familie rondje Kenia

Dertig jaar geleden, piepjong en onervaren reisden we per vrachtwagen van Nederland naar Kenia. Aansluitend ‘deden’ we nog een vakantierondje Kenia/Tanzania samen met mijn schoonouders, zus, zwager met vriendin en een aantal vrienden….een heel avontuur. En nu, zoveel jaar later staan we weer op een camping in Nairobi en wachten op onze zonen Bob en Gijs met vriendinnen Cindy en Emily. Met zijn zessen gaan we de komende drie weken door Kenia reizen. Maar om dan na deze vakantie verder noordelijk te kunnen rijden, hebben we een visum voor Ethiopië nodig. Al jaren circuleert een verhaal dat dit visum niet meer verkrijgbaar is via de ambassade in Nairobi. We gaan het maar gewoon proberen. Het motorritje valt nog niet mee….zigzaggend langs de files en in de dieseldampen van drammerige chauffeurs van bussen, vrachtwagens motortaxi’s en matatu’s en niets dat herinnert aan het provinciale stadje van lang geleden. Kenia is één van de snelst groeiende economieën van Afrika en dat is te zien.

De dame van de ambassade laat het direct weten; geen visum….alleen te krijgen in het land van herkomst….maarre….wij komen uit Nederland en daar is geen ambassade….uhmm....oh..dan kunnen jullie naar Addis Ababa vliegen...daar krijgt iedereen een visum….haha...nou echt niet. We blijven geduldig wachten totdat ze iemand gaat bellen. We worden naar een ander gebouw gebracht en maken kennis met de ‘minister counseler’, een aardige man. Hij maakt geen haast, wil van alles van de reis weten maar tja,tja,tja… het is wel moeilijk....dat visum. Plots komt hij met een voorstel…een kort briefje van de Nederlandse ambassade kan helpen….liefst met een mooie stempel. De ambassade ligt om de hoek en we rijden er snel heen, nu nog naar binnen. Langs de ene na de andere veiligheidscheck en lang wachten op smalle houten bankjes. Eindelijk staan we binnen maar daar horen we dat we een online afspraak moeten maken en dat het nog wel een week of twee kan duren….pff…. We gaan terug naar de camping, sturen een mail naar de ambassade en gaan over tot plan B. De volgende dag gaan we met een zelfgeschreven ‘introductiebrief’ terug naar de counseler. De man is onder de indruk en een half uur later zitten we bij de ambassadeur….hij kijkt naar de stempels in het paspoort, leest de brief en kijkt ons vriendelijk aan. Twee uur later verlaten we het kantoor…met paspoort én visum voor drie maanden…..blij dat we zijn….een week later krijgen we een berichtje van de Nederlandse ambassade…of we zo vriendelijk willen zijn een online afspraak te maken…..

Zondagmorgen 10 oktober is het zover….het weerzien met de kinderen. We halen hen op van het vliegveld en rijden terug naar de camping voor een kop koffie en het ‘ínschepen ’in de vrachtwagen. Achter gaan de luiken omhoog en met drie voorin en drie achterin en regelmatig wisselen gaat het prima. Ik zit nu voor het eerst achterin…riant in één van de drie door Peter geplaatste verstelbare autostoelen. Het schommelt wel en alles kraakt maar verder prima. De nacht brengen we door aan Lake Naivasha…het vlees van de lokale slager op de BBQ is taai en de nijlpaarden laten zich horen maar niet zien.

