Heerlijk weerzien, Rio de Janeiro en verder..

9 augustus 2010 - Rio de Janeiro, Brazilië

We krijgen een smsje van onze jongens en lezen dat het vliegtuig is op tijd is geland. Ze direct een taxi naar Tiete, het op een na grootste busstation ter wereld hebben genomen en nog net op tijd zijn voor de bus van 08.00uur naar Parati. Zes uur later sluiten we na ruim vier maanden onze beide zoons in de armen. In de stromende regen want na ruim drie weken strak blauwe luchten regent het nu pijpenstelen. Gelukkig is het ook met zijn vieren goed toeven in de vrachtwagen. We gaan de volgende morgen niet op de motor maar met de bus (in de regen) naar  Trindade. (het kleine dorpje 20 km verderop met prachtige stranden). We wandelen over het strand (in de regen), zwemmen in zee (in de regen) en worden op de terugweg in de bus bijna misselijk van het harde rijden van de chauffeur over de onverharde weg. Zelfs de Brazilianen kijken bezorgd, het lijkt wel of de man een borrel op heeft, in ieder geval heeft hij haast! We stellen onze plannen bij en vertrekkende volgende morgen, na het afscheid van onze Duitse vrienden, richting Rio de Janeiro.  We gaan nog even langs bij Rini en Ronald, twee Nederlanders van 57 jaar die wij een paar dagen eerder hebben ontmoet.Wij zijn voor hen de eerste Nederlanders die ze tegenkomen in de negen maanden dat ze onderweg zijn in Zuid-Amerika. Het is dan ook gezellig om ervaringen en boeken uit te wisselen.  Op de weg richting Rio proberen we gelijk onze nieuwe voorbank uit en gelukkig, we kunnen prima met vier personen voorin  zitten. Ook de angst om daarvoor aangehouden te worden blijkt ongegrond. We rijden zonder controles het centrum van Rio binnen en parkeren de vrachtwagen op het parkeerterrein van Pau de Acuzar oftewel Sugar Loaf Mountain. (een berg die je met de kabelbaan omhoog kunt en een van de toeristische toppers van Rio is). Het is een  groot  militair terrein met een opleidingscentrum en we horen van iedereen dat we hier veilig kunnen staan. We parkeren  onze vrachtwagen ( met uitzicht op de mooie baai en het strand Praya Vermeilha)  naast een schattig Suzuki bestelwagentje. Het kleine autootje is omgebouwd tot hotdogkraam , het is een komisch gezicht die twee naast elkaar. Elke morgen worden we wakker van  militairen die zingend voorbij marcheren en de reveille die wordt geblazen. Het terrein grenst aan de wijk Urca en veel inwoners van de wijk komen dagelijks naar het strand om te fitnessen, te wandelen of te vissen en zo ontmoeten we Leondro. Hij is geboren en getogen in de wijk Urca , is fysiotherapeut en personal trainer. Hij neemt ons een hele morgen mee voor het beklimmen van de Morra do Urco en vertelt vanalles over Rio,Urca en zijn vakantie in Nederland. Het gaat behoorlijk steil omhoog en het  blijkt voor mij (Els) een goede “personal training” waarbij Leondro mij wijst op mijn ademhaling. In via de buik en uit via mond en neus moet het zijn om niet kortademig te worden. Best handig zo’n man.  Het resultaat is een fantastisch  uitzicht over Rio. Muite Obricado Leondro! We blijven vier dagen in Rio en proberen veel te zien in deze korte tijd.We liggen aan het strand van Copacabana en Ipanema, wandelen over de boulevards en door het centrum, zien de wijk St Theresa  (waar wij niets aan vinden). Tussen de massa toeristen door zien we ook nog de Corcavado ( het bekende Christusbeeld ) met het mooie uitzicht . We maken zoveel mogelijk gebruik van de bus. Zolang je in dezelfde bus blijft zittten kost een rit van twee kilometer hetzelfde als een rit van 30 kilometer. In Rio rijden zo’n 6000 bussen rond  en wanneer het je lukt er een met het goede nummer aan te houden hoef je niet lang te wachten. Ze komen met zes rijen dik aanscheuren, en je moet zwaaien om ze te laten stoppen. Maar met zijn vieren lukt het aardig. Op de laatste dag van ons verblijf in Rio worden we aangesproken door een journalist van een krant; “Journal do Brasil”. Hij spreekt geen Engels maar heeft een wel een vragenlijst in gebrekkig Engels opgesteld, of wij die vragen willen beantwoorden voor een artikel in de krant. Dat willen we wel en terwijl we zitten te schrijven komt er een camaraploeg langs. Zij zijn bezig een reportage te maken voor de komende verkiezingen in November. Ze horen van ons dat de journalist geen Engels spreekt en besluiten hem te helpen.  