van Brazilië via Parguay en Argentinië naar...Brazilië

29 september 2012 - São Borja, Brazilië

In de afgelopen tweeënhalf jaar hebben we slechts op vijf campings gestaan en de beste herinnering hebben we aan Camping el Gordo, 15 km van Bonito. (en de slechtste aan de camping in Salta, Argentinië, waar onze tafel en kampeerstoelen zijn gestolen). De rustige camping ligt in een beschermd natuurgebied en grenst aan de Rio Formoso en we gaan er graag weer even langs. De eigenaar herkent ons direct van twee jaar geleden en er lijkt niets verandert, we zijn samen met één andere (Braziliaanse) toerist in een tentje, de enige klanten.

Uitgerust rijden we na een paar dagen richting Pontapora aan de grens met Paraguay. Het is een arme streek, hier geen grootgrondbezitters maar boerenbedrijfjes met kleine lapjes grond. We zien de krotten langs de kant van de asfaltweg, gemaakt van karton en plastic maar wel voorzien van een huisnummer. We stoppen voor de nacht in een weiland vijf kilometer van de grote weg af en 25 km vóór de grensovergang. Net op het moment dat we willen gaan slapen krijgen we bezoek van de (militaire) politie. Het zijn aardige jongens, ze leggen uit dat ze ‘s nachts controles uitvoeren vanwege de smokkelroutes in dit grensgebied. Ook wij ontkomen niet aan een uitvoerige controle van auto en papieren. Alles is in orde en we kunnen rustig gaan slapen. De dorpen Pontapora en Pedro Juan Caballero worden gescheiden door één straat; de avenida international.  De linkerkant is Brazilië, de rechterkant is Paraguay. De  ‘uit’  stempel bij het Braziliaanse immigratiekantoor is snel gezet en we lopen naar het douanekantoor. Normaal gesproken lever je een tijdelijk invoerdocument ( van auto en motor) in door het af te geven aan de douanebeambte. Maar tot onze verbazing hebben de twee(!) dames van het douanekantoor hier ruim anderhalf uur (invoeren in de computer) en vijftig kopieën voor nodig om het tijdelijk invoerdocument in te nemen. Wat moeten ze toch met al die kopieën als alles al in de computer staat? Dan Paraguay in, niks computers, een stempel hier en daar op met de hand ingevulde formuliertjes en een kwartier later rijden we over strak asfalt richting de hoofdstad.

Een groot deel van Noordelijk Paraguay is de Chaco, een droog en dor en zanderig gebied. De rest van het land is vooral Agrarisch met landbouw en veeteelt. Een paar asfaltwegen doorkruisen het land en zijn in prima staat. We kijken onze ogen uit, wat een verandering met het Paraguay van twee jaar geleden. Het lijkt of alle houten huizen zijn vervangen door huizen van baksteen. Overal wordt gebouwd…nieuwe hotels en benzinestations en het land lijkt vol te staan met gloednieuwe graansilo’s. We zien de Mennonieten op de tractoren en in de traditionele blauwe overal. Ze zijn hier jaren geleden vanuit Canada neergestreken en ‘ boeren’ goed in Paraguay. We kamperen een paar nachten aan de rivier in kleine dorpen met vriendelijke mensen. Het is nog winter maar de zon schijnt en het is elke dag tussen de 38 en 42 graden!

In Asuncion, de hoofdstad, rijden we vlakbij het centrum een doodlopende straat in. Het is een straat met mooie vrijstaande huizen. We vragen aan een man die voor zijn huis één van zijn vijf auto’s staat te wassen toestemming om te mogen blijven staan. ‘Natuurlijk, jullie kunnen blijven staan, het is hier rustig en we hebben onze eigen straatagent dus het is veilig’. Huh…straatagent? De man legt het uit; de nationale garde bewaakt bijna elke straat in Asuncion met één of meerdere van zijn politieagenten. De volgende morgen maken we kennis met ‘onze’ agent. Vijf dagen per week staat hij als bewaker in deze straat met tien huizen en voor een paar dagen één vrachtwagen. Wat een baan. ’s Nachts en in het weekend worden er particuliere bewakers ingehuurd. We rijden een paar dagen op het brommertje door de stad. De binnenstad ziet er welvarend uit en is net één grote villawijk. Er zijn moderne winkels, grote parken en veel sportclubs. We horen van bewoners uit de straat waarom het economisch beter gaat. Dit jaar is het, op landbouwgebied een heel goed jaar geweest maar de belangrijkste reden is dat Brazilië sinds kort een normale prijs betaalt voor de elektriciteit die ze afnemen van de Paraguayaanse waterkrachtcentrale Itapu.