We staan heel vroeg op voor een lange rij dag richting het Masai Mara national park. De onverharde weg wordt steeds slechter, de omgeving mooier en in de buurt van de camping zien we de eerste giraffen en zebra’s. De entree voor het park is voor 24 uur…we rijden om 11.00uur het park binnen maar door een foutje bij de gate mogen we tot de volgende dag 16.00uur in het park zijn. Vlak voor het donker wordt vinden we de ‘camping’….nou ja...camping.…het is een plek op een heuvel…zonder faciliteiten of bewaking…gewoon midden in het park en tussen het wild. Maar de tentjes worden opgezet en we eten rondom het kampvuur. Later op de avond krijgen we een Franse buurman, we zien hem razendsnel een tent opzetten. Midden in de nacht worden we wakker van het geschreeuw van de buurman….nachtmerrie?….misschien is ie een beetje bang zo alleen in de tent. De zon moet nog opkomen en we zitten aan het ontbijt rond de resten van het kampvuur, de kuddes op de vlakte komen langzaam in beweging. Het grote grijze rotsblok op 40 meter van het vuur ook…we kijken nog eens goed…het is een slaperige buffel maar niet ongevaarlijk. Ik ben de eerste die een sprintje richting auto trekt. Maar we kunnen het kamp rustig opbreken, de buffel heeft het te druk met herkauwen. Het is een prachtige dag in de Mara en begin van de middag rijden we op goed geluk richting de rivier en wow..daar, aan de rand van het water, zien we een grote kudde gnoes en zebra’s…ze willen de rivier over...of toch niet…een wonderlijk schouwspel….gaan ze wel? En dan plotseling loopt de voorste in de rij achter de auto langs en begint de rivier over te steken en de rest volgt…een machtig gezicht. We horen gegil vanuit de auto’s om ons heen…één van de gnoes is door een krokodil bij één van de voorpoten vastgegrepen en trekt het beest uit de groep. De gnoe vecht voor wat ie waard is maar na bijna een uur zien we een tweede krokodil. Die grijpt het beest aan de achterpoot en samen draaien en houden ze de gnoe onder water….heftig. Tien minuten later  lijkt alles weer normaal.

De dagen die volgen komen we als ‘groep’ in een aardig ritme….vroeg opstaan, opbreken, boodschappen doen, de route bespreken, wie gaat er voor en wie achterin, een heuse ‘briefing’. We kamperen op het grasveld van een hotel in Homabay aan het Victoriameer en wat later tussen de theeplantages op het grasveld van het ‘Tea Hotel’. Het zijn de gebouwen in koloniale stijl, vervallen maar met de grandeur van vroeger. De obers gedragen zich als uit die tijd en de gasten zijn keurige en welgestelde Kenianen. Vanwege het gebrek aan tijd maken met elkaar de keuze om niet naar het Turkanameer te rijden maar via het Laikipiaplateau naar Samburu national park te rijden. Zodra we op de onverharde weg zijn kruipen de jongens achter het stuur en ook de motor gaat eraf. Zo kan er om beurten een stel vooruit op de motor rijden. De giraffen en de zebra’s kijken er wel van op… We vallen erg op en overal wordt er geroepen…muzungu…en zwaaien maar. We lunchen met regelmatig onder het toeziend oog van de schoolgaande jeugd….good morning…how are you? …where are you going? en dan die big smile.

We kamperen vlak naast de ingang van Samburu national park, een kleine camping in een mooie omgeving en aan een droge rivierbedding. In het gebied is het al jaren te droog  en de lokale stammen laten het vee grazen binnen de grenzen van het park. Het is laat op de avond enwe horen  geweerschoten, we vragen wat er aan de hand is….oh een beetje gerommel tussen de stammen (Turkana en Samburu}…ze proberen vee van elkaar te stelen…ok. De dag in het park is weer geweldig mooi, op een enkel autootje na zien we geen andere toeristen. We pauzeren bij een lodge, er zijn geen gasten. Het toerisme in oost-afrika is de afgelopen jaren, door de berichten over de recente aanslagen en de forse entreeprijzen voor de parken sterk terug gelopen. Op de weg terug rijden we door de dichte begroeiing en dan worden we ‘omsingeld’ door een groep van wel zestig olifanten met jong…..gaaf en heel dichtbij. Het duurt even voor we verder kunnen maar niemand die dat erg vind.

Na Samburu rijden we in één streep door naar Mombasa…..dat is de bedoeling maar op de meest verschrikkelijke weg, de snelweg Nairobi-Mombassa, krijgen we een klapband. We hobbelen naar een soort van veilige plek aan de kant. De band is aan flarden maar binnen drie kwartier hebben de mannen de klus geklaard en kunnen we verder. Als het al donker is komen we aan bij de camping maar de camping is sinds kort geen camping meer, alleen hotel en nee, zegt de manager, we mogen niet blijven staan. We kunnen wel een kamer nemen a 165 dollar….we proberen op de man in te praten maar hij weet van geen wijken. Verder rijden in het donker willen we niet, we kamperen achter het politiebureau en zijn al vroeg weer onderweg naar Mombasa.

