Bogota y calle 98a/carrera 78

Bogota is een enorme stad met ruim 9 miljoen inwoners en een oppervlakte van 1700 vierkante kilometer. Omdat we hebben gelezen dat het noorden van de stad het meest veilig is kiezen we ervoor de stad binnen te rijden via de noordelijke toegangsweg, We hebben eigenlijk nog geen idee waar we voor de nacht zullen gaan “staan” en rijden maar eens een buurtje in.  En wat blijkt? In deze buurt staat, aan het begin en eind van iedere straat, met keurige huizen, een wachthuisje met een beveiliger. We stoppen  midden in een van de straten en direct komt een beveiliger vragen wie we zijn en wat we komen doen. Dat leggen we hem uit met de vraag of we mogen blijven staan. Van mij wel, antwoordt hij, maar de buurtbewoners zullen me “afschieten” zodra ze het in de gaten krijgen. Jammer, we rijden nog eens rond in de buurt en draaien carrera 78 in. Onmiddellijk komt een beveiliger aangefietst. Weer hetzelfde verhaal  maar tot ons grote geluk mogen we blijven staan! Bewoners van deze straat zullen er geen probleem mee hebben zo denkt hij. Maar toch, wanneer we ons net hebben geïnstalleerd staan er drie politiemannen voor de deur. Er hebben een paar mensen  gebeld en zij komen eventjes controleren wat we komen doen. Maar het is al snel goed, we mogen blijven staan en de politie zal de verontruste bewoners uitleggen dat wij niet gevaarlijk zijn. We kijken naar de beveiliger op zijn fiets. Deze blijkt naast het controleren van mensen allerlei hand en spandiensten te verrichten voor de bewoners. Zodra één van hen in de auto aankomt bij zijn huis en begint te toeteren komt de beveiliger aangefietst en opent en sluit het hek zodat de eigenaar niet uit hoeft te stappen. En dat is wel zo handig met al die regen.

We maken een afspraak voor de komende zondag met Alvaro en zijn vrouw Erika. Alvaro volgt ons al een maand of drie via ons blog en wij “kennen” hem alleen via de mails. Op onze vraag hoe hij ons heeft gevonden volgt een grappig verhaal.  Alvaro zocht een scooter en via google vond hij de Argentijnse “  Honda Elite scooterclub”. Een aantal leden van deze club hebben wij een jaar geleden in Argentinië ontmoet en zij blijken een link met onze website op hun site te hebben geplaatst.

We nemen de bus naar het centrum en dat is nog 15 km hiervandaan. Het is geen gewone bus maar de Trans Milenio, een soort van bovengrondse metro. Sinds 2001 is in Bogota 120 km aan aparte rijbaan gereserveerd voor deze bussen , zo kunnen ze alle files voorbij scheuren. Er rijden er honderden en het enige nadeel is dat ze altijd afgeladen vol zijn. Een kaartje kost dan ook maar 75 eurocent en wanneer je net als bij de metro in de busstations blijft en daar overstapt kun je heel Bogota door op één kaartje. De bussen zijn zo’n succes dat de 120 km aan prachtig aangelegde fietspaden nauwelijks worden gebruikt.

In eerste instantie zijn we een beetje teleurgesteld bij het zien van het centrum van Bogota. Het ziet er  een beetje somber uit, alle straten zijn verzakt en het complete centrum zit onder de graffiti. Studenten protesteren,  onder andere door het onderkalken van het centrum, al drie maanden tegen een nieuwe wet omtrent studiekosten. Maar Bogota heeft een heel levendig centrum met de meeste straatverkopers die we ooit in een stad hebben gezien. We kijken onze ogen uit naar de (straat) verkopers van kunstkerstbomen in alle soorten en maten en wanneer het plotseling begint te regenen zien we één van de zwervers snel twee planken over de ondergelopen straat neerleggen.  Mensen kunnen zo, tegen een kleine vergoeding droge voeten houden bij het oversteken. Een grappig staaltje van ondernemerschap. We bezoeken het prachtige Museo del Oro (goudmuseum) en een kunstmuseum met de werken van de beroemdste schilder en beeldhouwer van Colombia; Botero.

Op zondagmorgen gaan we met de bus naar het appartement en maken, na maanden mailen, kennis met Alvaro en Erika. Ze verwennen ons met een echt Bogotaniaans ontbijt: chocolademelk en tamales ( een in bananenbladeren gevouwen rijst/kipgerecht) en daarna gaan we op stap. De hele dag taxi in en taxi uit om ons zoveel mogelijk van “hun” stad te laten zien. Tussen de middag eten we tarija ,een rijk gevulde soep met kip, avocado en room, ook weer een typisch gerecht van Bogota.   

Plotseling blijken bijna alle buren kennis met ons te willen maken. De beveiliger komt ons steeds netjes ophalen en zo zitten we bijna een hele week dagelijks bij een andere familie aan tafel. We worden enorm verwend met verse sapjes, tinto, tarija en zelfs een tas vol mango’s. Ze vertellen ons over de angst voor een vreemde auto zoals de onze in de straat en over de guerrilla’s die geen enkel politiek doel nastreven maar die nog het meeste weghebben van een terroristische bende. Nog maar drie maanden geleden hebben guerrilla’s een huis in deze straat gehuurd in een poging de militaire academie en het presidentieel paleis onder vuur te nemen met een kanon vanaf het dak van het huis. Wij vertellen dat we naar de provincie Los Llanos willen (heeft veel weg van de Pantanal in Brazilie) maar dan vertelt de buurman dat er net een nieuwe guerrillaleider is gekozen, hij is arts en ‘zijn gebied’ is Los Llanos. Op onze vraag of het gebied wel veilig is krijgen we als antwoord dat alleen de steden veilig zijn….tja da’s nou net niet het interessante aan dat gebied……dan maar even niet.

Erika heeft ons verteld over haar werk als sociaal werkster bij CIREC en wij gaan langs om te kijken in de kliniek. CIREC is een privaat gefinancierde organisatie die mensen helpt die ledematen missen.  Jaren geleden werden in heel Colombia mijnen gelegd als wapen in de strijd tegen de guerrilla’s. Veel van die mijnen liggen er nog en tegenwoordig leggen de guerrilla’s de mijnen.  De guerilla’s leggen de mijnen in dorpen en zelfs in huizen. Vaak verstopt  in ballonnen en zelfs in cocacolaflesjes. Met als gevolg dat heel veel kinderen, maar ook volwassenen, gewond raken en ledematen moeten missen. Het gros van deze mensen kan zelf geen behandeling betalen maar worden kosteloos behandeld door CIREC. Naast het aangemeten krijgen van een prothese volgt iedereen verplicht een rehabilitatie programma, ook alle kinderen! Het is een professionele organisatie en we krijgen een indrukwekkende rondleiding. In de kliniek staan ook alle in de dorpen door de mensen zelfgemaakte prothesen tentoongesteld. De prothesen die in de kliniek worden gemaakt zijn van hoogstaande kwaliteit. Sommige onderdelen moeten uit Europa en de VS worden geïmporteerd. Veel van de mensen in het ‘laboratorium’ zoals ze de werkplaats noemen missen zelf ledematen.

Na een week verlaten we Bogota. Op naar Venezuela…..

Muchas gracias Alvaro y Erika y la gente de calle 98a por su hospitalidad!