’s staan drie rijen dik. Tja…. dan zien we hoe de slagboom open gaat en de eerste auto’s richting douane rijden. We betalen een euro voor het ‘toneelstukje’ en rijden op naar het eerste loket. Het blijkt al snel dat Marokko binnenkomen makkelijker is dan er weer uit gaan. In totaal zijn we vijf uur kwijt aan het in de rij staan voor verschillende loketten, een keer of vijf worden onze gegevens in een schriftje bijgeschreven, de auto gaat door de scanner en er komen wat douanemensen langs om te zien of er nog geld of alcohol in beslag genomen kan worden. Ze vinden niets, we mogen we het land uit en al  hobbelend over de zeer slechte piste rijden we de drie kilometer ‘niemandsland’ en zien dan de vlag van Mauritanië.