Addis Ababa en hoe nu verder

28 november 2015 - Addis Ababa, Ethiopië

We willen gaan kamperen in het centrum van de stad bij het bij ‘overlanders’ zeer bekende; ‘ Wim’s Holland house’. Maar wanneer we het terreintje van een paar vierkante meter midden in het centrum hebben gevonden lijkt het veel te klein voor de truck. We maken kennis met Rahel, de jonge weduwe van de vorig jaar op 67 jarige leeftijd overleden Hollander en eigenaar Wim. Ze smeekt ons om te blijven en samen kijken  waar we kunnen staan…alleen voor de ingang dus en nu wij daar staan kan er niemand meer in of uit. Er zijn ook een paar kamers maar er is geen wifi, geen elektriciteit en geen (warm) water. De bar en het restaurant, aan de overkant van de straat zijn uitgevoerd in de kleuren rood, wit, blauw en oranje en zijn opgesierd met foto’s en verhalen van en over Wim. Op het terrein staan alleen nog twee Toyota landcruisers van Italiaanse reizigers (die in Europa zijn) en er logeert nog een Belg.

Op maandagmorgen gaan we direct naar de Sudanese Ambassade maar we horen daar dat ze wel een ‘transit visum’ afgeven maar alleen wanneer we al een visum van een aangrenzend land hebben.

Tja,  dat moet dan Saoedi- Arabië worden dus hup op de motor en twaalf kilometer door het van roet dampen vergeven centrum naar de Saoedische ambassade. Het personeel is alleraardigst en eenmaal langs de veiligheidscontroles zijn we snel aan de beurt….maar ja….wij stellen wel een heel moeilijke vraag en nee bij deze ambassade worden geen visums afgegeven….grr… We leggen het probleem van de Sudanese ambassade uit en dan gaat de jongeman achter het loket toch maar de baas bellen…ze willen het voor ons proberen, via de het ministerie in Riad maar we moeten geduld hebben, het kan wel een paar dagen duren.

Omdat er op de camping geen wifi is lopen we aan het eind van de middag en voor het eerst mét rugzak en laptop naar het Ghion hotel en kijken er na het internetten gelijk even rond….er is ruimte genoeg…een zwembad, een enorm parkeerterrein en een grote prachtige tuin. Op de terugweg, in een straat volgepakt met mensen, zie ik het gebeuren…drie jongens lopen eerst met een boekje op mij af…nee, ik hoef niets...dan lopen ze snel naar Peter...één grijpt naar de rugtas en de andere twee naar de broekzakken. Maar Peter haalt uit en deelt een paar rake klappen en schoppen uit…..de jongens druipen jankend af en niemand die op of om kijkt. We hebben alles nog en die frustratie van alweer visa gezeur moest er toch uit.

In de avond krijgen we bezoek van Rahel en horen het hele verhaal van haar relatie met Wim en de problemen die zijn ontstaan na zijn overlijden. Maar het grootste probleem lijkt nu dat van de Belg. Die heeft zijn landrover veel te lang op haar terrein laten staan en nu zit de douane hem,  maar ook Rahel op de hielen. Ze wordt scherp in de gaten gehouden door allerlei instanties en waarschijnlijk worden alle auto’s van het terrein gehaald en in beslag genomen, misschien onze auto ook. Ze is in tranen en ziet geen andere oplossing dan dat iedereen vertrekt…..maar waar gaan we heen?  We proberen het Ghion hotel; de manager kan natuurlijk niet zelfstandig beslissen en belt met de baas maar dan mag het gelukkig…in eerste instantie voor drie nachten maar het worden er tien.

We bellen 17 keer en rijden op en neer naar de Saoedische ambassade maar na drie dagen horen we van de consul dat we geen transitvisum krijgen omdat Saoudi Arabie niet aan Ethiopië grenst (???)..….het kan alleen in Khartoem. Er zit niets anders op dan het visum te halen voor het andere aan Sudan grenzende land; Egypte. Ze zijn er reuze aardig maar met het weekend ertussen moeten we vijf dagen wachten. We vragen de juffrouw achter het loket waarom het zolang moet duren...gewoon omdat het zo is…..ok. Maar de dagen in Addis vliegen voorbij want alles echt alles kost tijd…voor Sudan hebben we cash dollars nodig maar die hebben we niet meer. Na het aflopen van zes banken weten we dat we bij het hoofdkantoor van een grote bank wel aan dollars kunnen komen, maar wel alleen de hoeveelheid die je nodig hebt om visa te kunnen kopen. Bij de bank lopen we verschillende loketten af…bij het ene loket birr pinnen, het volgende loket paspoort controle en dan met briefje naar derde loket je dollars ophalen. Het kopen van een simkaart van een euro is ook een heel administratief gedoe met kopieën van het paspoort en zelfs een digitale foto.

