De laatste weken in Venezuela

26 maart 2012 - Maturín, Venezuela

We hebben een retour ticket voor de veerboot en na het laten zien van de kaartjes parkeren we in de rij tussen de vrachtwagens. We hebben geen idee hoe laat de boot vertrekt en vragen het aan een van de chauffeurs. Het laden begint over een half uur, zo vertelt de man, maar dan moet je wel een gestempeld kaartje hebben. Huh stempels? Die hebben wij niet gekregen.  Ik ren terug naar het kantoortje en zeg tegen de man dat hij is vergeten te stempelen. Hij glimlacht en zegt; jullie zijn net aangekomen, misschien kunnen jullie mee, maar misschien ook niet. Ik vraag hem waar dat dan vanaf hangt en kijk ondertussen naar vrachtwagens die ná ons aan komen en waarvan de chauffeurs kaartjes laten zien samen met wat geld. En ja hoor, die kaartjes worden direct gestempeld. De stempelaar ziet mij kijken en ik vraag op mijn allervriendelijkst of het helpt wanneer ik ook iets betaal. De man lijkt zich ongemakkelijk te voelen, kijkt me aan en hup heb ik zomaar stempels op de kaartjes. Veiligheidsvoorschriften zijn er niet op de boot,  we mogen gedurende de overtocht in de vrachtwagen blijven en ruim tien uur later zijn we terug in Puerto la Cruz.

We nemen de meest noordoostelijke route (richting het eiland Trinidad) en rijden via Cumana en Curapano naar het vissersdorp Rio Caribe. De omgeving is prachtig, nog bijna ongerepte jungle, cacaoplantages, prachtige stranden en kleine dorpjes. We stoppen bij het cacaomuseum en krijgen een rondleiding langs de plantage en het kleine fabriekje maar het leukst komt aan het eind van de toer. We mogen proeven van alle soorten chocola én de likeurtjes….hmm. En mét chocola en likeur (we kunnen het niet laten) komen we aan bij Playa Medina. Een prachtige baai met fantastisch strand vol  palmbomen en schóón…..zo schoon hebben we het niet eerder gezien in Venezuela. En je mag niet met de auto aan het strand parkeren dus is het er heerlijk stil zo zonder bonkende geluidsinstallaties.

Playa Medina is privé eigendom en de eigenaar was van plan om er een soort Club Med van te maken. Maar omdat dan de hele baai niet meer toegankelijk zou zijn voor de dorpelingen en andere toeristen is er (godzijdank) geen toestemming voor gegeven en staan er nu alleen wat hutjes en kleine restaurantjes. Van de beheerder krijgen we toestemming om te blijven staan en een paar van de medewerkers komen langs voor een praatje. Ze zijn nieuwsgierig naar waar we vandaan komen en we laten hen ons Hollandboek zien. Ze vinden het mooi maar de foto’s van de gaypride en de coffeeshops blijven in Zuid-Amerika altijd lastig uitleggen.  Playa Puipui is een andere prachtige baai met een anderhalf kilometer lang zandstrand, we staan er drie dagen… helemaal alleen.

We blijven in oostelijke richting rijden tot voorbij het dorp San Juan de las Galdones (de weg houdt 10 km verder op) en rijden dan terug het binnenland in. We eten chachapa’s (dikke zoete maispannekoek) en stoppen vanwege het heerlijke brood dat ze hier hebben voor de tweede keer bij de panaderia (bakker) in Curapana. Een panaderia in Venezuela is niet alleen  een winkel waar je brood  koopt maar je kunt er ook koffie drinken, gebakjes eten en delicatessen (zoals buitenlandse kazen, vleeswaren, noten ,room) kopen. Voor Venezolanen is eten erg belangrijk, ze houden ervan en je kunt hier dan ook op elk uur van de dag op straat eten of maaltijden kopen. De zondag is de dag van de maaltijdsoep en zie je bij elk restaurantje buiten een bord met daarop “hay sopa” (er is soep).  

