Eindsprintje

15 mei 2016 - Amsterdam, Nederland

Dag Iran, hallo Armenië, het hoofddoekje gaat af en het is warm dus de blouse met lange mouwen gaat uit. Gek genoeg is dat ook weer even wennen en ik kijk wat schichtig om me heen maar de Armeense immigratiepolitie is het wel gewend en moet er alleen wat om glimlachen. We staan aan de grens bij Meghri, in het uiterste zuiden van Armenië en het is voor het eerst dat het paspoort zo grondig wordt geïnspecteerd. Met behulp van een vergrootglas worden de stempels stuk voor stuk bekeken. Peter staat met het carnet de passage bij het douaneloket maar het carnet wordt hier niet geaccepteerd en we kopen (ja, kopen….dat hebben we ook nog nergens meegemaakt)  voor de auto én de motor een tijdelijk invoerdocument. Na een paar uur hebben we met een berg papieren een hele serie loketten afgewerkt en mogen we na het kopen van een verplichte verzekering het land in. Direct aan de grens staat een café met op de stoep een heuse biertap!….oh ja….dat mag ook weer hier….en dit voorziet kennelijk in een behoefte….we zien ze waterflessen vullen met tapbier (voor onderweg in Iran?)

De politie bij de grens heeft met behulp van een kaart laten zien waar precies de schermutselingen tussen Armenië en Nagorno Kharabagh zijn. We zijn er een heel eind vandaan maar we maken ons toch een beetje zorgen. Het schemert en we zoeken al even naar een geschikte kampeerplek, net buiten het dorp Mehgri zien we een heel nieuw ziekenhuis met een groot leeg parkeerterrein. We stoppen bij de slagboom, de ogen van de bewaker worden zo groot als schoteltjes, hij weet niet wat hij ziet en met behulp van kook, eet en slaap gebaren maken we hem duidelijk wat we willen. Hij begrijpt het, de slagboom gaat omhoog en we parkeren we in een rustig hoekje van het terrein. In de loop van de avond worden de paspoorten drie keer gecontroleerd door politie en militairen, ze willen ook graag even in de auto kijken maar daarna kunnen we naar bed.

We rijden de vijfhonderd kilometer naar Goris vlak langs de grens met Azerbeidzjan zonder ook maar iets te merken van enige onrust en zonder politie of militaire controleposten. De bergachtige omgeving is prachtig groen en biedt uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. De armoede is groot, de weg vol haarspeldbochten en is slecht onderhouden, de meeste dorpen foeilelijk met typische grauwe, grijze Oostblok appartementencomplexen en bovengrondse pijpleidingen en overal zien we roestige oude auto’s, vrachtauto’s en bussen. De mensen zijn vriendelijk maar spreken nauwelijks Engels. Aan de weg wordt veel verkocht; groenten en fruit, kruiden en bloemen. We zien een auto, op het dak staan emmers verse bergpaddenstoelen. Voor het bedrag dat we de man geven krijgen we twee grote emmers…..genoeg voor dagen….paddenstoelenpasta, paddenstoelensoep en paddenstoelenbiefstuk maar ze smaken echt geweldig.

In de omgeving van Sisian vinden we een geschikte kampeerplek. We maken een wandeling en zien op een paar kilometer afstand een kazerne. Aan het begin van de avond, Peter zit nog buiten, stopt er een grote auto. Een man stapt uit en neemt Peter even apart. Ik zie hoe de man allerlei vage gebaren maakt terwijl hij naar de achterbank wijst maar dan instapt en wegrijdt. Wat was dat dan…..Peter begint te grinniken, och, de man is op weg naar de kazerne maar zag mij zitten. Hij bood me aan om gebruik te maken van de diensten van de vrouw op de achterbank….tegen betaling dat wel.

Het oorlogsgebied ligt ver achter ons. We staan een nacht bij één van de vele kloosters met uitzicht op Turkije en de berg Ararat. We wandelen een dagje rond in de hoofdstad Yerevan. De binnenstad is rijk aan cultureel erfgoed met grote pleinen, museums en mooie statige gebouwen. Het is warm, de zon schijnt en de meisjes en jonge vrouwen… het lijkt wel rokjes dag.  Een groot contrast met de vrouwen van het platteland die in een jurk met overschort, wollen lange kousen en op klompen rondlopen. Aan de weg verkopen ze zelfgestookte (zeer) sterke drank en rode wijn. Dat laatste blijkt na aanschaf meer bessenjenever te zijn. We bezoeken een paar van de kloosters en kerkjes en rijden langs het meer van Sevan via het dorpje Dilijan naar de stad Vanadzor. Dichtbij de grens met Georgië  In Vaznador worden we op straat aangesproken, in het Nederlands….hé jullie.. Hollanders…..goh, er stopt nooit een toerist in Vaznador..jeetje, wat leuk zeg, mag ik even met jullie praten. Het is Azdan, een Armeen, hij heeft ruim twintig jaar In Nederland gewoond en gewerkt. Maar wat doe je dan nu hier zo vragen wij…..het contract liep af dus geen werk meer, …en nu….tja nu ben ik terug in mijn geboortestad en heb hier ook geen werk. Hij vertelt over Armenië, de belabberde economie en de hoge werkeloosheid. Azdan vind het helemaal leuk om een beetje met ons te pronken, laat zijn vrienden de auto zien en we doen samen onze boodschappen.