We hebben nu tijd genoeg voor wandelingen door de stad. We zien een stad vol enorme overheid gebouwen, kantoren en banken, files en mensenmassa’s die na het werk in lange rijen wachten op de minibusjes. En de bedelaars…zo verschrikkelijk veel, mijn hart breekt bij het zien van de kinderen die de hele dag naast vader of moeder op straat doorbrengen. En aan de doffe haren kun je al zien dat ze ondervoed zijn. Voor de lunch gaan we naar de kleine met kantoorpersoneel vol gepakte  restaurantjes. Iedereen zi t op lage krukjes en aan lage tafeltjes en eet dan gezamenlijk van één schaal injera. Hier lukt het ook vaak wat gesprekken in het Engels te voeren maar het blijft beperkt.

We gaan nog even langs ‘Wims Holland House’ en spreken de Belg…zijn auto en de auto’s van de Italianen zijn in beslag genomen. En de boete?...een bedrag van dertig duizend euro!. Maar hij gaat in beroep…die arme Belg.

Met het visum van Egypte (we gaan het waarschijnlijk nietgebruiken) in het paspoort gaan we naar de Sudanese ambassade en na het betalen van 95 dollar en 15 birr pp zit er 24 uur later een stempel in die geldig is voor wel twee hele weken….jaja.

Dan is er nog even contact met de Nederlandse ambassade, na wat heen en weer gebel krijgen we van de consul een brief voor de Saoedische Ambassade in Khartoem. Het kan een beetje helpen het visum daar te krijgen…oja..we gaan ook even langs de ambassade van de Emiraten…maar gelukkig krijgen we als Nederlanders dat visum gewoon aan de grens.

En hoe nu verder? Van Ethiopië naar Sudan, vandaar de ferry naar Saoedi Arabië, daar in drie dagen doorheenrijden naar de Emiraten, daar het visum voor Iran aanvragen, in de tijd dat we daarop wachten naar Oman, terug naar Dubai en dan met de ferry naar Iran…we gaan ervan uit dat het gaat lukken.   

Foto’s

7 Reacties

  1. Pepe Yanes:
    4 december 2015
    Good to know you are progressing despite visa problems. Well done!
  2. Henk en marianne:
    4 december 2015
    Ook wij hebben bij Wims Holland House gestaan (in 2009) en kennen Rahel dus. Arme meid.
    Paar weken geduurd voordat we de visa hadden. Bureaucratie!
    Nu erg benieuwd hoe het verder gaat. Succes!
    Henk
  3. Patrick en greet:
    4 december 2015
    Hey, Met veel plezier lees ik jullie verhalen, onze truck staat momenteel in Ghana en we verschepen naar Namibie deze maand.
    We waren van plan om er naartoe te rijden, maar door allerhande toestanden hebben we besloten om te verschepen.
    groetjes
    en nog veel reisplezier
  4. Elly v d Geest v d Raad:
    6 december 2015
    Ik wens jullie veel sterkte rondom de visum. En uit een sombere nederland wens ik jullie alvast een fijne feestdagen en een gezond 2016.
  5. Mutwakil:
    8 december 2015
    Hi, We saw your truck yesterday in German Guest House (Khartoum).
    I like your efforts.. Nice job.. keep going. And we are waiting to hear your next story.. :-)
  6. Mies v d werf -v d Veer .:
    11 december 2015
    12 dec .
    een goede reis verder
    groet MIES .
  7. Paul en marie-louise:
    13 december 2015
    Hallo Peter en Els,
    We hebben weer genoten van alle verhalen en gelukkig krijgen jullie altijd (soms wel veel tijd vragend) alles toch weer voor elkaar of het nou om visum of plekje of banden gaat!! Geniet van de avonturen en hele fijne dagen.
    Ps Paul en ik hebben vanaf 1 april ons "pensioen" dus kunnen ook meer op pad! Heerlijk vooruitzicht. Liefs van ons Marie-louise