Ethiopië, wat een bijzonder land

4 december 2015 - Gondar, Ethiopië

Na een meer of meer verplichte ‘visum stop’ van twaalf dagen verlaten we de hoofdstad. We zijn bijna vergeten wat een drukte het op de weg kan zijn. Het asfalt lijkt vooral bestemd voor mensen met vee. Al vroeg in de morgen worden koeien, kamelen, ezels, geiten en schapen in grote kuddes en over de weg naar de markt en het land gebracht. We slalommen om de beesten heen en moeten steeds in de gaten houden of er geen beest voor de wielen wordt ‘gestuurd’. Het is een mooie bergachtige route, veel van het land is en wordt gecultiveerd en we zien eindeloze graan- en suikerrietvelden. Het is oogsttijd, het land wordt nog op traditionele manier bewerkt met ossen en met de houten riek. We hebben in Ethiopië geen landbouwmachines gezien. Na de stad vinden we een kampeerplek aan de rand van een klein dorpje en een meer. We wandelen langs de oever en het lijkt rustig maar eenmaal terug staat het halve dorp al bij de auto. We proberen een praatje met de kinderen te maken maar zij blijven onafgebroken de hand ophouden en maar roepen en vragen. Op geen enkele manier worden kinderen hier gecorrigeerd. De luiken gaan dicht en de volgende morgen vroeg pas weer omhoog en ja hoor…daar zijn ze weer. Het is bijna komisch,  maar toch vooral irritant en wie is er nu zo stom geweest om ermee te beginnen….. met het uitdelen van die pennen en geldgeverij?

We rijden achter de kamelen aan…..heel veel kamelen en we stoppen waar de kamelen stoppen, een aantal kilometer vóór de stad Dese. Het blijkt een klein dorp maar met een enorme veemarkt. We wurmen ons langs de mensenmassa in smalle straatjes en langs de honderden kamelen en koeien en de handelaren. De mensen in het dorp geven de indruk niet gewend te zijn aan toeristen. Ze zijn vriendelijk en vragen nergens om, ook niet na het nemen van een foto en dat is nieuw voor ons. Het is heerlijk om zo ongemoeid te kunnen rondslenteren. In Ethiopië lopen de mannen van jong tot heel oud met een stok. De stok is voor hen een belangrijk item en wordt voor van alles gebruikt;  voor het leiden van het vee, als leun en wandelstok en om valse honden en ongehoorzame kinderen te slaan. We kopen eigenlijk nooit meer souvenirs maar Peter vindt zo’n stok wel grappig. Hij zoekt een mooie uit bij een stokkenhandelaar. Er komen steeds meer mensen kijken….ze vinden het geweldig en vanaf het moment dat hij met de  stok in de hand over de markt loopt is hij helemaal het ‘mannetje’. Veel mannen willen de stok even vasthouden en knikken goedkeurend…goed gekocht…goed hout en juiste dikte en goede kwaliteit...gaat jaren mee….ok.

In het dorp Lalibela gaan we naar de camping…nou ja..in Oost-Afrika noemen ze het parkeerterrein van een hotel zonder faciliteiten al snel ‘camping’ maar je staat er dan een soort van rustig. De achtertuin van het hotel in Lalibela ziet er groen en bloemenrijk uit, mét warme douche en voor het eerst sinds heel lang zien we er andere ‘overlanders’. We ontmoeten er een Zwitsers echtpaar; Emil en Liliane en hun bijna 35 jaar oude blauwe Toyota Landcruiser. Ze zijn allebei 74 jaar jong, reizen al 31 jaar onafgebroken rond de wereld en slapen ‘gewoon’ achter in de auto. Ze hebben zoveel verhalen dat we nog tijd moeten vinden om langs de kerken te gaan. De uit één rots uitgehouwen wereldberoemde kerken van Lalibela zijn ‘Unesco werelderfgoed’. In opdracht van Unesco hebben de belangrijkste kerken als bescherming tegen weersinvloeden een ‘overkapping’ gekregen. Het is, vinden wij, erg lelijk geworden. Van een afstand lijken het nu twee grote benzinestations. We gaan er langs maar daar blijft het bij, de entréeprijs van 50 euro pp vinden we echt van de zotte….wereld erfgoed of niet. We maken (met stok) een paar lange wandelingen door het dal en langs kleine dorpen. En of het nu door die stok komt of niet maar we worden door de lokale bevolking aangesproken en uitgenodigd op de erfjes. Een jonge knul laat trots zijn spierballen zien en de halters waarmee hij oefent, gemaakt van afval materiaal. We nemen afscheid van de Zwitsers en hopen elkaar in Oman weer te zien. Via een prachtige route rijden we naar de stad Gonder en ook hier kunnen we ongestoord rondkijken.

 Op weg naar de grens worden we met regelmaat toegezwaaid door enthousiaste scholieren en vlak vóór de grens vinden we een pracht van een vrije kampeerplek.De boeren komen met vrouw, kinderen en volgepakte ezels terug van het land. Een aantal van hen komt ons de hand schudden, keuren de stok en bieden suikerriet aan of zwaaien in het voorbijgaan. Het geeft ons op de valreep een iets positiever beeld van de bevolking.Na ruim vijf weken gaan we de grens over en laten we Ethiopië achter ons. Een bijzonder land met bijzondere mensen en compleet anders dan alle andere Afrikaanse landen.Rijk aan grondstoffen en hulpverleners maar toch één van de armste landen van Afrika maar in Addis Ababa wordt de komende jaren het grootste vliegveld van de wereld gebouwd.

De grensovergang naar Soedan kost wat tijd. We zitten bij de Soedanese grenspost, samen met een Portugese motorrijder, in het kleine kantoortje van de douane. De computer doet het even niet dus wachten we gezamenlijk tot de man al het schrijf- en stempelwerk heeft gedaan. Door zijn gevecht met de carbonpapiertjes duurt het een kleine twee uur maar dan is het klaar en  mogen we gaan…twee hele weken hebben we voor het rijden door het land, aanvragen van een visum voor Saoedi, een reis- en foto vergunning en de vreemdelingenregistratie…en dat moet in Khartoem en binnen drie dagen na aankomst.

 

   

 

 

 

Foto’s

3 Reacties

  1. Pepe Yanes:
    28 december 2015
    Very interesting post. Can't wait to read the next, with info on the Saudi Arabia visa.
    Safe travel!
    Pepe Yanes
    Madrid
  2. Tom:
    28 december 2015
    Hi! I have seen you on the beach in Dubai a few times and would love to follow you on Instagram - do you have an account? If so please disclose what is your name on there :)

    Many thanks

    Tom
  3. Henk en marianne:
    28 december 2015
    Wij vonden de mensen in Ethiopie ook vaak zo eisend. Gelukkig dat jullie met een positief gevoel het land verlaten hebben.
    Groeten uit Almere
    Henk en Marianne