Het nationale park el Cuacháro ligt op een hoogte van 1500 meter en midden in het park in een prachtige omgeving (regenwoud) is een diepe en 12 km lange grot. De grot wordt bewoond door duizenden vetvogels die allemaal tegen zonsondergang de grot uitvliegen op zoek naar voedsel. We parkeren er tegen het vallen van de avond en om zes uur zitten we tegenover de ingang van de grot. We horen hoe de vogels van diep uit de grot aan komen vliegen. Het is een aanzwellend geluid van steeds sterker wordende klikgeluiden (sonar waarmee ze navigeren, net als vleermuizen). Indrukwekkend. De volgende morgen maken we samen met een gids en één gaslampje een wandeling door de stikdonkere grot. En ook nu zien we, naast de stalactieten en stalagmieten, en horen we de duizenden vogels en schuifelen langs bergen guano (vogelpoep). Er is een volledig ecosysteem ontstaan, er zijn krabben, vissen, ratten en zelfs wat planten die op de guano groeien.

Al een poosje hebben we een probleem met de hydraulische koppeling (de pedaal komt niet meer uit zichzelf omhoog) en we zoeken al een tijdje naar nieuwe koppelingscilinders. Via Maturin rijden we naar Puerto Ordaz omdat we weten dat daar een Mercedes-garage is.  Puerto Ordaz is een grote stad en bij elk stoplicht staan, tussen de rijen auto’s, tientallen straatverkopers. Het verkeer in Venezuela is echt drama, niemand houdt zich aan de regels. Links en rechts inhalen, tegen het verkeer inrijden en maar toeteren. Taxi’s en bussen stoppen, om passagiers in en uit te laten, bij voorkeur midden op de weg en in ieder gehucht zijn er (heel veel!) verkeersdrempels.  Een rijbewijs kun je hier “kopen” zonder ooit een les te hebben gevolgd en iedereen kan taxichauffeur worden. Voor 6 euro koop je een bordje voor op de auto.

We hebben geen adres van de garage maar een aardige man bij het benzinestation rijdt ons een aantal kilometers vóór tot aan het hek van de garage. Het ziet er allemaal tiptop en heel modern uit. Heel veel vriendelijk personeel maar ze kunnen weinig voor ons doen. Omdat ze problemen hebben met de deviezen zijn er geen onderdelen en is de prachtige showroom helemaal leeg. De chef werkplaats belt naar de importeur en fabriek in Valencia maar helaas, ook daar geen onderdelen. Ze vervangen nu alleen de hoes van een stuurkogel (want die hebben we zelf bij ons) en als extra service bieden ze aan om de auto te wassen! Aardige mensen, we hebben alleen nog geen idee waar we de koppelingscilinders wel kunnen laten vervangen. Peter maakt aan de pedaal een soort stijgbeugel zodat de pedaal met de voet zowel naar beneden als omhoog bewogen kan worden.

Om in Brits Guyana te komen moeten we een stukje door Brazilië, er is geen weg tussen Venezuela en Guyana. Er is maar één weg naar het zuiden, maar wel een hele mooie…. dwars door het nationale park Canaima. We kamperen een paar dagen in de Gran Sabana, een hoogvlakte vol rivieren, watervallen en tafelbergen (tepuis). We vinden een paar mooie balken langs de kant van de weg, we laden ze in en Peter maakt er een soort rijplaten van. En nu op naar de grens. ………

Foto’s

1 Reactie

  1. wim:
    29 maart 2012
    Nou, Els en Peter, mooie foto's.
    't Was leuk om in de truck (bij Ciudad Bolívar) te hebben bijgekletst over "onze" reizen. Veel plezier onderweg naar....(?!?)
    want het reizen en de indrukken die je onderweg opdoet is toch het einddoel? Proficiat dat je zo jullie droom kunt realiseren....
    Mei/juni vetrek in voor een reis naar Zuid-China en Tibet ....
    Goede gezondheid en wellicht dat wij elkaar onderweg nog tegenkomen.
    Wim