Zo komt er toch een interview met de cameraman als tolk, het is een heel gebeuren. Zij maken foto’s van ons en wij van hen en de journalist belooft het artikel te mailen. We wachten er nog op. Na vijf nachten verlaten we Rio, een leuke stad met spontane en enthousiaste Cariocas (inwoners van Rio)en bereiden we ons voor op een rit van 1350km richting de staat Mato Grosso Do Sul en de Pantanal. We maken een tussenstop van een middag in Penedo, vlakbij Parque de Itatiaia, het Zwitserland van Brazilie en rijden het hulp van navigator Gijs probleemloos door Sao Paulo. Het zijn twee lange rijdagen met een overnachting bij een benzinestation.  Lange rijdagen ook omdat, zoals we nu in de gaten krijgen, veel en vaak tol moeten betalen. Wanneer we de staat Sao Paulo uitrijden heb ik 35 tolbonnetjes in mijn broekzak zitten! We hebben dan ook 35 keer de discussie moeten aangaan over het feit dat de vrachtwagen geen commercieel voertuig is (moet je dubbele bedrag voor betalen) maar een motorhome. Erg vermoeiend en Bob en Gijs vinden het wel grappig dat ik me er iedere keer weer boos om maak. We passeren het dorp Tres Lagoas en zijn in de staat Mato Grosso Do Sul, het landschap verandert van groen en bergachtig in droog en dor met hier en daar een Fazenda (boerderij). Het doet ons erg denken aan de Karoo in Zuid-Afrika en we hebben het nog niet gezegd of we zien de eerste Nandoes ( kleinere variant van de struisvogel).Voorbij Campo Grande, een stad aan de rand van de Pantanal zoeken we een plek om te overnachten en rijden we een dirtroad in. Het is altijd leuk om niet op asfalt te rijden. De omgeving ziet er plotseling mooier, natuurlijker uit. We willen graag aan de Rio Aquidauana staan maar wat we ook proberen we kunnen niet tot aan het water rijden. (steeds maar weer die hekken). Dan maar overnachten aan de kant van de zandweg, vlak naast het spoor. Het is een mooie omgeving en heel rustig, op het moment dat de trein passeert na dan. De volgende morgen komt de eigenaar (Ari Joao) van het terrein aan de overkant een praatje maken en nodigt ons uit voor de koffie. Even later maken we kennis met zijn vrouw  Silvana en zoontje van drie en krijgen een rondleiding over het terrein. Ari vertelt dat alles wat grenst aan de rivier particulier bezit is. Ze laten trots het huis zien en wat de camping moet gaan worden, we zien de rivier en Ari vertelt van alles over vissen, planten en bomen. Een met de natuur die man. Na de koffie met kaasblokjes! gemaakt door de buurman nemen we afscheid van deze hartelijke mensen en gaan weer op weg. Het is een mooie weg om de motor eens van de wagen te halen en Bob en Gijs rijden nu ombeurten de vrachtwagen en de motor over de dirtroad, langs dorpjes met inheemse bevolking (indianen) met namen als; Piraputanga,Paxixi en Villa Amisau. Eindelijk komen we aan in het heetste dorp van Mato Grosso do Sul; Auquiadauana, aan de rand van de Pantanal. Het is inderdaad zo’n 35 graden en het gaat er rustig aan toe in deze stad aan de rivier met gelijknamige naam. Hangmatten onder de veranda’s, weinig mensen op straat.We doen boodschappen voor een paar dagen zodat we wat voorraad hebben, we weten nog niet precies wat ons te wachten staat de komende dagen.De Pantanal is het grootste moerasgebied ter wereld (een oppervlakte van 230.000 vierkante kilometer samen met Paraquay). Gedurende de regentijd overstroomt het gebied grotendeels maar nu in de winter ( droge tijd), herbergt de Pantanal de grootste concentratie waarneembare dieren van Brazilie. We weten nog niet precies wat we ons erbij moeten voorstellen maar we gaan het zien!

Wordt vervolgd....

Foto’s

1 Reactie

  1. Ingrid Joosten:
    9 augustus 2010
    Hoi Els en Peter,
    Ik heb weer genoten van jullie foto's en het verhaal. Wat zijn jullie rijk om zoveel moois te kunnen zien en wat fijn dat de jongens ook een paar weken hebben mee kunnen genieten van al dat moois wat jullie daar zien! Prachtige natuurfoto's in een schitterende omgeving hebben jullie gemaakt! Complimenten hoor! Dit blijft jullie de rest van jullie leven bij, zeker weten! Ik kijk alweer uit naar de volgende foto's en het verhaal erbij van jullie belevenissen!

    Groetjes, Ingrid