10 aug, stof, koeien, gaucho’s, hekken en toekans

In plaats van de ruim 250km naar het westen gelegen Estrada Parque Pantanal te rijden besluiten we “gewoon”een onverharde weg ( dit zijn de witte streepjes op de kaart) van 130 km de Pantanal in te rijden. De weg voert tot aan het gehucht Barra Mansa aan de rivier de Rio Negro. We zien geen borden dus vragen we in het dorp de weg ,maar van Barra Mansa lijkt niemand gehoord te hebben. De motor gaat er weer af en we rijden op gevoel  maar eens een dirtroad in. Al snel worden we in beslag genomen door de omgeving. We zien veel mooie vogels, reuzenmiereneters, nandoes en gordeldieren. Het is inmiddels eind van de middag en grote kudde’s vee worden door gaucho’s (cowboys) over de weg teruggevoerd naar de Fazenda. Een prachtgezicht. De weg is redelijk begaanbaar ondanks de vele smalle houten bruggetjes en het stof. We hebben bijna 40 km gereden als het donker begint te worden. We stoppen voor de nacht gewoon aan de kant van de weg, maken een kampvuur, en zijn er plotseling  niet helemaal zeker van dat we op goede weg zitten. De mannen bestuderen de kaart en het kompas en weten  het zeker; dit moet de weg zijn naar Coxim! De volgende morgen rijden we de hele weg terug naar Aquidauana en proberen opnieuw de weg naar Barra Mansa te vragen. Eindelijk is er een man die weet wat we bedoelen en hij legt het uit. Je moet hier niet naar de naam van een dorp vragen maar naar de naam van een grote Fazenda die op de route ligt. We gaan op weg en de eerste 80 kilometer rijden we redelijk vlot, gemiddeld 30 tot 40 kilometer per uur. We stoppen vaak om foto’s  te maken, van de omgeving te genieten, naar de geluiden om ons heen te luisteren. Het is echt geweldig om de toekan, de grote blauwe ara,  en vele soorten roofvogels aan ons voorbij te zien trekken. We rijden puur op het kompas, de weg wordt steeds beroerder en we rijden gewoon over het terrein van de verschillende Fazenda’s. We vragen het na en het is goed, het hoort zo. Alleen moeten we alle hekken weer sluiten.We rijden nu afwisselend over hard zand, vlak langs takken, door mul zand, modder, water en openen en sluiten tientallen hekken. Er grazen hier kudde’s koeien van wel 1200 stuks met drie tot vier gaucho’s als oppassers. Dat zijn ook zo’n beetje de enige levende wezens die we tegenkomen, maar we vinden het leuk..! We komen aan bij een grote poel water waaruit allemaal bubbels komen , kijken eens goed en dan zien we het. Deze  poel ligt vol piranha’s en krokodillen en dus een prima plek voor een overnachting.  De rest van de middag en avond zijn de mannen in de weer met zelfgemaakte hengels en vangen piranhas’,meervallen en zelfs een krokodil. Wanneer we in het donker bij het kampvuur zitten en de schijnwerper op de poel richten zien we 15 paar lichtjes naar ons staren. Ik vind het wel een beetje eng idee al die krokodillen op een paar meter afstand. We krijgen bezoek van drie gaucho’s op muilezels. Ze vertellen dat ze zeven dagen per week in deze omgeving op de kudde passen en vragen om whisky. Helaas, we kunnen hen niet helpen. De volgende morgen gaan we weer op weg over het steeds slechter wordende stoffige pad en na 124 km rijden zien we de eerste en enige wegwijzer; het bord Barra Mansa 6 km! Na een half uur dan eindelijk....de brug over de Rio Negro. En wat blijkt, Barra Mansa is geen dorp maar alleen een  Ecohotel voor maximaal 16 gasten . We vragen de eigenaar of we een tochtje met een gids over de rivier kunnen maken. Het mag niet, dat is voorbehouden aan de veel geld betalende gasten die hier per vliegtuig naar toe worden gebracht. We installeren ons voor de rest van de dag aan de rivier met weer aan onze voeten de krokodillen en piranha’s en staren naar de vele (ijs)vogels en naar de spelende grote otters in de rivier. De volgende dag rijden we de 130km in ruim vijf uur terug naar de bewoonde wereld, kopen we een paar hangmatten in het dorp Anastaciau en gaan op weg naar Bonito. Alle vier zijn we het er over eens. Dit  deel van de Pantanal is echt fantastisch!  We rijden naar camping do Gordo , 15 km voorbij het dorp Bonito (Mato Grosso do Sul). De omgeving van Bonito bestaat uit een uitgestrekt netwerk van rivieren vol kristalhelder water met veel vissen waarin je goed kunt snorkelen.  Helaas mag je nergens naar toe zonder gids. We blijven gewoon op de camping want deze is prachtig, heeft een eigen rivier vol vissen, veel vogels, apen en we zien zelfs een tapir over het terrein wandelen. Twee dagen luieren in de hangmatten, zwemmen en uitrusten van het vele rijden. Zondagmorgen 1 augustus rijden we over een strakke gladde asfaltweg  naar de grens met Paraquay. Jammergenoeg blijkt op zondag de immigratiedienst gesloten en overnachten we noodgedwongen midden in het armoedig aandoende grensdorp Ponta Pora.  