In Paraguay drinken de mensen de hele dag door tereré, een koude versie van de ‘mate’ die ze wat zuidelijker in Zuid Amerika veel drinken. En je ziet ze overal, de theedrinkers, thermoskan met water onder de arm en beker met rietje in de hand. We zitten op een bankje op het grote plein (wat moet je ook anders bij een temperatuur van 42 graden) en zien de theeverkopers staan. We halen voor 80 eurocent  een beker gevuld met kruiden (medicinale kruiden kan ook) en een kan met twee liter ijskoud water. Het is heerlijk verfrissend. De beker en de kan leveren we later weer in. Die nacht gaat het enorm regenen waarbij onze straat veranderd in en rivier en de volgende morgen is de temperatuur gedaald van 42 naar 19 graden! Het is beter dan 42 graden maar ook wennen na ruim drie maanden met een temperatuur die niet onder de 25 graden is geweest.

We zijn onderweg naar de grens met Argentinië en zien plotseling de Kurupí theefabriek. We kijken elkaar aan...stoppen we? Ja, we stoppen en vragen aan de poort of we een rondleiding kunnen krijgen. Het duurt even maar dan maken we kennis met Alvares, de man van de marketingafdeling. Hij vertelt, in het kantoor, een heleboel over de theeproductie en de verschillende soorten maar vanwege de concurrentie mogen we niet in de fabriek kijken. Wel laat hij trots zien welke thee Madonna bij hen koopt. Bij het afscheid krijgen we een tas ,gevuld met theebeker, pakjes thee en T-shirt en heeft  Alvares nog een tip voor ons, ’wacht even met naar de grens rijden en ga langs bij het dorp Ayolas’

We hebben nog tijd genoeg dus stoppen we een paar dagen in Ayolas, een klein boerendorp in het Zuiden van het land, direct aan de rivier Paraná . De koeien en paarden lopen gewoon over het dorpsplein. We kamperen direct aan de rivier en maken lange wandelingen. Toerisme staat in de kinderschoenen en is alleen te danken aan de op de één na grootste waterkrachtcentrale van Zuid-Amerika (op 5 km van het dorp). Samen met een Paraguyaanse familie van opa, oma, kinderen en kleinkinderen krijgen we een rondleiding in de centrale. Wij genieten meer van het observeren van de familie dan van de centrale.

We rijden naar de grens met Argentinië. Het is maandag, maar wel heel stil en rustig in Posadas aan de Argentijnse kant. We vragen wat er aan de hand is, het blijkt vandaag een nationale feestdag. We rijden dan maar de 150 km dóór Argentinië en steken dezelfde dag de grens weer over….Brazilië weer in

Foto’s

5 Reacties

  1. Henk en marianne:
    30 september 2012
    We wanen ons weer in paraguay. Goed de sfeer weergegeven. Slechts 5 keer op een camping in heel zuid amerika is wel een prestatie. Jullie weten zelfs bij grote steden feilloos een veilig plekje te vinden.
  2. Riet de Groote:
    30 september 2012
    Beste Peter en Els,
    Wat een mooi blog! Nog (lang!) niet alles gelezen!
    Een vraagje: met welke maatschappij is jullie auto verscheept naar Amerika?
    Groeten,
    Riet de Groote
    Amsterdam
  3. Nessie:
    3 oktober 2012
    Hello from wet cold U.K
    when do you load to come back. we miss being on the road. have a nice trip on the boat.
    take care
  4. Nicolas:
    3 oktober 2012
    Hi! I just saw your truck on the street and i simply love it.
    Good luck on your journey and welcome to Uruguay!
  5. Vero:
    12 oktober 2012
    Hi! Welcome to Uruguay! We are actually seeing your truck through our window! Have a nice journey in Uruguay! Anything you need just write us!