Na een week staan we zonder Armeens geld, want dat hebben we opgemaakt aan de boodschappen weer bij de grens. Maar het inleveren van de tijdelijk invoerdocumenten moet in Armenië weer geld kosten…..zucht…..we zoeken een wisselkantoor en lopen weer langs de zoveel loketten, dan na een paar uur papiertjes inleveren en na een controle van de auto kunnen we door naar Georgië. We houden ons hart vast maar het grenskantoor ziet er georganiseerd uit en na vijf minuten, ja serieus, geen visum nodig alleen even vriendelijk lachen, stempelen en vijf minuten later zijn we op weg naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. In het centrum zoeken we een parkeer/kampeerplek maar het is heel druk en na twee uur zinloos rondrijden geven we het op. Teleurgesteld rijden wij de stad uit maar zestien kilometer buiten het centrum vinden we toch een mooi plekje in een klein villawijkje achter een groot overdekt winkelcentrum. We staan vlak bij de bushalte, het is zonnig en warm weer dus gaan we al vroeg met de bus de stad in (25 eurocent pp) en zijn aangenaam verrast. Een prachtige oude stadskern en door het hele centrum gezellige terrassen en restaurantjes.

We nemen de hoofdweg verder naar Kutaisi en via de kleinere binnenwegen richting het noorden en het hooggebergte. Het is echt genieten onderweg want jeetje wat is het hier mooi! Supergroen landschap, oerbossen, lieflijke valleien, rivieren, ruig bergmassief, minidorpen en kleine keuterboerderijen en prachtige vrije kampeerplekken. Net voorbij het dorpje Lentekhi worden we ingehaald door een politieauto, we hebben de auto al een tijdje achter ons zien rijden. De agenten komen ons waarschuwen, 100 kilometer verderop is de weg geblokkeerd door een aardverschuiving en afgesloten voor verkeer. We vinden het natuurlijk heel sympathiek dat ze ons waarschuwen maar zouden het plaatsen van een bordje praktischer vinden. We keren om en proberen het nu via de andere kant en bij het dorp Zugdidi beginnen we aan de rit naar het noorden.

Het is heerlijk om weer te kunnen wandelen en het is mooi in de bergen, we zien veel (roof)vogels en zelfs een grote groep gieren. Bij Mestia houdt de weg op, tot een paar jaar geleden was dit een klein, rustig boerendorp maar sinds de status ‘Unesco werelderfgoed’ is de toeristenstroom op gang gekomen en wordt er enorm gebouwd met als hoogtepunt een enorm gemeentehuis en een joekel van een politiebureau.

We rijden terug richting de kust en hoe meer we afdalen hoe warmer en zonniger het wordt. Batumi ligt in een haast tropische omgeving direct aan zee en maar dertig kilometer van de grens met Turkije. We vinden een prachtige vrije kampeerplek op een groot veld naast het reuzenrad en de zes kilometer lange wandelpromenade. Die avond wandelen we over de boulevard en langs het kiezelstrand en opeens zien we dolfijnen, vlakbij en in grote aantallen…prachtig. We blijven een paar dagen in Batumi. Het weer is nog mooi en het is echt een leuk en gezellig stadje. Europese toeristen zie je hier nauwelijks, de meeste toeristen zijn Russen, Bulgaren, Oekraïners en heel veel Turken. Peter verwisselt een paar van de banden en we denken na over Nederland en vooral hoe gaan we er komen? We hikken een beetje aan tegen de 4500 km van Batumi naar Amsterdam. April en mei zijn prachtige maanden om via de kust naar het zuiden te rijden; Turkije, Griekenland, Italië en het lonkt en het trekt. Maar we hebben de afgelopen tijd veel horrorverhalen gehoord en gelezen over de, vanwege de vluchtelingen, strenge controles en lange files bij de Europese binnengrenzen én de recente aanslagen in Turkije. We informeren maar eens naar de veerboot, die van Batumi naar de Oekraïne, maar eigenlijk hebben we daar ook geen zin meer in, dat wachten in de havens, douane..…te veel gedoe. We gaan rijden en kiezen uiteindelijk voor de route Turkije, Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië en dan Tsjechië en Duitsland.

