El fin del mundo

We kijken een dagje rond in het pertrified forest ( versteende bos)en het vraagt heel wat van je voorstellingsvermogen in te zien dat 150 miljoen jaar geleden deze omgeving, nu een soort van maanlandschap, niets anders was dan bos. De ruta 3 is een asfaltweg die van Buenos Aires drieduizend kilometer naar het zuiden loopt, naar de stad Ushuaia in meest zuidelijke provincie ter wereld; Vuurland.We rijden daar waar het niet anders kan over de asfaltweg maar proberen deze zoveel mogelijk te mijden. Op weg naar Puerto San Julian nemen we dan ook de ruta Costera, een dertig kilometer lange steenslagweg over kliffen vlak langs de kust. Wanneer we daar een wandeling maken zien we dolfijnen en even later horen we diep beneden in het water angstige blafgeluiden. Het zijn een groepje babyzeehonden met hun moeders, die vanuit de zee op een rots proberen te komen. Maar de zee is ruig en de woeste golven slaan met een enorm geweld tegen de rotswand. We blijven wel een uur lang naar het geploeter kijken. De moeders houden hun kleintjes goed in de gaten en je ziet dat ze hen naar een bepaalde rots probeert te sturen. Maar het lukt niet, ze zijn nog niet sterk genoeg en geven het op. Waar gaan ze nu naar toe om uit te rusten? Wij hebben geen idee. 150 km zuidelijker ligt het natuurreservaat Monte Leon en wanneer we er aankomen horen we dat het park pas op 1 november open gaat. Monte Leon is vroeger een Estancia geweest en is door de eigenaar aan de staat geschonken om er een nationaal park van te maken. Het is al laat en gelukig mogen die nacht kamperen op het terrein van de Estancia en dan maar weer verder over het asfalt. We staan bij een benzinestation om te tanken en zakken opeens behoorlijk scheef weg.  De tweede lekke band! Nu is het zo dat in Argentinie bij de benzinestations vaak een Gomeria (bandenplakker) is gehuisvest. Een geluk bij een (piepklein) ongeluk. Peter gaat aan het werk om de band eraf te krijgen en rolt deze dan zo de Gomeria binnen.Twee uur later zit de band er weer om. De medewerker, nog een jonge vent, bleek en mager, vertelt dat hij om rond te kunnen komen, zeven dagen per week, tien uur per dag in deze Gomeria werkt. Maar wanneer neem je dan eens vrij om uit te rusten? vragen wij. Nooit, zegt hij en gaat weer aan de slag. In een paar dagen tijd rijden we flink wat kilometers ‘verlatenheid’ over;  pampa’s met mooie namen als Pampa de tres Hermanas en de Valle del Deseado. Bij Monte Aymond gaan we de grens over naar Chili. Op de aangifteformulieren vullen we nu maar standaard in dat we verboden etenswaren bij ons hebben. Zo kunnen ze in ieder geval geen bekeuring geven en in de auto kijken willen ze toch altijd wel even. Honderd kilometer  verderop staan we dan eindelijk  bij de ferry voor de oversteek naar Tierra del Fuego oftewel Vuurland. Vuurland is een eiland, een deel  ervan is Argentijns een ander deel is Chileens en vandaar dat we hier een aantal keer  de grens over moeten steken. In de rij voor de ferry worden we aangesproken door twee fietsers, Duitse jongens die net van de ferry af komen en van Vuurland naar Alaska gaan fietsen. Ze zijn jaloers op de vrachtwagen en vertellen ons van het fietsen tegen de wind, kamperen in een klein tentje in de regen en de kou..Verderop in Vuurland komen we nog meer van deze sportieve fietsers tegen en wat een respect hebben wij voor deze jongelui! Honderd kilometer verder bij het dorp San Sebastian weer de grens over terug naar Argentininie.Het landschap is nog niet veel veranderd maar vlak voor Ushuaia komen de heuvels, de bossen, meren en rivieren.  Ushuaia zelf ziet er uit als een wintersportplaatsje met het daarbijbehorende toerisme. Maar wat een fantstische ligging, dit dorp, aan het Beaglekanaal met rondom de uitlopers van het Andesgebergte. We gaan direct door naar het reisbureau om te kijken of we naar Antartica kunnen.Maar.... de voordeligste last minute komt, voor ons samen, op 5000 euro voor tien dagen. Van de tien dagen ben je maar vijf dagen op Antartica, de rest van de dagen ben je de 1000km om er te komen aan het overbruggen en zie je niets anders dan de zee. 500 euro per dag vinden we echt  belachelijk en het gegeven dat je niet de enige bent maar met honderd man op de boot en meerdere boten die uitvaren geeft de doorslag en dus gaat een bezoek aan het zesde continent Antartica niet door. We gaan kamperen op de camping Municipal en zonder dat we het weten blijkt er een golfbaan recht tegenover de camping te liggen. De meest Zuidelijk gelegen golfbaan ter wereld en de volgende dag moeten en zullen we natuurlijk...een rondje over deze baan. Nu mag golfbaan Ushuaia wel de meest zuidelijke baan ter wereld zijn ( in overigens een prachtige omgeving), het predicaat van best ontworpen baan krijgt het zeker niet. Het is een negen holes baan maar zo krap, onduidelijk en onoverzichtichtelijk  dat we het maar bij negen holes hebben gelaten..jammer. Het is een van de eerste mooie lentedagen in Ushuaia en de camping is inmiddels volgestroomd met dagjesmensen. Bij iedere auto staat een barbeque en de radio op vol volume, wel allemaal met een andere zender natuurlijk. Na een paar dagen van omgeving verkennen, mooie wandelingen in de buurt van Ushaia is het tijd voor een bezoek aan Estancia (boerderij) Harberton, circa 90 kilometer verder. Harbeton is de oudste Estancia van Vuurland (19^e eeuw) en leeft nu voornamelijk van toerisme.  Het ligt uitgestrekt langs het Beagle kanaal, een schitterend gebied met veel bos en waterwegen. Er zijn drie plaatsen waar je mag kamperen. We staan alleen op een schittterende plek aan de rivier de Rio Varela.We zien geen bevers maar wel de verlaten burgten en dammen. Normaal gesproken is het weer in Vuurland erg beroerd met regen en veel harde wind maar het weer is nu prachtig; zonnig en windstil. Mooi weer om te wandelen en ‘s ochtends worden we wakker ‘geklopt’ door het echtpaar specht naast ons in de boom..