De volgende morgen verlaten we Brazilie en rijden we Paraquay in. Peter loopt in het grensdorp Pedro Juan Caballero een bank binnen om geld te wisselen en komt grijzend en zwaaiend met een handvol biljetten naar buiten. Eindelijk.....we zijn miljonair!! Van Guaranies wel  te verstaan. Voor 225 euro krijg je anderhalf miljoen Guaranies. Paraquay is na Bolivia het armste land van Zuid-Amerika en dat is direct te zien aan de wegen, mensen, huizen en de winkels. Er zijn maar een paar asfaltwegen, die naar de grote steden.  Verder zien we links en rechts houten huizen en af en toe een vervallen boerderij met een paar koeien. Bij het in en uitrijden van elk dorp, groot of klein zijn politiecontroleposten. Gelukkig hoeven we maar een enkele keer te stoppen om onze papieren te laten zien .Grappig genoeg vragen ze zelfs een keer om onze inentingsboekjes en vragen ze of we “vrienden” zijn van de politie. Tuurlijk.. Inmiddels is het weer erg veranderd, was het in Brazilie heet en zonning, in Paraquay is het bewolkt en 12 graden. Dus truien en jassen uit de kast, dit zijn we niet meer gewend. We rijden naar het stadje Conception aan de Rio (rivier) Paraquay en weten eerst niet wat we zien. Oude vervallen koloniale gebouwen met afgebladderde verfresten, nauwelijks asfalt maar wel heel veel stof. (waren we net weer een beetje schoon...) De hoofdstraat wordt opgesierd met een bombastisch standbeeld.  Een beetje teleurgesteld, zo van; zijn we nu hier dat hele eind voor om gereden parkeren we de auto net buiten het centrum voor een hotel. Dit ziet er veilig genoeg uit. We lopen het centrum in en ontdekken al snel wat de charme is van Conception. Er rijden ontelbaar veel brommertjes met  de hele families erop, maar ook de complete puberjeugd van het stadje lijkt op brommers (al dan niet met aanhanger als vervanger van de paardenkar) rond te rijden. Er zijn paard en wagens, allerlei karren en  gammele stokoude bussen. Er is een grote fruit, groente, en rommelmarkt met fotogenieke maar zeer arme mensen. Een groter contrast met Brazilie kun je niet hebben en we kijken onze ogen uit. Het is hier veel goedkoper dan in Brazilie. We eten voor  in totaal zes euro met zijn vieren op houtvuur gegrilde kip met sla en maniok en voor een iets meer dan een euro per persoon een kwart kilo Italiaans ijs. (ook per persoon). De volgende morgen maken we foto’s van de straten en  van de markt. We spreken een inwoner van het dorp die ons vertelt dat het elke dag carnaval is in Conception wat zoveel lijkt te betekenen als; weinig regels en iedereen voor zich. Gijs en Bob worden aangesproken door twee Mormonen uit Utah die hier al zeven jaar proberen zieltjes te winnen. Dit keer geen succes. We doen ons best om in één dag anderhalf miljoen uit te geven ( met het vullen van de diesel tank lukt dit aardig) en gezien de beperkte tijd die we hebben rijden we alvast een stuk terug richting de grens: het drielandenpunt Paraquay, Argentinie en Brazilie. Overnachten doen we alweer bij  een benzinestation waar Bob heerlijke pannenkoeken bakt. De volgende morgen rijden we over een lange rechte weg van 275 km naar de grootste watervallen ter  wereld in Parque National do Iguazu. Je kunt deze watervallen zien aan de Argentijnse en/of aan de Braziliaanse kant.Wij besluiten eerst naar Argentinie te gaan en staan op een kleine camping aan de rand van het dorp Puerto do Iquazu. Donderdagmorgen 5 augustus gaan we naar de watervallen maar zijn allemaal een beetje gespannen. Vandaag wordt mijn bijna 80 jarige moeder en oma van Bob en Gijs geopereerd aan haar hart, waarbij twee hartkleppen zullen worden gerepareerd.  Gelukkig horen we in het begin van de middag al het goede bericht dat de operatie succesvol is verlopen en krijgen we weer een beetje plezier in de prachtige omgeving. We stappen met een hele horde toeristen in het treintjewat ons aan het begin van de grootste waterval brengt. Het treintje vinden we  maar niets en de terugweg gaan we maar lopen. Maar eerlijk is eerlijk; de watervallen samen met de  omgeving zijn indrukwekkend om te zien en vooral te horen! Omdat Bob en Gijs vertrekken vanaf het vliegveld aan de Braziliaanse kant  verlaten we Argentinie, gaan de grens weer over met Brazilie, doen nog wat inkopen en zoeken een plek voor de laatste overnachting. We vinden een camping van Campingclub do Brasil op 2 kilometer van het vliegveld, een mooi groot schaduwrijk terrein en we zijn de enige gasten. Dan is het zomaar zaterdag en drie weken later, het vliegtuig heeft een half uur vertraging.  En dat moet niet meer worden anders missen ze hun aansluitende vlucht naar Nederland. Wij kunnen er niets meer aan doen, zij gaan en wij blijven achter op deze hele mooie plek en het is stil, heel stil.......

Ps; Bob en Gijs zijn veilig thuisgekomen en mijn moeder ligt nog in het ziekenhuis maar maakt het naar omstandigheden goed.