Georgië uit is weer een fluitje van een cent en het lijkt ook best vlot te gaan aan de grens met Turkije. We hebben de stempels al in het paspoort maar ik zie de twijfel in de mans ogen ….uhhh waar komen jullie eigenlijk vandaan..…Holland..oh sorry…dan hebben jullie een visum nodig. We lopen naar het volgende kantoortje en na het afgeven van vijftig euro kunnen we langs de douane en ook dat gaat snel. Alleen nog even met de auto door het röntgenapparaat, we sluiten achter de rij aan en twee uur later staan we er nog…ze nemen er de tijd, méér dan een kwartier per voertuig en waar ze precies naar zoeken?…explosieven, drugs?... het wordt niet duidelijk. We volgen de route langs de Zwarte zee en zo af en toe is er een verkeerscontrole, het zijn zwaar bewapende politiemannen en militairen in pantser voertuigen. Wij worden nergens aangehouden, er wordt gezwaaid en de duimen gaan omhoog. De eerste avond in Turkije vinden we plek aan een klein strandje direct aan zee. Tien minuten later zitten we samen met een Turks gezin, vader, moeder en dochter rond de barbecue want, zo vinden zij, we moeten echt de köfte, het Turkse brood en ayran proeven.

Bij de stad Samsun kiezen we voor de tolweg richting binnenland en Istanbul. We ruiken de stal en we besluiten maar gewoon lekker door te rijden. Rond Istanboel  (vijftien miljoen inwoners) staan we een uur of vier in de file en dan staan we na vier dagen Turkije alweer bij de grens. Het lijkt een makkie Turkije uit maar hier moet echt de motor door het scanapparaat….nee, de auto niet, alleen de motor. Dan aan de Bulgaarse kant…nog vóór de paspoortcontrole moeten we eerst met de auto door een minibadje met desinfectiespul rijden…en dan kassa..even afrekenen…ook voor de motor…hilarisch want de motor hangt een meter boven het badje…..en dan maar weer rijden van Bulgarije naar Servië.

We nemen nog wel de tijd voor een wandeling langs de rivier en op de terugweg zien we twee mannen aan het werk in de boomgaard. De mannen roepen en zwaaien en we gaan eens kijken. Er staat een heuse distilleerderij in de tuin. Van appels stoken ze sterke drank. We moeten natuurlijk proeven, ook van het ‘goede spul’  dat al een jaar in houten vaten heeft kunnen rijpen. Een paar uur later nemen we als vrienden afscheid en strompelen we naar de truck.

We hebben last van het koufront in Europa, het regent dat het giet en wij maar rijden. Servië uit, Hongarije in en weer uit en dan Slowakije, Tsjechië en Duitsland nog. Het gaat vlotjes, eigenlijk zo vlot dat we op 29 april gezond en wel aankomen in Nederland en voorlopig even blijven…..

Foto’s

4 Reacties

  1. Danielle Ligtelijn:
    21 mei 2016
    Hoi Els en Peter, welkom terug in Nederland! Wat hebben jullie een avonturen meegemaakt zeg! Geweldig om dat allemaal te lezen. Voorlopig dus in Nederland, maar het reizen gaat vast snel weer kriebelen haha! Geniet van een hopelijk lekkere zomer in Nederland! Hartelijke groetjes, Danielle x
  2. Patrick en greet:
    22 mei 2016
    Hey leuk te horen dat jullie terug in Nederland zijn, had meer verwacht jullie te ontmoeten in Afrika, maar wij zijn zo traag he.
    WE staan momenteel in Namibie. en gaan terug reizen op 15 september. Deze zomer zijn we een weekje of 10 in Belgie, moest het voor julliepassen dan spreken we wel eens af, in Nedeland, in Belgie of er tussenin. Geef maar een seintje als het jullie past
    groeten en geniet van de Europa.
  3. Ton Groot Koerkamp:
    22 mei 2016
    Mooi verhaal weer, en fijn dat jullie zo genoten hebben van het prachtige Georgië met zijn 4 klimaatzones. Nu ook hopelijk genieten van wat "rust in de kont" in Nederland. Ben benieuwd of- en wanneer, het weer gaat kriebelen om weer op pad te gaan. Wij vertrekken in Mei '17 met de Magirus. Groet, Ton en Annemieke
  4. Mies v d werf -v d Veer .:
    23 mei 2016
    Hoi Els en Peter.
    weer genoten van jullie reis verhaal .
    wat een ervaring .
    en hoe is weer om thuis te zijn wel wennen he .
    geniet van je thuis komst .
    groet Mies