Het is druk in de stad….heel druk. Het duurt even voor we in de gaten krijgen dat er geen beweging zit in de rij voor de ferry, we wachten en wachten. Drie van de vijf ferry’s varen niet vandaag, zo horen we, en het is nu voetganger spitsuur.  We kijken om ons heen en zien honderden mannen, vrouwen en kinderen achter dranghekken staan en ze willen allemaal zo snel mogelijk de ferry op. Wanneer de mensen achteraan in de rij de ferry zien aankomen, beginnen ze te duwen maar vooraan blijven de hekken dicht en worden de mensen tegen de hekken gedrukt. Pas wanneer iedereen gaat schreeuwen doen de medewerkers het hek open en valt de hele meute over elkaar heen om als eerste de boot op te kunnen. Het is echt verschrikkelijk om te zien en het is een wonder dat er geen doden vallen. Wat later mogen wij de boot op….als enige auto tussen honderden voetgangers.

 Het is al donker wanneer we eindelijk bij de camping aankomen. Dertig jaar geleden kampeerden we hier ook met de familie. De volgende morgen zien we dat er maar weinig is veranderd….nog steeds een prachtig strand….de heldere Indische oceaan en achterstallig onderhoud. We vinden het allemaal heerlijk…even niet rijden, even niets…luieren, lezen, kampvuur, kokosnoot, chapati en samosa. We gaan een dagje georganiseerd uit....met een internationaal gezelschap op een Dhow. We genieten van de dolfijnen en snorkelen een heel eind achter de gids aan. Op het eiland eten we krab en andere vis. Emily is jarig en op de boot zingt het hele gezelschap uit volle borst het happy birthday. Op de camping helpt Peter een Indiër, hij staat met een lege accu. De man is ontzettend blij met de hulp en vraagt of hij iets voor ons kan doen…nou zegt Peter bij wijze van grap…een nieuwe band zou fijn zijn…ok zegt de man….ik heb een groothandel in Mombasa…in banden…nou ja. De volgende dag wordt de band afgeleverd  en door Bob, Gijs en Peter verwisseld.

We gaan ook een dagje big game vissen...het staat al lang op het verlanglijstje van de mannen en hier kan het. Wij vrouwen mogen ook mee…..We vangen een Dorade van een kilo of 11….hij geeft zich niet zomaar gewonnen en springt een paar keer wild uit het water om van de haak los te komen. Het is een prachtige goudgroene vis die zijn kleur kwijt raakt zodra hij het leven laat. Helaas melden zich geen andere grote vissen bij onze haken. We verdelen de buit met de bemanning en ‘s avonds bij het kampvuur smullen we van verse Doradesteak.

Dan moeten we echt weg van deze heerlijke plek, de tijd dringt. Via een deels alweer hele slechte onverharde weg rijden we naar Amboseli  national park en het duurt allemaal langer dan verwacht. Het wordt donker en we kunnen geen camping vinden…dan maar vrij kamperen. De tenten zijn net opgezet en dan komt er pick-up aanrijden, we zien een stuk of zes mannen met geweer in militaire kleding. Nu is het even aftasten…..van beide kanten…..jullie staan op mijn grond…dit is een farm…en dit hier zijn mijn beveiligers… jullie staan hier niet veilig…pff nee hé. Hij hoort van ons dat wij toeristen zijn uit Nederland en wij horen dan van hem dat hij in Wageningen heeft gestudeerd. Kom….ik breng jullie naar een veilige plek….we ruimen de boel in en een half uur later staan we bij het huis op een prachtige plek op een gigantische farm…de man zelf laat zich gek genoeg niet meer zien.

We gaan snel door naar Amboseli….weer 24 uur in een alweer fantastisch park en bijna alleen. Het is voor een groot deel moerasgebied met ongelofelijk veel vogels, olifanten, buffels, antilopen en nijlpaarden. Op het heetst  van de dag zoeken de kuddes verkoeling in het water….een prachtgezicht. We zijn op de weg het park uit wanneer we een groep gieren zien, samen met een hyena vechten ze over de resten van een gnoe….de hyena is de gieren te slim af....hij sleurt het hele geval het water in en de gieren hebben het nakijken.

We hebben nu echt wel haast om in Nairobi te komen…we rijden 250 km wasbord, nu weet iedereen ook waar wij het over hebben als we vertellen dat we weer  ergens  ‘rammelend’ zijn aangekomen. En ja hoor….het is weer donker wanneer we aankomen op de camping. We staan nog niet stil of we horen een verdacht sissend geluid….een band die leeg loopt…..SHI……T! We gaan hem maar niet vervangen maar regelen een taxi om de jongelui de volgende ochtend 0530u naar het vliegveld te brengen en gaan gewoon beginnen aan ons afscheidsetentje……dit was het dan....in een notedop….het familierondje Kenia.